Σώματα που ενώνονται και χωρίζονται διαρκώς. Ενας φαύλος κύκλος πτώσης και επανόρθωσης. Κινήσεις απογυμνωμένες από τεχνάσματα και πόζες που προδίδουν αληθινή δεξιοτεχνία και ειλικρίνεια. Αυτά τα στοιχεία θα ζωντανέψουν στη σκηνή του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, καθώς το 24ο Διεθνές Φεστιβάλ της μεσσηνιακής πρωτεύουσας ανοίγει θεαματικά απόψε με την παράσταση «Free Fall». Η ισπανική ομάδα σύγχρονου χορού Compania Sharon Fridman δημιουργεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα χορογραφία για πέντε επαγγελματίες χορευτές και 20 ντόπιους ερασιτέχνες για να μιλήσει για την ελεύθερη πτώση. «Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από την αναγκαιότητα να αναζητήσουμε περισσότερους τρόπους συνεργασίας και επαφής μεταξύ μας. Βλέπουμε την κοινωνία σαν να ήταν ένα δίχτυ που μπορεί να απορροφά την πτώση του ατόμου. Είναι ένα έργο που δημιουργήθηκε το 2013 και το πρώτο του μέρος μας αφήνει να γνωρίσουμε αυτή την πτώση. Στο δεύτερο μέρος του θέλω να προτείνω ένα κόνσεπτ διαφορετικής κίνησης. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι συνδεόμαστε πάντα για να μπορούμε να βρούμε την ελευθερία μέσα στον κόσμο» αναφέρει στο «Νσυν» ο εμπνευστής της ομάδας μαδριλένος χορογράφος Σάρον Φρίντμαν.

Η πτώση, η καθετότητα, η επαφή, η αναγκαιότητα και η ώθηση είναι τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν το «Free Fall», δοκιμάζοντας τα όρια της σταθερότητας. Κατά κάποιον τρόπο η πτώση γίνεται μια αφετηρία από την οποία γεννιούνται κινήσεις και συναισθήματα. «Το “Free Fall” περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους. Μία από αυτές είναι ότι θέλω να δημιουργήσω μία φόρμα που να κάνει να εμπιστευόμαστε περισσότερο ο ένας τον άλλον. Να εμπιστευόμαστε πράγματα και ανθρώπους. Το “Free Fall” θέλει να δημιουργήσει αυτή την εμπιστοσύνη. Το έργο έχει επίσης μία αίσθηση μεγάλης προσπάθειας για να μπορεί να εντοπίζει αυτή την εμπιστοσύνη και να δημιουργεί αυτό το δίχτυ. Δεν είναι κάτι που παίρνει μία φυσική φόρμα. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να εμπιστευτείς. Και νομίζω ότι το “Free Fall” θέλει να τονίσει τη συγκεκριμένη στιγμή που ο άνθρωπος χάνει τη δυνατότητα να συνεχίζει μόνος του και συνδέεται με τους άλλους και κατά κάποιον τρόπο συνεχίζει να εξελίσσεται μαζί τους. Εχει επίσης αυτή την αίσθηση της δυσκολίας της κοινής επιβίωσης, τού να ζεις αυτή την αναγκαιότητα και αυτό διηγείται το “Free Fall”. Την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει το άτομο για να εντοπίσει την περιοχή εμπιστοσύνης όπου μπορεί να πέφτει ελεύθερα» τονίζει ο δημιουργός.

ΟΥΤΟΠΙΑ. Στην παράσταση, η φυσική κίνηση γίνεται η πρώτη ύλη που μεταπλάθεται στη σύνθεση της χορογραφίας κι έτσι αναδεικνύεται ένας ουσιαστικός χορός. «Κατά κάποιον τρόπο υπάρχει κάτι στην πτώση που σε ωθεί να αφήσεις όσα πιστεύεις και να εμπιστευτείς ότι υπάρχει κάτι επιπλέον. Μπορεί να είναι μία κριτική για τον εαυτό μας. Το “Free Fall” είναι μία ουτοπία, μία κοινότητα που δεν υπάρχει. Αυτή είναι κοινότητα που φαντάζομαι και ονειρεύομαι. Υπάρχει λοιπόν κάτι στο “Free Fall” το οποίο είναι ουτοπικό, είναι αδύνατο, δεν είναι πραγματικό» επισημαίνει ο Φρίντμαν.

Η χορογραφημένη πτώση, βήμα βήμα δημιουργεί δυνατές εικόνες, σύνθετες μα και παράλληλα ευαίσθητες, δυναμικές, ικανές να μιλήσουν στο κοινό. «Το “Free Fall” κατά κάποιον τρόπο είναι ένα μέσο διαφυγής από όλα τα πράγματα που έχουν ενσωματωθεί ακούσια στην ατομικότητά μας. Οπως το να πιστεύεις μόνο στον εαυτό σου η να μην πιστεύεις τίποτα. Υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν στο ανθρώπινο είδος και αυτά θέλω να αμφισβητήσω, όπως το πόσο εμπιστευόμαστε, το πόσο ακούμε, το ποσό είμαστε σε επαφή. Ολα αυτά που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια. Με το “Free Fall” παλεύω για να διατηρηθεί κάτι από αυτή την επαφή, κάτι από την ανάγκη. Να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, να δημιουργούμε κοινότητες. Στην ίδια παραγωγή του Free Fall σε κάθε πόλη δουλεύουμε με 20 άτομα που είναι από εκεί γιατί κατά κάποιον τρόπο θέλουμε να δημιουργήσουμε κοινότητες με κόσμο που να εμπιστεύεστε ο ένας τον άλλον και να δουλεύουν μαζί για να δημιουργήσουν αυτόν τον κοινό τόπο. Αυτός ο κόσμος που συμμετέχει στο “Free Fall” ή στις άλλες δράσεις της ομάδας μας συχνά μένει μαζί μας και συνεχίζει να κάνει δραστηριότητες. Για μένα στο “Free Fall” όχι μόνο ως περιβάλλον αλλά ως project υπάρχει μία αίσθηση δημιουργίας κοινοτήτων, πίστης του ενός στον άλλον» καταλήγει ο χορογράφος.