«Είμαστε λαός που ξέρει να βρίσκει νέα, ασφαλή λιμάνια», έλεγε τον Ιούνιο του 2015 από τη Μόσχα ο κ. Τσίπρας. Ηταν η περίοδος της ανυπακοής. Νεόφερτος τότε στην εξουσία, με την άγνοια κινδύνου του αμύητου στους δαιδάλους της διεθνούς πολιτικής, ονειρευόταν να αλλάξει τους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος. Αναζητούσε εναγώνια νέες συμμαχίες και ερείσματα. Φευ, όμως, τα νέα λιμάνια αποδείχθηκαν αφιλόξενα, η Ρωσία δεν έσπευσε στο πλευρό του και ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεθλίβησαν στα γρανάζια της διεθνούς τάξης που απειλούσαν.
Η κυβέρνηση μίλαγε τότε για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Πατώντας επικοινωνιακά πάνω σε συνειρμούς ελληνορωσικού άξονα στη βάση της Ορθοδοξίας για τους συντηρητικούς και μιας αριστερής νοσταλγίας για τους προοδευτικούς. Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας θα τους είχε προφυλάξει από επικίνδυνα ολισθήματα. Ρωσία και Ελλάδα είχαν πάντοτε αποκλίνοντα συμφέροντα. Οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή μας ήταν οι σλαβικοί λαοί, όχι εμείς. Ακόμα και ο περίφημος ορθόδοξος άξονας προσκρούει στις φιλοδοξίες του ρωσικού πατριαρχείου να αναδειχθεί σε οικουμενικό. Εις βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης.
Δεν είναι, όμως, μόνο η άγνοια της ιστορίας. Είναι και η επικίνδυνη αδυναμία κατανόησης της σημερινής διεθνούς πραγματικότητας.
Η Ρωσία του Πούτιν δεν αρκείται σε μια αμυντική άσκηση αρνησικυρίας σε θέματα που θίγουν τα ζωτικά της συμφέροντα. Δεν αρκείται καν στην επιστροφή στο παραδοσιακό κρατοκεντρικό σύστημα της Βεστφαλίας. Ενα σύστημα ισχύος, συμφερόντων, και σφαιρών επιρροής. Υιοθετεί μια πολιτική παρέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών. Η πολιτική αυτή αντανακλάται στο δόγμα Γκεράσιμοφ, το κείμενο στρατηγικής του αρχηγού του ρωσικού επιτελείου. Ενα δόγμα υβριδικού πολέμου με ασύμμετρες απειλές και μεθόδους, που συσκοτίζει τις γραμμές ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη. Ενα δόγμα που αποφεύγει την απευθείας αντιπαράθεση με τις δυτικές δυνάμεις αλλά στοχεύει στη αποδυνάμωσή τους μέσω της τακτικής του διαίρει και βασίλευε και στη δημιουργία χάους στο εσωτερικό τους.
Χρηματοδοτήσεις ακραίων κομμάτων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διασπορά ψευδών ειδήσεων, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, υποδαύλιση φυλετικών διακρίσεων, είναι μερικά μόνο από τα νέα όπλα του Κρεμλίνου στο υπογάστριο της Δύσης. Οι κατηγορίες για ρωσική ανάμειξη, από το Brexit μέχρι το Καταλανικό, άρχισαν να πληθαίνουν. Αποκορύφωμα ήταν οι στοιχειοθετημένες, πλέον, κατηγορίες για ρωσική ανάμειξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Ο πρώην διοικητής της CIA, Michael Morell, σε μια συνέντευξή του στο «Politico», χαρακτήρισε τη ρωσική διείσδυση ως τη μεγαλύτερη αποτυχία των υπηρεσιών ασφαλείας της Δύσης μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Η άγονη και επικίνδυνη περιπλάνηση της κυβέρνησης στην άβυσσο των ιδεοληψιών της, την έφερε, όπως και στα οικονομικά, σε σύγκρουση με τη διεθνή πραγματικότητα. Και τώρα, ανακάλυψε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τρεις σοβαρές προκλήσεις. Τις προσπάθειες ρωσικής διείσδυσης στο εσωτερικό της, τις παρενέργειες της ρωσικής επιστροφής στα Βαλκάνια, αλλά και τη ρωσική σύγκλιση με την άλλη ανελεύθερη δημοκρατία του Ερντογάν. Αίφνης, τα ασφαλή λιμάνια γέμισαν με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής διεθνούς πολιτικής, πρώην υπουργός
Τελευταία Νέα