Πάντα στο μυαλό μου η οδός Κολοκοτρώνη ήταν σαν ποτάμι. Ισως γιατί η στενή ροή της κατέληγε στην εντυπωσιακή Παλιά Βουλή που μου θύμιζε εκβολές στη «θάλασσα» της Σταδίου.Γυροφέρνω άλλωστε στην περιοχή για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Εκεί ήταν η δουλειά μου, εκεί ήταν και τα στέκια μου, σε αυτήν την περιοχή «κατέγραψα» τις διάφορες φάσεις του μετασχηματισμού της Αθήνας. Τότε, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980, η Κολοκοτρώνη ήταν ένας μελαγχολικός δρόμος. Την ημέρα χωρίς τον «γυάλινο κόσμο» των καταστημάτων της Περικλέους με τα «κομβία» και τα είδη ραπτικής. Και το βράδυ βυθισμένος σε ένα σκοτάδι καθόλου απειλητικό, αλλά βαθιά μελαγχολικό. Και θυμάμαι τις νύχτες που είχαμε βάρδια ή τελειώναμε πολύ αργά από τα γραφεία της Χρήστου Λαδά να παίζουμε ποδόσφαιρο με τέρμα τη γωνία με τη Βουλής. Με το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, το κομμάτι αυτό της Αθήνας άρχισε να παίρνει ζωή. Αρχικά «μπουμπούκιασε» η Πλατεία Καρύτση (Καρύκη για τους τυπικούς) με πρώτο μπαρ το Toy (ο «Ιταλός» στην Πλατεία της Παλιάς Βουλής, φίσκα με το που άνοιγε ο καιρός, ανήκε σε άλλη κατηγορία, ήταν –λόγω περιοχής –ένα καθαρά δημοσιογραφικό στέκι).Και μετά, αυτο το είδος της επιχειρηματικότητας που άλλαζε τους όρους της διασκέδασης, άρχισε να αναζητά στέγη στα παραμελημένα κτίρια της Κολοκοτρώνη. Το πρώτο μπαρ που άνοιξε εκεί, αν θυμάμαι καλά, ήταν το Bitter Booze που ανέλαβε να μας εξοικειώσει όχι μόνο με τη συγκεκριμένη οδό, αλλά και με το πώς να αποκωδικοποιούμε πλέον τον όρο «μπαρ». Η κίνηση από την Καρύτση –πριν προλάβει καλά καλά να χαρεί την ακμή της –πέρασε στην Κολοκοτρώνη, έτσι συμβαίνουν αυτά. Πριν από πέντε περίπου χρόνια εζησε το peak της. Με φόρα από το τότε κινείται ακόμη. Που τη συντηρούν, ενδεικτικά αναφέρω, μαγαζιά όπως το 9 στην είσοδό της, το εξωστρεφές και πολύχρωμο Noel (το οποίο προτιμούν εσχάτως χαρούμενες γυναικοπαρέες και νεαρά πολιτικά στελέχη που δεν ξέρω γιατί στις δύο μετά τα μεσάνυχτα δείχνουν τόσο πολυάσχολα), το Borsalino για «σοβαρούς παίχτες» στα ποτά και τις μείξεις. Ωραία όλα αυτά, ωραίες και οι μυρωδιές από τα εθνικ street food, ωραίες και οι αναγγελίες των παραγγελιών από το χαμπουργκεράδικο που ηχούν σαν καμπανάκια, αλλά φοβάμαι πως η Κολοκοτρώνη δεν έχει παγιώσει ακόμη ένα προφίλ. Σαν να περνούσαμε τυχαία από εδώ, απλά περνούσαμε πολλοί. Δεν έχει φτιάξει μια δυνατή ταυτότητα που θα τη βοηθήσει να μείνει σταθερή και αμετακίνητη κόντρα στα σκαμπανεβάσματα της κρίσης, στις μεταλλάξεις της νυχτερινής ζωής, στις «μετακινήσεις» των πληθυσμών διασκέδασης σε διάφορες περιοχές, στην επανάκαμψη άλλων που ετοιμάζονται να ζήσουν μια δεύτερη περίοδο ακμής. Λιγή σοβαρή δουλειά χρειάζεται και μακροπρόθεσμος σχεδιασμός για να μείνει η Κολοκοτρώνη μια πάλλουσα αρτηρία στο σώμα της πόλης.
