Αναζήτηση
Το χαμόγελο του Νταβόρ Σούκερ, μετά τον ημιτελικό με την Αγγλία, ήταν τεράστιο, τόσο που δεν είχε ούτε όταν ήταν παίκτης.
Πριν από 20 χρόνια, ο νυν πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας του ήταν ο ηγέτης της στο χορτάρι και οδήγησε την Κροατία μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά εκεί η διοργανώτρια Γαλλία αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Ο ημιτελικός του 1998, είκοσι χρόνια μετά, στη Μόσχα αύριο βράδυ (21.00 ΕΡΤ1), θα είναι πλέον τελικός Γαλλία – Κροατία με τους παίκτες του Ζλάτκο Ντάλιτς να έχουν ήδη γράψει Ιστορία και την πιο χρυσή ποδοσφαιρική σελίδα της χώρας.
Ως φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, για πρώτη φορά, η Κροατία έχει σημειώσει τη μεγαλύτερη επιτυχία της, αλλά εκεί όπου έχει φτάσει θέλει να σηκώσει το Κύπελλο. Μια ομάδα που πέρασε διά πυρός και σιδήρου στο Μουντιάλ, κατάφερε να φτάσει και ώς τον τελικό σε μια υπέρβαση που όμως αν δει κάποιος το ρόστερ της από τη μέση και μπροστά (στην πορεία προστέθηκε και ο τερματοφύλακας Σούμπασιτς) θα καταλάβει πως μάλλον φυσιολογική ήταν.
Ιδιαίτερα στην πλευρά του δέντρου της διασταύρωσης όπου βρέθηκε που ήταν ένα μικρό Εuro και μάλιστα χωρίς την εν ενεργεία Πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία, η οποία ήταν από την άλλη πλευρά.
Λούκα Μόντριτς, Ιβάν Ράκιτιτς και Μαρτσέλο Μπρόζοβιτς συνθέτουν μια τριάδα στη μεσαία γραμμή που ανάλογή της –σε τέτοιον βαθμό ποιότητας –δεν υπάρχει σε καμία άλλη εθνική ομάδα του κόσμου.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο πρώτοι που είναι «αιώνιοι» αντίπαλοι στο μεγαλύτερο ντέρμπι της Ευρώπης το clasico φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα ήταν οι πυλώνες για αυτή την πορεία ώς εδώ.
Με τον πρώτο να είναι ο απόλυτος οργανωτής και τον δεύτερο να είναι εξαιρετικός και να δίνει την πρόκριση με το τελευταίο κρίσιμο πέναλτι στη διαδικασία τόσο στον αγώνα στη φάση των «16» με τη Δανία όσο και στον προημιτελικό με τη Ρωσία.
Ομως και μπροστά έχει δύο παίκτες – φωτιά, τον μπαρουτοκαπνισμένο άσο της Γιουβέντους Μάριο Μάντζουκιτς, ο οποίος και έστειλε την Κροατία στον τελικό με το νικητήριο γκολ κόντρα στους Αγγλους στην παράταση του ημιτελικού, και τον Ιβάν Πέρισιτς.
Και όμως αυτή η ομάδα που βρίθει από ταλέντο δεν ήταν ομάδα και μετά την ισοπαλία με την αδύναμη Φινλανδία εντός έδρας στην προτελευταία αγωνιστική του ομίλου στα προκριματικά, βρέθηκε προ του φάσματος του απευθείας αποκλεισμού.
Εκεί ο Νταβόρ Σούκερ πήρε την κατάσταση στα χέρια του και ως έμπειρος… επιθετικός σκόραρε στις καθυστερήσεις. Απομάκρυνε τον Αντε Τσάσιτς και έβαλε στη θέση του τον Ζλάτκο Ντάλιτς. Χωρίς μεγάλες περγαμηνές, χωρίς…βαρύ βιογραφικό ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τη νοοτροπία και την εικόνα αυτής της παρέας και την έκανε και πάλι ομάδα.
Αρχικά νίκησε στον «τελικό» πρόκρισης στο Κίεβο την Ουκρανία με 2-0 και πέρασε στα μπαράζ πίσω από την Ισλανδία (που πήγε απευθείας στο Μουντιάλ). Εκεί απέκλεισε την Εθνική μας (με τα… δώρα της στα δύο από τα τέσσερα γκολ) σχετικά άνετα με 4-1 και 0-0.
Στον όμιλο με την Αργεντινή έδειξε τα δόντια της, ξεγυμνώνοντας την Αλμπισελέστε (3-0) ενώ νωρίτερα είχε επικρατήσει της Νιγηρίας (2-0) και στο τελευταίο της παιχνίδι, αν και ουσιαστικά αδιάφορη, πήρε… ρεβάνς από τους Ισλανδούς για τον όμιλο, στέλνοντάς τους πρόωρα στο σπίτι τους (2-1).
Με τη Δανία, αν και βρέθηκαν νωρίς πίσω, ισοφάρισαν άμεσα με τον Μάντζουκιτς (1-1) και παρά το γεγονός ότι έχασαν πέναλτι με τον Μόντριτς στο 117′, βρήκαν το σθένος και με ήρωα τον Σούμπασιτς (τρεις αποκρούσεις στη διαδικασία!) απέκλεισαν τους Δανούς (3-2 στα πέναλτι).
Με τους Ρώσους στον προημιτελικό επέστρεψαν από το 0-1 και πήγαν το ματς στην παράταση (1-1), και παρά την ισοφάριση στο φινάλε των Ρώσων (2-2) πάλι στα πέναλτι έδειξαν ψυχραιμία (4-3). Και με την Αγγλία στον ημιτελικό νέα ανατροπή.
Πλέον θέλουν τη ρεβάνς, 20 χρόνια μετά, από την ομάδα του (τότε) αντιπάλου τους Ντιντιέ Ντεσάν.
