Εν προκειμένω, η χρήση του όρου συνιστά βάναυση προσβολή προς ένα είδος τέχνης που έδωσε αιώνια αριστουργήματα όπως ο «Κουρέας της Σεβίλλης» του Ροσίνι, ή «Οι γάμοι του Φίγκαρο» του Μότσαρτ. Ομως πέραν της λυρικής τέχνης ο όρος Opera buffa έχει, σε άλλα πεδία, καταστεί ιστορικά ταυτόσημος με τη χωρίς όρια γελοιότητα. Εν μέρει μέχρι σήμερα. Απόλυτα τώρα: Η κυβέρνηση έφτιαξε την Opera buffa Greca που αγγίζει πλέον νέα διαχρονικά και διεθνώς πρωτοφανή επίπεδα που η λέξη γελοιότητα αδυνατεί να εκφράσει.
Ο Τσίπρας και ο Καμμένος πήγαν παρέα στο ΝΑΤΟ όπου ανέτρεψαν την πολιτική της Ελλάδας στο Μακεδονικό τα τελευταία δέκα χρόνια από το Βουκουρέστι και τον Καραμανλή –για να μην πει κανείς τι έκαναν σε εκείνη από το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών του 1992, η οποία, να σημειωθεί, ποτέ δεν ανατράπηκε από κάποια άλλη αντίστοιχου επιπέδου. Το πόσο βλαπτική για τα εθνικά συμφέροντα υπήρξε η τερατώδης συμφωνία των Πρεσπών, το πόσο προκλητικά αγνόησε και χλεύασε τον ελληνικό λαό, το πόσες «τρύπες» έχει, το πόσο στέρησε ήδη την Ελλάδα από μείζονα διαπραγματευτικά όπλα χωρίς αυτή να πάρει τίποτα, αλλά και το πόση φτηνή μικροκομματική συνεννόηση κρύβει μέσα της με την κυβέρνηση Ζάεφ σε σχέση με τους χρόνους του εκεί δημοψηφίσματος και των εδώ εκλογών, όλα αυτά, έχουν πλέον αναλυθεί επαρκώς και έχουν γίνει απόλυτα κατανοητά στον ελληνικό λαό. Εναν λαό που η κυβέρνηση της «Αριστεράς» δεν τον ρωτά για την ίδια συμφωνία επί της οποίας ο λαός της γείτονος χώρας θα ερωτηθεί.
Ομως στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ όλα αυτά απέκτησαν και τη νέα διάσταση της χωρίς όρια προκλητικής γελοιοποίησης. Γιατί εκεί, την ώρα που η Ελλάδα έδινε το πράσινο φως διά του Πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών της, την ίδια στιγμή, ο υπουργός Αμυνας έστηνε πηγαδάκια για να πει τα ακριβώς ανάποδα! Αυτό, για όποιον έχει στοιχειώδη αίσθηση της διεθνούς ιστορίας, της παγκόσμιας διπλωματικής πρακτικής, των διεθνών σχέσεων, της σημασίας των διεθνών συμφωνιών και της ελάχιστης πολιτικής ηθικής, δεν έχει λόγια να χαρακτηριστεί: είναι αδύνατο να το αποτυπώσεις με λέξεις –μέχρι σήμερα. Δεν έχει ξαναγίνει και, πιθανότατα, δεν πρόκειται και να ξαναγίνει ποτέ και πουθενά.
Σαν να λειτουργούν με τους νόμους της ομοιοπαθητικής, ο Τσίπρας και ο Καμμένος έβαλαν ακόμα μεγαλύτερη δόση εξευτελισμού σε κάθε έννοια κράτους, δημοκρατίας και διεθνούς αξιοπρέπειας για να «αντιμετωπίσουν» το ήδη μεγάλο δουλοπρεπές εθνικό κακό που έχουν εν τω μεταξύ κάνει. Οχι ότι τους ήταν και δύσκολο: όταν έχεις κάνει όλα αυτά πριν, όταν φτάνεις από το «μάνταμ Μέρκελ γκου χομ» στον εκθειασμό της και παρακαλάς τη βοήθειά της για τους δύο στρατιωτικούς την ώρα που εκείνη πουλάει στην Τουρκία υποβρύχια τα οποία αλλάζουν άρδην την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, όταν κλείνεις κατάπτυστες συμφωνίες επαναπροώθησης μεταναστών για να βοηθήσεις, με κομματικά οφέλη, μια ξένη κυβέρνηση, όταν διενεργείς δημοψηφίσματα που το πρωί καλείς τον λαό στο Οχι, το παίρνεις και το βράδυ το κάνεις Ναι, όταν, όταν, όταν…
Οταν όλα αυτά, τίποτα δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει πια κανέναν. Στο τέλος, όμως, έρχεται ο λογαριασμός. Πάντα έρχεται.
