Τέτοια εποχή το 2015, που όλα ξεκινούσαν, ο Τσίπρας βγήκε και εξήγγειλε ένα δημοψήφισμα. Το πραγματικό ερώτημα ήταν αν θα σκύψουμε το κεφάλι στις εξωτερικές πιέσεις ή θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της εθνικής υπερηφάνειας και ανεξαρτησίας. Στην πραγματικότητα όμως οι πολίτες έπρεπε να πάρουν θέση πάνω στην κρίση που είχε ξεσπάσει τρία χρόνια πριν, όταν οι δανειστές μας μάς πρότειναν στις αγορές εξωφρενικά αυξημένα επιτόκια. Ο δανεισμός πια, ως λύση του δημοσιονομικού προβλήματος και ως εγγύηση του τρόπου ζωής, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ακολουθούσαμε, δεν ήταν εφικτός. Επρεπε να πληρώσουμε τα χρωστούμενα και τους συσσωρευθέντες τόκους ή να βρούμε τη μαγική ράβδο. Τη μαγική ράβδο πρότειναν γαβγίζοντας όλα τα σκυλιά του παλαιομαρξισμού (Λαφαζάνηδες, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκηδες και άλλοι). Κυρίως όμως την πρότεινε το ερώτημα του δημοψηφίσματος που προσάρμοζαν οι ρήτορες του Οχι ξεδιάντροπα και ανεξέλεγκτα στις εκάστοτε ανάγκες του ακροατηρίου. «Θέλατε να μην πληρώνατε φόρους και γι’ αυτό να μετέχετε σε κάθε είδους παρανομία;». Εκεί ήταν αυτοί. «Θέλετε ανεξέλεγκτες αυξήσεις στα μέσα και στο προσωπικό ώστε να δουλεύετε λιγότερο;». Εκεί ήταν και πάλι μαζί με τη συνδικαλιστική ηγεσία. Και αν θέλατε αυξήσεις μισθών και παντός είδους δαπανών, τότε δεν χωρούσε συζήτηση. Αυτοί ήταν οι άνθρωποί σας.
Προς τους άλλους και ιδίως τους εκπροσώπους των δανειστών που είχαν τη μεγαλύτερη αντιπροσωπευτικότητα και λαϊκότητα (Μέρκελ και Σόιμπλε) φωνάζαμε νταηλίδικα: «Go back, κυρία Μέρκελ». Είχα τότε προτείνει στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας να εφαρμόσει στην πράξη αυτά που έλεγε όλη η Ευρώπη. Οτι δηλαδή το δημοψήφισμα ήταν αδικαιολόγητο και ακατανόητο. Η ηγεσία της ΝΔ (γιατί άραγε;), βαθιά λαβωμένη από την ιστορία της αποχής των κομμουνιστών στο δημοψήφισμα, που έφερε τη δυναστεία πίσω στην Ελλάδα το 1945, φοβόταν τη μονιμότητα της πολιτικής ανωμαλίας που θα εδημιουργείτο.
Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος είναι τα εξής: ψήφισε το 62% του εκλογικού σώματος (απείχε το 38%). 61,31% ψήφισαν Οχι, 38,69% ψήφισαν Ναι, 5,8% έριξαν άκυρο ή λευκό. Σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος, τα δημοψηφίσματα δίνουν απάντηση σε ερωτήματα που προκύπτουν ή από ψηφισθέντα νόμο ή από μείζον εθνικό θέμα. Ο Τσίπρας ποτέ δεν μας αποσαφήνισε για ποιο ζήτημα μιλούσε. Εν τω μεταξύ, σύσσωμη η εξωτερική κοινή γνώμη (Τύπος, πολιτικοί, νομικές αυθεντίες και οικονομικοί παράγοντες) μας έλεγε ότι το δημοψήφισμα δεν έχει νόημα σε αυτήν την περίπτωση και συμβούλευε την κυβέρνηση να μην το διενεργήσει.
Ας πάρουμε τα πράγματα όπως ήταν. 62,15% προσήλθαν να ψηφίσουν. Αν είχε επίσημα υπάρξει θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπέρ της αποχής, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το δυσμενέστερο για την αποχή επίπεδο του 60% θα είχε επιτευχθεί και όλη η πλεκτάνη των αναίσχυντων φίλων των κ.κ. Τσίπρα και Καμμένου θα είχε διαπομπευθεί και θα είχαν εξαναγκαστεί να προκαλέσουν εκλογές κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς για αυτούς συνθήκες. Τότε μου λεγόταν από ανθρώπους καλών προθέσεων ότι το ΚΚΕ, όταν έκανε την προηγούμενη αποχή στην Ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, εξαναγκάστηκε μετά να μπει σε εμφύλιο πόλεμο. Ο τρόμος των συνομιλητών μου ήταν ειλικρινής απέναντι σε μια τέτοια προοπτική. Δεν καταλάβαιναν οι δόλιοι ότι ο εκβιασμός των Τσιπρανέλ είχε ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται. Οτι δηλαδή ο εμφύλιος πόλεμος ήταν σε εξέλιξη.
