Τριπλή ήττα επιφυλάσσει για την Ελλάδα η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ. Οχι με την παλιά λογική του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ» που έκανε επί δεκαετίες πολύ κακό στη χώρα. Αυτή τη φορά πρόκειται για την αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να ισορροπήσει μεταξύ εκείνης της κατάστασης και της άλλης, στην οποία έχει μόνη της αυτοκλήτως περιέλθει: στην άνευ συζήτησης και ορίων εθελοντικής προκαταβολικής εξυπηρέτησης σκοπών που βλάπτουν την Ελλάδα χωρίς να της είναι καν απαραίτητο να το κάνει. Επί «Αριστεράς» περάσαμε δηλαδή από το «άσπρο» στο «μαύρο»: από εκεί που διαρκώς θέταμε πάσης φύσεως ζητήματα, τώρα βιαζόμαστε να λύσουμε άλλα πριν καν εγερθούν, ανεξαρτήτως του εξόφθαλμου κόστους. Γίναμε ξαφνικά ατλαντικότεροι των ατλαντιστών σε τέτοιο βαθμό και με τόση ευκολία, που και αυτοί αναρωτιούνται το γιατί.

Η πρώτη ήττα είναι φυσικά η πλήρης ανατροπή της στάσης της χώρας επί κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι. Από αύριο αυτή η ελληνική θέση δεν θα υπάρχει πια. Ο Τσίπρας και ο Καμμένος την κατεδάφισαν εθελοντικά ήδη πριν καθίσουν στο τραπέζι. Η Ελλάδα έσπευσε να στείλει προ ημερών επιστολή στη Γενική Γραμματεία του ΝΑΤΟ δηλώνοντας ότι θα δεχθεί την έναρξη των συζητήσεων για ένταξη της ΠΓΔΜ. Είπε βέβαια ότι πρέπει να τηρηθούν οι πρόνοιες της συμφωνίας των Πρεσπών, όμως αυτό τι πραγματική αξία έχει; Από τη στιγμή που απευθυνθεί η πρόσκληση και ξεκινήσουν οι διαδικασίες, τα υπόλοιπα επί της ουσίας είναι απλώς αστειότητες που τις λέμε μεταξύ μας. Ο σκοπός του Ζάεφ επιτεύχθηκε και το «ποτάμι», ως προς το ΝΑΤΟ, «δεν γυρίζει πίσω», όπως έλεγε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το πιο θλιβερό από όλα είναι ότι αυτό συμβαίνει χωρίς να έχουμε ενταξιακή σύνοδο: δηλαδή, στην ουσία, αυτοδεσμευόμαστε από πριν μπας και δεν προλάβουν τα Σκόπια να κατοχυρώσουν το πρώτο πλην καθοριστικό αυτό βήμα. Αδιανόητο.

Η δεύτερη ήττα προδίδει κάτι επιπλέον: την πλήρη αδυναμία κατανόησης του πώς λειτουργεί το ΝΑΤΟ: ο Τσίπρας θα θέσει, υποτίθεται, το θέμα των δύο κρατούμενων στην Τουρκία ελλήνων στρατιωτικών που βρίσκονται εκεί υπόδικοι επί τόσους μήνες. Αν δεν πρόκειται για ασχετοσύνη, πρόκειται για κάτι χειρότερο: για φτηνή δημαγωγία. Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί, δεν θέλει και δεν πρόκειται να λάβει ουσιώδη θέση επ’ αυτού. Δεν δύναται να «πιέσει» την Τουρκία. Καταστατικά η Συμμαχία δεν παίρνει θέση σε ζητήματα μεταξύ των χωρών – μελών της.

Η τρίτη ήττα είναι πάλι σε σχέση με την Τουρκία: η Αγκυρα βρίσκεται σήμερα όσο πιο «μακριά» έχει βρεθεί ποτέ από τις θέσεις του ΝΑΤΟ: κάνει συμμαχίες με το Ιράν και τη Ρωσία από την οποία αγοράζει και όπλα που τη φέρνουν στα όρια της σύγκρουσης με τη Συμμαχία. Ομως η Ελλάδα αδυνατεί να επωφεληθεί από αυτήν την κατάσταση. Υποτακτική εκεί που δεν χρειάζεται, ανίκανη να διεκδικήσει χώρο και ρόλο εκεί που θα μπορούσε.