Δύο αστραφτεροί μπαλτάδες. Δέκα ζευγάρια φωτογραφίες αγνοουμένων. Μια σπείρα από δεκάδες στρατιωτικές αρβύλες. Και η επιβλητική κοιλάδα του Πλειστού. Αυτό ήταν το σκηνικό που αντίκριζαν όσοι έφταναν το απόγευμα του Σαββάτου (η πρώτη παράσταση δόθηκε την Παρασκευή) στο αρχαίο θέατρο Δελφών. Εκεί όπου παρουσιάστηκαν οι «πολυφωνικές» Τρωάδες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου, στο πλαίσιο αφιερώματος στο έργο του, μετά την περσινή τους πρεμιέρα στην Πάφο στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Συμβολισμοί, λόγος και κίνηση έπλεξαν με επιδέξιο τρόπο ένα δυνατό γαϊτανάκι που δύσκολα περιγράφεται σε ένα σύντομο κείμενο, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλες τις δυνατές εμπειρίες.

Δεν μπορούμε όμως να μην ξεχωρίσουμε στιγμές όπως εκείνη του κορυφαίου του Χορού –του Τούρκου Ερντογάν Καβάζ, ο οποίος για 20 λεπτά μονολογούσε στην αρχή υπόκωφα και σταδιακά ανέβαζε τον τόνο της φωνής του ώς τη στιγμή που η επιβλητική Εκάβη (Δέσποινα Μπεμπεδέλη) ξεκινά τον θρήνο της. Στη σκηνή με τον Χορό να περνά από το γέλιο στον σπαραγμό και να καταλήγει σε ένα προσκλητήριο αγνοουμένων. Στη διάσπαση της Κασσάνδρας σε πέντε γυναικείους χαρακτήρες, η καθεμιά εκ των οποίων μιλάει στη δική της γλώσσα –όλες από διχοτομημένες πόλεις (Λευκωσία, Μόσταρ, Ιερουσαλήμ) –τονίζοντας την ταραχή που επικρατεί στον βασανισμένο νου της Εκάβης. Στην εμφάνιση της εξαιρετικής Ανδρομάχης (Νιόβη Χαραλάμπους) εγκλωβισμένης στη μοίρα της που μοιάζει με φέρετρο και κατόπιν με σταυρό, να αφήνεται στα απανωτά χτυπήματα και εν συνεχεία σε μια αέναη κίνηση να θρηνεί καταπίνοντας το κόκκινο σάβανο, το νεκρό μωρό της, Αστυάνακτα. Τις Κασσάνδρες που διαλύουν ό,τι έχει απομείνει από την αρχική σπείρα, υπενθυμίζουν με την κίνησή τους τον βιασμό τους και δεν σταματούν παρά μονάχα όταν ηχήσει η πολεμική σειρήνα και ακουστούν τα πρώτα πυρά.

ΑΝΤΗΧΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΑΙΔΡΙΑΔΕΣ. Η στιγμή όμως που αναμφισβήτητα μετέτρεψε τις Τρωάδες του Τερζόπουλου σε εμπειρία ήταν όταν ο Χορός επικαλούνταν τον Δία και η φωνή του αντιλαλούσε στις Φαιδριάδες επιστρέφοντάς τον στην ορχήστρα. Με αυτή την εικόνα οι περίπου 400 θεατές υποδέχτηκαν την Ελένη (Σοφία Χιλλ) τυλιγμένη στα τούλινα βολάν της να δοκιμάζει τις δικανικές της ικανότητες απέναντι στην Εκάβη και την παράσταση να κλείνει με τον ομαδικό θρήνο –με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη να δίνει τον ρυθμό –«Θα έρθει μια μέρα».

Τελευταία Νέα