Φινάλε σήμερα στη «δίκη του αιώνα»

H είσοδος του εφετείου του Μονάχου έχει και σήμερα, για τελευταία ημέρα, τη γνωστή εικόνα: τα κίτρινα διαχωριστικά της αστυνομίας που οδηγούν στις δύο πύλες ελέγχου των διαπιστευμένων δημοσιογράφων και παρατηρητών στη δίκη του NSU. Είναι εκεί επί πέντε χρόνια, όσο διαρκεί η «δίκη του αιώνα», όπως βαφτίστηκε η δικαστική διερεύνηση των δολοφονιών οκτώ Τούρκων, ενός Ελληνα και μιας γερμανίδας αστυνομικού από το νεοναζιστικό δίκτυο NSU (Εθνικοσοσιαλιστική Παρανομία). Η μεγαλύτερη δίκη στη μεταπολεμική Ιστορία της Γερμανίας τελειώνει σήμερα με την ανακοίνωση της απόφασης για τη βασική κατηγορούμενη Μπεάτε Τσέπε και τους τέσσερις συνεργούς της στις δολοφονίες του NSU.

Σε όλη τη διάρκεια της δίκης η Τσέπε δεν άνοιξε το στόμα της. Την τακτική της απόλυτης σιωπής είχαν επιλέξει οι τρεις συνήγοροι που ανέλαβαν αρχικά την υπεράσπισή της: Στουρμ, Σταλ και Χέερ (Θύελλα, Ατσάλι και Στρατιά) ήταν τα ονόματά τους, εμβληματικά για το νεοναζιστικό φάσμα. Τον Δεκέμβριο του 2015 για πρώτη φορά ο συνήγορός της Ματίας Γκράσερ ανέγνωσε για λογαριασμό της ένα κείμενο 50 σελίδων. «Αισθάνομαι ηθικά ένοχη γιατί δεν μπόρεσα να αποτρέψω δέκα φόνους και δύο βομβιστικές επιθέσεις, γιατί δεν ήμουν σε θέση να επηρεάσω τον Ούβε Μούντλος και τον Ούβε Μπένχαρντ να μην τραυματίσουν και σκοτώσουν αθώους» έγραφε η Τσέπε.

Αλλά πώς ήταν δυνατόν να μη γνωρίζει τίποτα, να μην είδε, να μην άκουσε τίποτα; Η Τσέπε ήταν αχώριστο τρίο με τον Μούντλος και τον Μπένχαρντ από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Απέκτησαν νωρίς σχέση με νεοναζιστικά κυκλώματα στη Γένα και το Τσβίκαου. Το 1998 έγιναν για πρώτη φορά στόχος της αστυνομίας που εντόπισε εκρηκτικά σε ενοικιαζόμενο από την Τσέπε γκαράζ. Λίγους μήνες αργότερα, το τρίο πέρασε στην παρανομία έχοντας ήδη στο ενεργητικό του 15 συνολικά ληστείες, από τις οποίες συγκέντρωσε 600.000 ευρώ.

Ηταν η αρχή μιας σειράς δολοφονιών και βομβιστικών επιθέσεων σε ολόκληρη τη Γερμανία. Ο Θόδωρος Βουλγαρίδης ήταν το έβδομο θύμα των νεοναζί. Στις 15 Ιουνίου 2005 δολοφονήθηκε λίγο πριν από τις επτά το βράδυ μέσα σε κλειδαράδικο που είχε με γερμανό συνέταιρό του στο Μόναχο.

Πώς δικαιολόγησε τη σχέση της με τους άλλους δύο η Τσέπε; «Φοβόμουν ότι οι δύο θα αυτοκτονήσουν και ότι χάνοντάς τους, πάνω απ’ όλα τον Ούβε Μπένχαρντ, θα έχανα την οικογένειά μου» είπε στη γραπτή απολογία της. Τελικά οι δύο αυτοκτόνησαν τον Νοέμβριο του 2011 για να μη συλληφθούν από την αστυνομία. Μόλις το έμαθε, η Μπεάτε Τσέπε πυρπόλησε το διαμέρισμά τους στο Κέμνιτς για να καταστραφούν ενοχοποιητικά στοιχεία και ύστερα από μια περιπλάνηση μερικών ημερών παραδόθηκε στην αστυνομία.

Μέχρι τότε η αστυνομία ερευνούσε μόνο προς μία κατεύθυνση: του οργανωμένου εγκλήματος στις «δολοφονίες του ντονέρ», όπως είχαν χαρακτηριστεί. Μολονότι ήταν εμφανή τα δείγματα για ακροδεξιά κίνητρα, η αστυνομία στιγμάτιζε τα θύματα, δεν κυνηγούσε τους δράστες. Για την οικογένεια του Θόδωρου Βουλγαρίδη ήταν δυσβάστακτο το βάρος από το μπούλινγκ των αστυνομικών Αρχών, που αναζητούσαν τους δολοφόνους στον περίγυρο των θυμάτων, με αιχμές και για τον πρόσφατο χωρισμό του θύματος από τη γερμανίδα σύζυγό του.

Οι πράκτορες της Υπηρεσίας Προστασίας του Συντάγματος έπαιξαν βρώμικο ρόλο στη δράση του NSU. Αλλά συγκαλύφθηκαν. Φάκελοι με επίμαχα στοιχεία αίφνης εξαφανίστηκαν, οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής δεν είχαν πρόσβαση μέχρι και σήμερα σε κρίσιμους φακέλους. Η Γενική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία επικαλείται υπέρτερο κρατικό συμφέρον. Αλλά έτσι μένουν αδιευκρίνιστα πολλά σημεία της εγκληματικής δράσης του νεοναζιστικού πυρήνα NSU. Π.χ. το δίκτυο υποστήριξης φίλων και συμπαθούντων που επέτρεψε στους τρεις επί μία δεκαετία να σκορπούν ανενόχλητοι τον θάνατο σε ολόκληρη τη Γερμανία.