Ωιμέ, Γκάρι Λίνεκερ, τι σου ‘μελλε να πάθεις: να είσαι αναγκασμένος μετά την ανασκευή της περιβόητης ατάκας για τους Γερμανούς, να βάλεις αυτογκόλ και να παραδεχθείς ότι τo ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι στο οποίο είκοσι δύο άνδρες κυνηγούν την μπάλα επί 90 λεπτά και στο τέλος ξαναχάνουν οι Αγγλοι!
Οι λεγάμενοι χάνουν εδώ και πενήντα δύο χρόνια. Εχουν χάσει ποικιλοτρόπως και προχθές επινόησαν άλλη μια μανιέρα: έχασαν διότι φοβήθηκαν να… νικήσουν!
Το Μουντιάλ διεξάγεται στη Ρωσία, αλλά ο δεύτερος ημιτελικός μάς το έφερε στην πόρτα μας: όπως το ‘γραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος και το τραγούδησε η Μαρίζα Κοχ, «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε»! Εδώ επίσης εκτός από τον Λίνεκερ, τον Σάουθγκεϊτ, όλους τους χαροκαμένους παίκτες και προπονητές της Αγγλίας, θα τρίζουν κιόλας τα κόκαλα του Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος είχε πει κάποτε πως «τα Βαλκάνια παράγουν μεγαλύτερη ιστορία από αυτήν που μπορούν να αντέξουν»!
Ως εκπρόσωποι της Χερσονήσου του Αίμου, οι Κροάτες αποδεικνύονται έξοχοι αρσιβαρίστες κι αν κλατάρει το ιδιοφυές σαμιαμίδι που λέγεται Μόντριτς, θα βρίσκεται εκεί για να ξανασηκώσει την μπάρα, αλλά και την μπάλα ο υπερφυσικός Μάντζουκιτς που είναι κιόλας παλικάρι με μπόι 1μ.90.
Διά μίαν εισέτι φοράν, οι Εγγλέζοι εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς, όσο για τον λόχο του Ντάλιτς, τιμή και δόξα στην Κροατία και όχι στην Ουκρανία, όπως φώναζε ο επικηρυγμένος από τους Ρώσους, Βίντα: τιμή και δόξα στην ομάδα ενός μικρού έθνους που γεννά μπαλαδόρους και δεν ξέρω εάν μεθαύριο το βράδυ θα γευθούν το νέκταρ ενός απροσδόκητου θριάμβου, αλλά περισσότερο από το ιερό δισκοπότηρο, αξίζουν το χρυσό αγαλματάκι του Οσκαρ σε δυο σχετικές, αλλά συγκρουόμενες κατηγορίες: τόσο του πρωτότυπου, όσο και του καλύτερα διασκευασμένου σεναρίου.
