Χθεσινοί φανατικοί «μνημονιακοί», σήμερα φορούν φισεκλίκια, έχουν γίνει γενειοφόροι αντάρτες ενός ανελέητου αντιστασιακού αγώνα. Χθεσινοί πείσμωνες αντι-εθνικιστές, σήμερα κλαίνε για την καημένη πατρίδα που «παραδίδει τα ιστορικά της δίκαια». Καταγγέλλουν από τη θέση του όψιμου αντιμνημονιακού και εθνικο-ανεξαρτησιακού την κυβέρνηση για ασυνέπεια σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2014 . Σχεδόν αναπολούν τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης, οργίζονται με την προσαρμοστικότητά του –τη θεωρούν αιτία της κυβερνητικής του μακροημέρευσης. Οι ιδεολογικοί ιδιοκτήτες των δεξιών πολιτικών κατηγορούν την κυβέρνηση ότι κάνει «δεξιές πολιτικές». Αφού δεν μπορούν να γίνουν ορθολογιστές, θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν ρηξιακοί πολιτικαντισμοί και σαχλαμάρες. Εάν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι απλώς το ανεστραμμένο είδωλο της κυβέρνησης και μάλιστα, εάν οι δυνάμεις της εκάστοτε αντιπολίτευσης είναι το ανεστραμμένο είδωλο της εκάστοτε κυβέρνησης, τότε δημιουργείται μια πολιτική ταυτολογία, μια περιττολογία, μια συστροφή που καιροσκοπικά αναδιανέμει και αναλαμβάνει ρόλους. Σε τι χρειάζεται ο λόγος που κυκλικά απαιτεί αυτό ακριβώς που απορρίπτει; Ο λόγος αυτού που προσάπτει στον άλλον ό,τι διεκδικεί για τον εαυτό του; Δεν γνωρίζω αν σ’ αυτή τη μικροπολιτική ευτέλεια οφείλεται η αίσθηση ότι το πολιτικά παραγόμενο έχει χαμηλότατη ποιότητα. Η τόσο προβλέψιμη αντιπολίτευση, ιδίως όσο μπαίνει σε μια προεκλογική ψύχωση, θα αιχμαλωτίζεται σε κάτι ακόμα πιο ασφυκτικό: Θα σκεβρώνει σε μια αντιπολίτευση απλής αντιλογίας. «Θα κρατήσω την αναπνοή μου αν δεν γίνει αυτό που θέλω», έλεγε ο Πέπε στο έργο του μεγάλου Γκοσινί «Ο Αστερίξ στην Ισπανία». Για παράδειγμα. Στον Κλεισθένη, το προδήλως θετικό νομοσχέδιο για την αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση, ο αντιπολιτευτικός λόγος έψαχνε την κρυμμένη ιδιοτέλεια στον νομοθετικό σχεδιασμό. Κάποιο κρυμμένο διαβολικό σχέδιο που καταστρέφει το υπάρχον αυτοδιοικητικό θαύμα –την πρώτη δομή στη διαφθορά σύμφωνα με τις περισσότερες μετρήσεις και τα συμπεράσματα του τ. επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή. Εν τούτοις η πολεμική στην εικαζόμενη πολιτική πρόθεση του νομοθέτη απαλείφει κάθε ευθύνη για δομημένη και σχηματισμένη θέση επί του συγκεκριμένου, επομένως απελευθερώνει τον απορριπτικό, τον αντιπολιτευόμενο, από κάθε δέσμευση, τον απαλλάσσει από κάθε επεξεργασία. Μόνιμος ο αέρας της λαϊκιστικής αντιπολιτευτικής ευκολίας. Το δυστύχημα όμως είναι ότι αυτό που διαστράφηκε στην πρόσφατη κοινοβουλευτική αντιμαχία ήταν ο ίδιος ο δημοκρατικός πυρήνας της απλής αναλογικής, η ποιότητα της ισοδυναμίας της ψήφου που ενέχει.

Η απλή αναλογική περιγράφηκε ως το απόλυτο κακό. «Δόλια ψήφος» –έτσι αποφάνθηκε συνάδελφος. «Δόλια» είναι η ψήφος του πολίτη και η αξιακή ισοδυναμία της με την ψήφο του διπλανού του. «… το ισχυρότερο δημόσιο αίσθημα είναι μια βαθιά “απέχθεια”: απέχθεια των ανατρεπτικών για τον ηγεμόνα, απέχθεια των Δυτικών για την Ανατολή, απέχθεια των Ανατολικών για τη Δύση, απέχθεια των άθεων για τους θρησκευόμενους, των θρησκευόμενων για τους άθεους –απέχθεια σαρωτική, απεριόριστη, που ανεβαίνει και θεριεύει σαν εμετός απ’ τα βάθη της μιας ή της άλλης απελπισίας», λέει ο Αμος Οζ. Στην περίπτωση της δικής μας αντιπολίτευσης δεν πρόκειται για απελπισία, αλλά λαιμαργία.

Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Νομού Σάμου και πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων

Τελευταία Νέα