Σε άλλες εποχές, η «μεγάλη επιτυχία της Αστυνομίας» που αποδείχθηκε άνθρακες, θα μπορούσε να γίνει ρεμπέτικο τραγούδι. Σε άλλες εποχές όμως και η καλλιέργεια της κάνναβης ήταν ελεύθερη σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Οι εργαζόμενοι στα κανναβοχώραφα μάλιστα ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους εργάτες γης, με τα οικονομικά δεδομένα, βέβαια, των αρχών του αιώνα. Και οι ιδιοκτήτες της παραγωγής αναλάμβαναν τη μετακόμιση και τη συντήρηση ολόκληρης της οικογένειας για όσο χρόνο είχαν ανάγκη τις υπηρεσίες του εργάτη. Από την άλλη, ο γκαφατζής αστυνομικός είναι ένας χαρακτήρας αντιπροσωπευτικός και δημοφιλής, ιδιαίτερα στον κινηματογράφο και στο θέατρο, καθώς διά των «ρωγμών του» συμφιλιώνει το κράτος με τον πολίτη. Ωστόσο το θέμα είναι αν, με τους νόμους και τις διατάξεις να αλλάζουν συνεχώς (όπως πρέπει να γίνεται σε ένα σύγχρονο κράτος), τα όργανα της τάξης προλαβαίνουν να ενημερωθούν, να καταλάβουν, να προσαρμοστούν. Τα περιστατικά και οι παρεξηγήσεις που προκύπτουν από τέτοιου είδους ασυνεννοησία μπορεί να είναι απλώς ευτράπελα ή να ταλαιπωρήσουν και να ζημιώσουν τον πολίτη όπως συνέβη στην Καρδίτσα. Πάντως πριν από λίγες ημέρες έγινα μάρτυρας ενός τέτοιου αλαλούμ. Νεαρός λιμενικός δεν είχε υπόψη του αλλαγές που έχουν γίνει όσον αφορά τη στάθμευση των ταχύπλοων. Ο ενδιαφερόμενος ζήτησε τηλεφωνικά από φίλο του δικηγόρο να στείλει με SMS τη διάταξη στο κινητό του λιμενικού. Και το όργανο προσπαθούσε να τη διαβάσει ενώ συγχρόνως «έσκαγαν» στην οθόνη μηνύματα από τον αποστολέα «Το Γιωτάκι μου».
Εκτός όμως από τους νόμους που αλλάζουν, υπάρχουν και οι νόμοι που δεν αλλάζουν, ενώ οι κοινωνίες και τα ήθη έχουν μετασχηματιστεί. Φανταστείτε λοιπόν τι θα γινόταν αν κάποιο όργανο ήθελε να εφαρμόσει νόμο του 1931, σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονται οι φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και όποιος τις διοργανώνει –είτε ιδιώτης είτε επιτροπή είτε σωματείο –τιμωρείται με φυλάκιση από τρεις έως οκτώ μήνες. Αν μάλιστα υποτροπιάσει, η ποινή μπορεί να φτάσει και τα δύο χρόνια.