Γιώργος Κουμεντάκης

Τα όνειρα συνήθως με επισκέπτονται ως συνέχεια των δύσκολων ημερών. Οσο πιο δύσκολη η μέρα, τόσο πιο εφιαλτικά είναι τα όνειρα. Ενας συνδυασμός πεθαμένης φύσης, νεκρών προσώπων, τεράτων με διάθεση ανθρωποφαγική. Μια ζούγκλα νευρώνων που εγκαθίσταται εντός του σκοτεινού δωματίου, κάτω και πάνω από το κρεβάτι, έτοιμη να κατασπαράξει την υπόστασή μου σε όλες τις εκφάνσεις της.

Πρόσφατα, μετά από ένα τέτοιο όνειρο, ξύπνησα χωρίς τη συνθετική μου ιδιότητα, μια και είχααπολέσει τη γνώση της μουσικής γραφής. Πριν από λίγους μήνες βομβάρδιζαν τη γειτονιά μου τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα. Και ένα κρύο ξημέρωμα βρέθηκα σε ένα υποβρύχιο με πλήρωμα τεράστια χταπόδια και σουπιές.

Πού πήγαν οι εναέριες πτήσεις, οι ονειρώξεις, οι ακύμαντες λίμνες, τα ερωτικά χαμάμ, τα ιδανικά νησιά που συνδύαζαν Κυκλάδες, Σποράδες και Δωδεκάνησα, τα ξεκαρδιστικά γέλια που με κρατούσαν χαμογελαστό όλη μέρα. Πού πήγαν οι παρέες, οι φίλοι τέλος πάντων που μαζί τους έμαθα να μιλώ τη γλώσσα των ονείρων, αποδέκτες πολύωρων περιγραφών και αναλύσεων. Τι σημαίνει το φίδι, τι σκοπό έχει ένα πεσμένο δόντι, τι θα φέρει ένα δάκρυ, τι κρύβει στην πυρακτωμένη χούφτα ο πατέρας, τι δουλειά έχω εγώ σε μια κατακόμβη με χιλιάδες αποξηραμένα φρούτα και διαλυμένους υπολογιστές.

Και όμως, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τον προσωπικό μου αγώνα που με μεγάλη προσπάθεια με βοήθησε να μετατρέψω τον εφιάλτη σε όνειρο ευχάριστο, όπως εκείνα τα παλιά. Εχω λοιπόν αναπτύξει ολόκληρη τεχνική, που μετατρέπει τη μαυρίλα σε χάπι εντ. Εκεί που ο άγνωστος επισκέπτης με ακινητοποιεί, εκεί που ρουφάει την ανάσα μου και πνίγομαι, εκεί που προσπαθεί να εισέλθει και να καταλάβει την ψυχή μου, βγάζω από την τσέπη του μυαλού περίτεχνα περίστροφα και χειροβομβίδες από τεράστιες πυγολαμπίδες και τον διαλύω. Εκεί να δεις γέλια και πανηγύρια. Εκεί να δεις πυροτεχνήματα πολύχρωμα. Δεν περιγράφεται η χαρά της νίκης, η χαρά της εξολόθρευσης.

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, επαναπροσδιορίζω τη ζωή μου χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς φιλοφρονήσεις, ψέματα, βρικόλακες και κόλακες.

Χωρίς όλους, τους «συνοδοιπόρους της τέχνης», αυτούς που οικειοποιήθηκαν τα όνειρά μας, που άλλα έλεγαν μπρος και άλλα πίσω, που μας πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, που πούλησαν την ψυχή τους για λίγα ψωροχιλιάρικα. Αλλά και χωρίς όλους αυτούς οι οποίοι αποφεύγουν να ονοματίσουν το καλό –ενώ το αντιλαμβάνονται και το γνωρίζουν –προκειμένου να κρατούν τις ισορροπίες στον δικό τους χαμηλό παρονομαστή, στον δικό τους ευτελή μικρόκοσμο.

Εκεί, στο μεταίχμιο του ύπνου, κάποιες φορές λίγο πριν ξημερώσει, εκεί, στην προέκταση των ματιών μου, με περιμένουν δυο ολοπράσινα, τεράστια μάτια, γρυλίζοντας την ανάγκη για επικοινωνία χωρίς λόγια, χωρίς στόχους, χωρίς στρατηγικές.