Αναζήτηση
Αύριο το βράδυ, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, το 21ο Μουντιάλ θα αποτελεί παρελθόν. Καλά τη βγάλαμε ένα μήνα. Το Μουντιάλ, ωστόσο, δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο. Είναι μία τεράστια μπίζνα. Είναι ένα πολυπολιτισμικό γεγονός. Πάνω από δέκα δισ. ευρώ ήταν το κόστος για την κυβέρνηση της Ρωσίας. Για το πιο ακριβό Μουντιάλ ever. Αν θυμίζει κάτι αυτό. Πόσα απ’ αυτά τα λεφτά θα γυρίσουν πίσω; Οι διοργανωτές υπολογίζουν έσοδα 1,6 δισ. δολάρια από τους τουρίστες. Εγιναν κάποια έργα, ολοκληρώθηκε ο αυτοκινητόδρομος Μόσχας – Αγίας Πετρούπολης, η Ρωσία τράβηξε για ένα μήνα όλα τα φώτα της δημοσιότητας, που όταν σβήνουν όμως έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Οπως για την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Σύμπτωση: Προβληματισμός στη Ρωσία από το γεγονός ότι κάποια από τα ακριβά γήπεδα που χρησιμοποιήθηκαν, μετά το Μουντιάλ θα είναι άδεια. Δεν θα χρησιμοποιούνται για αγώνες πρώτης ή δεύτερης κατηγορίας.
Η οργανωτική Επιτροπή έχει τις φρούδες ελπίδες ότι το Μουντιάλ θα «δίνει» 3,2 δισ. δολάρια κάθε χρόνο και για μία πενταετία στη ρωσική οικονομία. Με τον οίκο Moody’s να το αμφισβητεί. Υποστηρίζοντας ότι η διάρκεια του Μουντιάλ είναι μικρή και το μέγεθος της ρωσικής οικονομίας μεγάλο. Το ποιος πληρώνει τελικά το μάρμαρο σε τέτοιου υψηλού κόστους τουρνουά ουδόλως απασχολεί τους εμπλεκόμενους: FIFA και διοργανωτές. Ακόμα και το ίδιο το ποδόσφαιρο μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Και τι έγινε που η θερμοκρασία στο Κατάρ είναι τόσο υψηλή που τηγανίζεις αβγό στην άσφαλτο; Η μπίζνα, που λέγαμε πιο πάνω, είναι μπίζνα και τα λεφτά πολλά. Θα το κάνουμε το Μουντιάλ χειμώνα. Η επόμενη διοργάνωση θα αρχίσει στις 21 Νοεμβρίου και ο τελικός στις 18 Δεκεμβρίου 2022. Την ημέρα που εορτάζεται η εθνική επέτειος του Κατάρ. Τα εθνικά πρωταθλήματα στην Ευρώπη και η Boxing Day των Εγγλέζων, τσιμέντο να γίνουν. Οπως έλεγε ο Νίκος Κανελλάκης, «ο πληρώνων, έχει πάντα δίκιο».
Και το Κατάρ πληρώνει καλά. Και χωρίς οι έρευνες για διαφθορά σχετικά με την ανάθεση της διοργάνωσης να βγάλουν λαγό. Το Μουντιάλ είναι ένα γιγαντιαίο τουριστικό event. Οι οπαδοί στα γήπεδα είναι μειοψηφία. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι τουρίστες. Οικογένειες που έχουν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψουν. Ζευγάρια. Αντροπαρέες. Ολοι αυτοί που βάφουν επιμελώς τα πρόσωπά τους με τα εθνικά χρώματα. Που ντύνονται με τις παραδοσιακές εθνικές στολές. Που κάθε τόσο ρίχνουν το βλέμμα στις γιγαντοοθόνες του γηπέδου. Με την προσδοκία να τους κάνει ζουμ ο σκηνοθέτης και να τους δουν οι φίλοι τους στην πατρίδα. Οι αριθμοί σχετικά με τη διάθεση των εισιτηρίων είναι ενδεικτικοί. Πρώτοι βέβαια οι Ρώσοι με 842.578 εισιτήρια. Δεύτεροι στη λίστα οι Αμερικανοί με 88.825 χωρίς να μετέχει στην τελική φάση η ομάδα των ΗΠΑ.
Για τους Αμερικανούς, που έτσι ή αλλιώς είναι οι Νο 1 τουρίστες στον πλανήτη, το Μουντιάλ δεν ήταν το γεγονός. Αλλά η αφορμή. Για να ταξιδέψουν στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη. Οπως και στο προηγούμενο Μουντιάλ της Βραζιλίας, όπου και πάλι οι Αμερικανοί είχαν την πρωτιά σε προσέλευση. Και σαν μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς να πάνε στο γήπεδο να δουν την ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Κι αυτό ισχύει για τους περισσότερους που βρέθηκαν στη Ρωσία. Οι 40.000 Κινέζοι που αγόρασαν εισιτήρια για το Μουντιάλ (πιο πολλοί από τους Εγγλέζους) αγαπάνε τόσο πολύ το ποδόσφαιρο; Η ομάδα τους άλλωστε δεν ήταν παρούσα. Αφού πήγαν στη Ρωσία για τουρισμό, πήγαν και στο γήπεδο να δουν τον Μέσι. Από κει και πέρα, πέφτοντας η αυλαία του Μουντιάλ, πέρα από νικητές και ηττημένους σε κάθε παιχνίδι, αφήνει πίσω ωραίες ιστορίες.
Η πιο σημαντική ίσως απ’ αυτές, η παρουσία και η εικόνα του Οσκαρ Ταμπάρες στον πάγκο της Ουρουγουάης. Γνωστού και ως El Maestro. Ενας δάσκαλος, ένας φιλόσοφος του ποδοσφαίρου. Να σηκώνεται από τον πάγκο για να δώσει οδηγίες στους ποδοσφαιριστές του, στηριζόμενος στην πατερίτσα. Προπονητής με πατερίτσα, όχι σε κάποια ερασιτεχνική ομάδα, αλλά σε τελική φάση Μουντιάλ. Με πατερίτσες όταν είναι σε σχετικά καλή κατάσταση. Οταν η κατάστασή του από τη νευροπάθεια επιδεινώνεται, μετακινείται με αμαξίδιο. Είναι βέβαια η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ουρουγουάης που δεν σκοτώνει τα άλογα όταν γεράσουν. Ή όταν αρρωστήσουν. Ο Ταμπάρες είναι ο προπονητής τους τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Είναι αυτός που οδήγησε για τέταρτη φορά την Ουρουγουάη στους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και δεν τον πετάνε στα σκουπίδια επειδή αρρώστησε.
Αν ο Ταμπάρες θεωρείται ήρωας που δουλεύει κάτω από αυτές τις συνθήκες στα 71 του χρόνια, το χειροκρότημα ανήκει στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ουρουγουάης. Σ’ αυτούς που τον σέβονται και τον τιμούν. Κι αναγνωρίζουν στην πράξη ότι ένας άνθρωπος με πατερίτσες μπορεί να προσφέρει. Οχι σε γραφείο, αλλά στην άκρη πάγκου. Αυτός που δεν μπορεί να περπατήσει, να καθοδηγήσει τους αθλητές πώς να τρέξουν.
