Τόσος μόχθος, τόση αγωνία στις εξετάσεις για την κόλαση της ανεργίας; Αυτήν την κατάσταση βιώνει δυστυχώς σήμερα η ελληνική κοινωνία. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι αναζητούν μια θέση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ελπίζοντας ότι το πτυχίο τους θα γίνει το διαβατήριο για τον επαγγελματικό στίβο. Αλλά η πραγματικότητα που βιώνουν είναι πολύ διαφορετική. Και γίνεται συνεχώς χειρότερη: οι άνεργοι πτυχιούχοι έχουν αυξηθεί κατά 179% τα τελευταία χρόνια.
Ποιος φταίει γι’ αυτήν την τραγωδία; Θα ήταν άδικο να αποδοθεί η ευθύνη στην ελληνική οικογένεια και το όνειρό της να δει τα παιδιά της να μορφώνονται. Θα ήταν αδιανόητο να μη ληφθούν υπόψη οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου. Θα ήταν εξίσου αδιανόητο όμως να μην επισημανθεί ότι δεν γίνεται καμία προσπάθεια για να αλλάξει αυτό το παραγωγικό μοντέλο. Αντίθετα, η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση της συντήρησης των χρόνιων παθογενειών. Προσανατολίζεται περισσότερο στη δημιουργία ενός νέου στρατού δημοσίων υπαλλήλων ή, ακόμη χειρότερα, εξαρτημένων συμβασιούχων, παρά στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος όπου θα ανθήσουν οι παραγωγικές δυνάμεις.
Στον τόπο αυτό περισσεύουν το ταλέντο, η δημιουργική διάθεση και η δίψα για πρόοδο. Την ίδια στιγμή όμως ταλαντούχοι και δημιουργικοί άνθρωποι καλούνται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας. Οι ίδιοι αναζητούν ευκαιρίες και προοπτικές αλλά αυτό που βρίσκουν μπροστά τους είναι ένα τείχος. Ενα τείχος από ιδεοληψίες, μικροσυμφέροντα και πελατειακές αντιλήψεις που καταδικάζει τους νέους επιστήμονες στη δυστυχία.
