Γωνιές απ’ τις οποίες μπορεί να είχε περάσει εκατοντάδες φορές κι όμως το βλέμμα του δεν είχε σταθεί. Δρόμοι όπου περπατούσε καθημερινά. Κτίρια έξω από τα οποία έδινε ραντεβού με τους φίλους του. Σημεία που μόνο αξιοθέατα δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Κι όμως είναι εκείνα που αν τα ενώσει κάποιος με μια αόρατη γραμμή, η τελική εικόνα που θα δώσουν είναι η γενέτειρά του: η πόλη της Λευκάδας. Αυτή την όψη της πρωτεύουσας του νησιού αποφάσισε να αποδώσει με το στιλό του ο κομίστας των «ΝΕΩΝ», ο δικός μας Κώστας Σκλαβενίτης, και να την αναδείξει σε πρωταγωνίστρια της πρώτης του ατομικής έκθεσης υπό τον τίτλο «Περπατώντας στη Λευκάδα», η οποία περιλαμβάνει 30 σχέδια διαστάσεων 50×70 εκ. «Πρόκειται για μια βόλτα στην παλιά πόλη» λέει ο Κώστας Σκλαβενίτης. «Με ενδιέφερε να δείξω ότι η Λευκάδα δεν είναι μόνο το κάστρο και οι παραλίες της, αλλά ότι διαθέτει πολύ γοητευτικές γωνιές. Σε πολλές από αυτές γυρνούσα ως παιδί με το ποδήλατο, πήγαινα σχολείο, έπαιζα με τον ξάδελφό μου και είναι διαδρομές που εξακολουθώ να κάνω». Για να καταφέρει να συλλέξει το υλικό που χρειαζόταν ώστε να δημιουργήσει τις εικόνες της επικείμενης έκθεσης του χρειάστηκε να επιστρέψει πολλές φορές στα ίδια σημεία, να τα περπατήσει άλλοτε μόνος κι άλλες φορές με ανθρώπους που γνώριζαν την ιστορία της πόλης, όπως ένας φίλος του παππού του. Κι αν μέσα στα σχέδια του Κώστα Σκλαβενίτη μπορεί να δει κανείς την περιοχή της αγοράς, τον Παντοκράτορα και τη Βρύση, δεν λείπουν και σημεία από τις φτωχογειτονιές με τα στενά σοκάκια. «Ενα από τα ιδιαιτέρως γοητευτικά στοιχεία της πόλης είναι ότι ενώ δεν υπάρχει πουθενά σχεδόν ευθεία γραμμή και τα χρώματα εναλλάσσονται –μπλε, κίτρινα, ροζ –όλα μαζί δίνουν ένα αρμονικό αποτέλεσμα» λέει με μια ελαφρά νοσταλγία.

Η ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ. Η ιδέα για τη σειρά αυτή των έργων ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο όταν του ζητήθηκε να συμμετάσχει σε μια ομαδική έκθεση με θέμα τη δική του οπτική για τη Λευκάδα. Εκείνο το πρώτο σχέδιο έγινε ο μίτος για να δημιουργήσει τον δικό του εικαστικό λαβύρινθο με στιλό και «ντυμένο» με ψηφιακά χρώματα που χρησιμοποιεί για τα κόμικς του, ώστε να μην αποκλίνει, όπως λέει, το τελικό αποτέλεσμα από το ύφος της δουλειάς του. «Δεν θέλησα να φτιάξω έργα σε τελάρο διότι δεν θα ήμουν εγώ. Αλλωστε δεν είμαι κλασικός κομίστας, η δουλειά μου βρίσκεται στο μεταίχμιο με τη ζωγραφική και θέλησα να διατηρήσω αυτό τον χαρακτήρα» εξηγεί. Οσο για τις προσδοκίες του; «Ελπίζω να συστήσω την πόλη που αγαπώ στους επισκέπτες και να παροτρύνω τους ντόπιους να την ξανακοιτάξουν» καταλήγει.

Τελευταία Νέα