Τα σύμβολα της ποπ κουλτούρας εκεί που «γεννήθηκαν», εκεί που «ειδωλοποιήθηκαν». Στον δρόμο, στους τοίχους της πόλης. Η καλλιτεχνική διάσταση αυτού του οποίου η αντιδραστική εκτροπή είναι τα κακότεχνα γκραφίτι που, τα τελευταία χρόνια, έχουν μουντζουρώσει την Αθήνα. Ενας διάσημος street artist που επιλέγει τη χώρα μας για να εκθέσει τα έργα του. Προσωπικά, στο street θα μείνω. Από το «καλλιτέχνης του δρόμου», ο «δρόμος» είναι που με συγκινεί περισσότερο. Οπως, από μία άποψη, και τα παιδιά που βλέπω, αργά το βράδυ, να κολλάνε αφίσες. Για φεστιβάλ, για κάποια συναυλία, για το επιπλάδικο της περιοχής που κάνει το «μεγάλο ξεπούλημα», για λευτεριά στον τάδε, για οτιδήποτε. Αλλα για ένα πενιχρό μεροκάματο και άλλα από ιδεολογία. Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι ότι στην εποχή του Διαδικτύου, στην εποχή που τα πάντα γίνονται από μία οθόνη ολοένα και πιο μικρή, υπάρχουν ακόμη αυτοί που επενδύουν σε μια φευγαλέα ματιά στην απεραντοσύνη του δρόμου.
Ρομαντικοί; Δεν νομίζω ότι είναι θέμα ρομαντισμού. Και όσο κι αν μου κακοφαίνεται πολύ συχνά το σκουπιδομάνι στους τοίχους, προσπαθώ να ξεπεράσω το αντιαισθητικό του αποτύπωμα και να ανιχνεύσω την ουσία. Την ανάγκη να εκφραστούμε, να επικοινωνήσουμε στον δρόμο. Αυτήν την ανάγκη που, όσο και αν την απειλεί, δεν θα την καταργήσει το Διαδίκτυο. Διότι όταν θα πάψει να υπάρχει δρόμος –με την ευρύτερη έννοια του δημόσιου χώρου –θα τελειώσει κι ο πολιτισμός, τουλάχιστον όπως τον ξέρουμε τώρα.
Ο πολιτισμός άρχισε να παράγεται από τότε που χαράxτηκαν οι δρόμοι. Από τότε που ο άνθρωπος βγήκε από τις σπηλιές και χάραξε δρόμους νοητούς και πραγματικούς για να ορίσει την κατοικία του, έναν τόπο συνεύρεσης, τις μικρές μετακινήσεις και τα μεγάλα ταξίδια του. Προσπαθώ να σκεφτώ ένα μέρος όπου ζουν πολλοί άνθρωποι αλλά δεν έχει δρόμους. Και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από φυλακή, νοσοκομείο ή ίδρυμα.
