Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του τελικού, ένα είναι το σίγουρο: στην εκτίμηση πολλών ανέβηκε ακόμη περισσότερο ο Λούκα Μόντριτς. Δεν πρόκειται για κάποιον υποτιμημένο ποδοσφαιριστή και άλλωστε πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό από την ώρα που αγωνίζεται στη Ρεάλ; Απλά, ο κροάτης μέσος ήταν πάντα στη σκιά των ακριβοθώρητων Ρονάλντο και Μέσι. Τώρα όμως τους προσπέρασε, έστω κι αν Πορτογαλία και Αργεντινή άρχισαν με καλύτερες προϋποθέσεις αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Μόντριτς πήρε τη μεγάλη ρεβάνς! Για την ακρίβεια, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι «εκδικήθηκε» για όλους όσοι μάχονται στη γραμμή των χαφ και ουδέποτε έφτασαν σε κάποια σπουδαία προσωπική διάκριση. Το μυαλό μας πηγαίνει αμέσως στον Ινιέστα. Κομβικός στο παιχνίδι της Εθνικής Ισπανίας το 2010 και στον κολοφώνα της δόξας της με την κατάκτηση του Μουντιάλ, με ρόλο-κλειδί όλα τα χρόνια που το ισπανικό ποδόσφαιρο έκανε υψηλές πτήσεις, δεν πήρε ποτέ τη Χρυσή Μπάλα. Ο Μόντριτς πλησιάζει και οι πιθανότητές του θα εκτοξευτούν αν η Κροατία ζήσει την απόλυτη διάκριση το βράδυ της Κυριακής. Ο άσος το αξίζει. Χειριστής άριστος, κρατά την μπαγκέτα με ξεχωριστή ικανότητα, μοιράζει το παιχνίδι προς όλες τις κατευθύνσεις και αλλάζει τον ρυθμό ανάλογα με τις απαιτήσεις του αγώνα. Η δε μοίρα, του χαμογελά πονηρά ώρες ώρες. Με τη Δανία παραλίγο να γίνει μοιραίος και ισορροπούσε ώρα ανάμεσα στην καταστροφή και τον θρίαμβο. Κόντρα στη Ρωσία, παραλίγο να χάσει το πέναλτι αλλά τελικά όταν ήρθε το γκολ, το πανηγύρισε δεόντως. Με τους Αγγλους, μολονότι έδειξε κουρασμένος, δεν υπέστειλε τη σημαία. Ενας χαφ του καιρού μας, που όμως παραπέμπει σε φτασμένους άσους του παρελθόντος και μας θυμίζει μια εποχή που μετρούσε το ταλέντο πολύ περισσότερο από το τρέξιμο και την αντοχή, που ο ποδοσφαιριστής έπρεπε κυρίως να μιλά στην μπάλα και ακολούθως να τρέχει ακατάπαυστα, θυμίζοντας αθλητή του στίβου με ανεξάντλητες δυνάμεις.
Φυσικά, ο Μόντριτς δεν θα κατάφερνε τίποτα αν δεν είχε κοντά του αυτή τη γρανιτένια ομάδα της Εθνικής Κροατίας. Οι ποδοσφαιριστές ήταν πιστοί στο δόγμα «όλοι για έναν και ένας για όλους». Αν δε αυτός ο ένας ονομάζεται Λούκα Μόντριτς, στο ίσως τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του, αποτελεί έναν από τους καλύτερους λόγους όχι μόνο για να παρακολουθήσουμε με προσήλωση τον τελικό, αλλά και για να μείνουμε ξανά γοητευμένοι από τις κινήσεις και το αυθεντικό στυλ που καταθέτει στο χορτάρι.