Τώρα που φτάνουμε στο φινάλε, ας γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω. Ας δούμε την πορεία δύο εκ των τεσσάρων ομάδων που συμπληρώνουν το γκρουπ των ημιτελικών. Και να θυμηθούμε και τη δική μας εθνική ομάδα. Γιατί η σωστή κρίση απαιτεί απόσταση –όχι όταν τα γεγονότα καίνε.
Με ποιον ήμασταν παρέα στον όμιλο των προκριματικών; Με το Βέλγιο. Αυτό το σύνολο πήγε τρένο μέχρι τα τελικά, εξασφάλισε με αέρα εννιά βαθμών μπροστά από την Ελλάδα το εισιτήριο και τώρα, αφού απέκλεισε κοτζάμ Βραζιλία, προσμένει ένα ακόμη βήμα διάκρισης. Ωρες ώρες μοιάζει ασταμάτητο έτσι που αγωνίζεται, ο δε τρόπος που ξεδιπλώνει τις αντεπιθέσεις του είναι απαράμιλλα γοητευτικός. Η επιθετική δεινότητα, η ύπαρξη πολλών σκόρερ, η εναλλαγή θέσεων και ρόλων, κάνουν τους Κόκκινους Διαβόλους απρόβλεπτους και ασφαλώς ένα μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Ναι, υπέφερε κατά διαστήματα από την αποφασισμένη Βραζιλία, αλλά μην προσπερνά κανείς το γεγονός ότι θα μπορούσε να πετύχει κι άλλο γκολ και να τελειώσει νωρίτερα τον εκπληκτικό σε ποιότητα προημιτελικό. Πώς αυτή η ομάδα θα αντιμετωπιζόταν στα προκριματικά;
Η Κροατία δεν διαθέτει την γκάμα των ποδοσφαιριστών του Βελγίου, ωστόσο έφτασε μέχρι εδώ διά πυρός και σιδήρου. Σάρωσε την Αργεντινή, έμεινε όρθια δύο φορές στα πέναλτι απέναντι σε Δανούς και Ρώσους, άρα έχει εκτός από ικανότητα και το άστρο στο πλευρό της. Το αν θα κάνει ακόμη ένα βήμα και θα βρεθεί στον τελικό, θα το γνωρίζουμε σε λίγα 24ωρα. Εχει γεννήσει όμως πρωταγωνιστές που στέκονται επάξια στο πλευρό του «πολύ» Μόντριτς, του ικανότατου στο κεφάλι Μάντζουκιτς, του πασπαρτού Ράκιτιτς και των υπολοίπων της ορχήστρας που διευθύνει έξοχα ο Ντάλιτς. Γιατί η Κροατία ήρθε από το πουθενά και με όπλο τη μεσαία της γραμμή κατάφερε να περάσει στις τέσσερις καλύτερες της διοργάνωσης. Και η ομάδα-σκακιέρα είχε, να θυμίσουμε, συναπάντημα με την Εθνική μας: στη φάση των νοκάουτ αγώνων είναι αλήθεια ότι απέναντί μας δεν αντιμετώπισε κάποια ιδιαίτερα προβλήματα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως οι δύο συγκεκριμένοι αντίπαλοι, την παρούσα χρονική στιγμή, σίγουρα δεν ήταν για τα δόντια της μαχητικής Εθνικής του Σκίμπε. Μιας ομάδας που έχει μάθει να παλεύει τα παιχνίδια και το έπραξε δύο φορές κόντρα στο Βέλγιο. Αλλά ο αντίπαλος ήταν ένα επίπεδο πάνω. Οπως και η Κροατία. Από αυτές τις ομάδες μείναμε εκτός Μουντιάλ και αυτούς τους ποδοσφαιριστές παρακολουθούμε τώρα να επιδιώκουν να φτάσουν μέχρι το τέρμα. Οτιδήποτε και να υποστηρίζει κάποιος, το αξίζουν και η συνολική τους ποιότητα επιβεβαιώνεται στον απόλυτο βαθμό.
