Τα πρόσωπα είναι ασφαλώς πολλά. Αλλά το γεγονός είναι ένα: ποτέ η Ακρα Δεξιά, στις λάιτ ή στις πιο βαριές εκδοχές της, δεν είχε φτάσει τόσο κοντά στην εξουσία όσο την τελευταία πενταετία. Ποτέ οι εκπρόσωποί της δεν άσκησαν εξουσία –με φανερό ή περισσότερο αφανή τρόπο. Είναι κάτι που μας το υπενθυμίζει η παρουσία του Πάνου Καμμένου στο υπουργείο Αμυνας –αυτός είναι ο φανερός. Αλλά μας το υπενθυμίζει και η παρουσία του άλλοτε αφανούς Αριστείδη Μπαλτάκου στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο Μπαλτάκος φανερώθηκε ξανά. Οχι άθελά του όπως τον Απρίλιο του 2014 όταν ο Κασιδιάρης έδωσε στη δημοσιότητα ένα βίντεο όπου ο τότε σύμβουλος του Σαμαρά και γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου εμφανιζόταν να του μιλάει για τις δικαστικές διώξεις εις βάρος της Χρυσής Αυγής και να τις αποδίδει σε πολιτικές παρεμβάσεις. Αθωώνοντας τότε τους χρυσαυγίτες, ο δικηγόρος Μπαλτάκος καταδίκαζε τον εαυτό του στην έξοδο από το Μαξίμου. Για να αποδειχθεί ότι η Ακρα Δεξιά, είτε ως πολιτικό μόρφωμα είτε στη μορφή σταγονιδιών, έχει πάντα προσωπική ατζέντα.
Ο Μπαλτάκος φανερώθηκε σήμερα για να περάσει από τη μία μορφή στην άλλη. Να μετατραπεί από σταγονίδιο σε πολιτική δύναμη. Δεν είναι ο μόνος. Εκεί που τελειώνει η Νέα Δημοκρατία και το τοπίο από βαθύ μπλε αρχίζει να γίνεται μαύρο, τελειώνει και η λογική. Αλλά ο πολιτικός παραλογισμός απεχθάνεται κι αυτός το κενό. Το κενό το αφήνει τώρα ο Καμμένος. Και τρέχουν να το καλύψουν ο Μπαλτάκος, ο άλλος Καμμένος, ο Βελόπουλος και τα άλλα παιδιά.
Είναι μια βιασύνη που φαίνεται να δικαιώνει τον Μητσοτάκη και την επιλογή του να ζεστάνει το κοινό της ΝΔ, της πληθυντικής ΝΔ, με τη φανέλα του Μακεδονομάχου. Η συναίνεση του Μητσοτάκη δεν θα έκανε μόνο περισσότερα τα σταγονίδια που θα φιλοδοξούσαν να μετατραπούν σε πολιτικές δυνάμεις. Θα έκανε περισσότερους τους ψηφοφόρους της ΝΔ που θα αισθάνονταν προδομένοι. Θα ήταν μια μάζα ορφανή που θα αναζητούσε νέα στέγη. Και θα την αναζητούσε ακριβώς εκεί όπου το βαθύ μπλε αρχίζει να γίνεται μαύρο.
Ακόμη χειρότερα, αυτή που φιλοδοξεί να σχηματιστεί είναι μια ατόφια εθνικιστική Ακρα Δεξιά. Δεν είναι ένα κόμμα που είδε το φως της κρίσης και μπήκε καβαλώντας το κύμα της διαμαρτυρίας όπως οι ΑΝΕΛ του Καμμένου. Δεν είναι μια νεοναζιστική οργάνωση που φούσκωσε κι αυτή από την κρίση και μπορεί να καταλήξει στη φυλακή. Είναι μια δύναμη που μπορεί να εκφράσει μια εθνικιστική και ξενοφοβική ατζέντα πιο συστημικά και με περισσότερη σαφήνεια.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι θα είναι πάντα καλύτερα να ανακατεύονται τα σταγονίδια στη χοάνη ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος. Αρκεί η ηγεσία του κόμματος να τα κρατάει μακριά από την εξουσία.
