Είναι ίδιοι;

Τώρα που τους γνωρίσαμε από κοντά ξέρουμε πως όλοι οι Κινέζοι δεν είναι ίδιοι –ούτε όλες οι γυναίκες ή οι άντρες είναι ίδιοι, και ας απευθύνει κάθε φύλο στο άλλο αυτή την κατηγορία. Οι πολιτικοί, είναι όμως όλοι ίδιοι; Οι ίδιοι το αρνούνται –προ ημερών στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι επιχείρησε να δείξει πως όλοι «είμαστε ίδιοι», λόγω του ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρθηκε σε σχέσεις του Πρωθυπουργού με επιχειρηματίες. Πάντως, ενώ υπήρξε (όπως συνήθως) επιθετικός έως υβριστικός σε ό,τι αφορά τους κ.κ. Μαρινάκη, Μπόμπολα και Ψυχάρη (που τους χρέωσε στον κ. Μητσοτάκη), λέξη δεν είπε ο Πρωθυπουργός για τους κ.κ. Σαββίδη, Καλογρίτσα και Λαυρεντιάδη που του είχε χρεώσει ο κ. Μητσοτάκης.

Επομένως, οι κ.κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης διαφέρουν στο ότι συνεργάζονται με διαφορετικούς επιχειρηματίες; Νομίζω ότι υπάρχει κάτι ουσιωδέστερο: ο κ. Τσίπρας κατανοεί τις σχέσεις με τους επιχειρηματίες σαν σχέσεις πολιτικές, με την πολύ πρωτογενή έννοια του όρου, σαν σχέσεις εξουσίας. Οι επιχειρηματίες υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα πολιτικά του σχέδια. Αν του συμπαραστέκονται, έχει καλώς. Αν όχι, είναι εχθροί που πρέπει να εξοντωθούν. Αν υποταγούν, έχει καλώς, θα τους επιτρέψει να κερδίζουν χρήματα, να επενδύουν, να επεκτείνονται. Ακόμα και αν οι επιχειρηματίες αυτοί αποκτήσουν μονοπωλιακή ισχύ, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα ενοχληθεί γιατί αυτός θα ελέγχει το μονοπώλιο μέσω του υποτελούς επιχειρηματία –δεν ήταν άλλωστε στόχος του σοσιαλισμού, να «εθνικοποιήσει» τα μονοπώλια η πολιτική εξουσία; Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει θεσμικά, ας γίνει σε διαπροσωπική βάση.

Από την άποψη αυτή, η τεράστια πλειοψηφία των πολιτικών μας είναι δυστυχώς σοσιαλιστές: θέλουν το κεφάλαιο υποταγμένο. Είτε αυτό που δραστηριοποιείται στην επικράτεια, αν είναι υπουργοί, είτε αυτό της περιφέρειάς τους, αν είναι βουλευτές –για το κοινό καλό βέβαια, όχι το δικό τους. Επιπλέον θεωρούν το κράτος επιχείρηση δική τους που πρέπει να επιβιώνει εις βάρος των ιδιωτών –για τούτο η υπερφορολόγηση αντί της μείωσης δαπανών. Για τον ίδιο λόγο επιβιώνουν τόσες ελλειμματικές δημόσιες επιχειρήσεις: ας κλείσουν των ιδιωτών, όχι αυτές των πολιτικών –που ισχυρίζονται βεβαίως ότι είναι «του λαού» αυτές οι επιχειρήσεις, όπως και η κυριαρχία· «λαϊκή» δεν είναι και αυτή; Οποιος δεν συμφωνεί να διαχειρίζεται η πολιτική τάξη τον κοινωνικό πλούτο, είναι ανάλγητος νεοφιλελεύθερος, αντιδραστικός ακροδεξιός.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει σε υπερθετικό βαθμό αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των πολιτικών μας: δεν ανέχονται μη πολιτική επιχειρηματικότητα. Ως προς αυτό, είναι μάλλον όλοι ίδιοι –μένει να δούμε αν υπάρχουν κάποιοι που θα μας διαψεύσουν ευχάριστα.