Πολλά ειπώθηκαν για τη μετακίνηση του Ιωάννη Παπαπέτρου από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Λογικό. Οχι μόνο γιατί πρόκειται για εν ενεργεία διεθνή άσο και δη σε ηλικία (24) που ακόμη χτίζει την καριέρα του, αλλά και διότι διέβη τον (αθλητικό) Ρουβίκωνα, κάτι που δεν το επιχειρούν πολλοί. Ορισμένοι μάλιστα το αποφεύγουν. Το μήνυμα από τη συγκεκριμένη μεταγραφή προφανώς και είναι ένα και μάλιστα εκκωφαντικό: ο επαγγελματισμός έχει σκεπάσει τα πάντα και η λέξη «συναισθηματισμός» μόνο ως ωραίο ανέκδοτο μπορεί να ηχεί. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, αφορά οπαδούς που αρέσκονται να φορούν γυαλιά έγχρωμα. Ο Παπαπέτρου έκρινε ότι το μέλλον του είναι στον Παναθηναϊκό, πάει και τελείωσε. Το έπραξαν άλλοι στο παρελθόν, αναμένεται να ξαναζήσουμε το έργο στο μέλλον, δεν υφίσταται και ουσιαστικός λόγος να το αναλύουμε.
Ωστόσο, πρέπει να σταθούμε σε ένα άλλο γεγονός: σύμφωνα με όσα βγήκαν προς τα έξω, ο νυν φόργουορντ του Παναθηναϊκού πείστηκε επειδή ο Τσάβι Πασκουάλ του υποσχέθηκε εμπιστοσύνη και θα του δώσει μεγάλο χρόνο συμμετοχής στη θέση «3», μια θέση που ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη στα αγωνιστικά προσόντα του Ιωάννη. Ολο αυτό μας φέρνει στον νου αρκετές περιπτώσεις αθλητών που θέλουν να έχουν επικοινωνία με τον κόουτς πριν πάρουν μια απόφαση-σταθμό στην καριέρα τους και να εξετάσουν κατά πόσο θα πάρουν φανέλα βασικού. Μα, ακριβώς εδώ η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε σχέδιο, κάθε υπόσχεση αξιωματούχου ποδοσφαιρικής ή άλλης ομάδας. Δηλαδή τι θα πει «εξασφαλισμένος χρόνος συμμετοχής»; Να δεχθούμε ότι ένας νιόφερτος σε ομάδα άσος εκκινεί από την pole position και άρα ο προπονητής θα του δώσει τον πρώτο λόγο. Θα συμβαίνει αυτό για πάντα; Ακόμη κι αν δεν δικαιώσει τις προσδοκίες; Αυτό, είναι πέρα από τη φύση του αθλητισμού! Ο Παπαπέτρου, για να επανέλθουμε στο προκείμενο, μοιραζόταν τη θέση του σμολ φόργουορντ με τον Παπανικολάου και ενίοτε έπαιζε και ως δεύτερος ψηλός. Στον Παναθηναϊκό θα χρησιμοποιείται παραπάνω στο «3»; Αν τα πάει καλά, ναι. Ολα, συνεπώς, εξαρτώνται από τον ίδιο. Για αθλητισμό μιλάμε. Οι υποσχέσεις δεν σου εξασφαλίζουν τη συμμετοχή, παρά μόνο σε δελεάζουν για να συμφωνήσεις σε κάποια μεταγραφή. Ολα φαίνονται στο χορτάρι, στο παρκέ, στο ταραφλέξ. Γι’ αυτό και ο αθλητισμός είναι απόλυτα δίκαιος, ένας καθρέφτης για όλους και όλα. Οποιος αξίζει αγωνίζεται και σε βάθος χρόνου κερδίζει. Τόσο απλό, τόσο ξεκάθαρο. Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορίες και ανέξοδα λόγια…
