Δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς συνεννοήθηκαν με τη Μέρκελ για την περικοπή του ΦΠΑ στα νησιά; Το είχε καταλάβει και έκανε του κεφαλιού του, υπολογίζοντας ότι δεν χάλασε ο κόσμος για μια μικρή μπαγαποντιά; Εχει κάνει, άλλωστε, περισσότερες και μεγαλύτερες. Ο,τι και να συνέβη, ο Αλέξης Τσίπρας προσγειώθηκε άτσαλα μετά την άρνηση του Eurogroup να καταβάλει την τελευταία δόση του μνημονιακού δανείου, 15 ολόκληρα δισ. ευρώ –μαζί του, προσγειώθηκε άτσαλα και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Φυσικά, με την ψυχρολουσία, ο Τσακαλώτος άρχισε να ψάχνει για «ισοδύναμα», κάποιο ξεχασμένο κονδύλι για να καλύψει τη διαφορά από το μονομερές ρουσφέτι στους κατοίκους των πέντε νησιών όπου λειτουργούν «κέντρα φιλοξενίας» προσφύγων και μεταναστών, για να εξευμενιστεί η οργή τους. Κάτι βρήκε στο υπουργείο Αμυνας –και μαζί με τα καλά λόγια του πάντα πρόθυμου να στηρίξει την ιστορία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Πιερ Μοσκοβισί, κουτσά – στραβά η «στραβή» θα διασκεδαστεί.

Αλλά το επεισόδιο με την άρνηση εκταμίευσης της τελευταίας δόσης αμαυρώνει το παραμύθι της λεγόμενης «καθαρής εξόδου», ακόμα και ενώπιον εκείνων που ήταν διατεθειμένοι να το πιστέψουν. Πλέον, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να έχει κατανοήσει ότι η κυβέρνησή του είναι όλο και πιο εύθραυστη, όλο και πιο αναξιόπιστη. Οι φανφάρες και τα πανηγύρια που ετοιμάζονται τον Αύγουστο για το τέλος του Τρίτου Μνημονίου μοιάζουν όλο και περισσότερο με τη συμφωνία της γραβάτας: προσφέρουν μια επικοινωνιακή ανάταση της μιας στιγμής. Υστερα, αποσύρεται η τηλεοπτική σκηνοθεσία και εισβάλλει η πραγματικότητα.

Τι έχει συμβεί στην οικονομία μας με το τέλος του Τρίτου Μνημονίου; Η Ελλάδα, τυπικά, αγόρασε χρόνο ώς το 2032 για τη διευθέτηση του χρέους της. Ώς τότε, πρέπει να έχουμε γίνει μια άλλη χώρα. Να έχουμε ένα κανονικό κράτος (κι όχι μια υπερτροφική γραφειοκρατική και αντιπαραγωγική δομή φτιαγμένη από ρουσφετολόγους), να έχουμε μια δυναμική οικονομία και να τείνουμε να μοιάζουμε στις κανονικές χώρες της ευρωζώνης.

Ολη αυτήν την περίοδο, και ειδικά την πρώτη πενταετία, η ελληνική κυβέρνηση (όποια κι αν είναι αυτή) θα είναι δεμένη χειροπόδαρα. Η χώρα, με αυξημένο χρέος και χωρίς τις προϋποθέσεις μιας εντυπωσιακής αναπτυξιακής πορείας, βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από τις αρχές του 2015, οπότε και την παρέλαβαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αρχικά με ρητορική και πρακτικές αντιμνημονιακής εθνικοφροσύνης και στη συνέχεια με μια προσπάθεια υποταγής στους εταίρους, για εξιλέωση –και για να παραμείνουν στην εξουσιαστική τροχιά όπου τους εκτόξευσε η συστηματική εξαπάτηση των πολιτών.

Βεβαίως, η κυβέρνηση ανησυχεί. Ανησυχεί για τις απαισιόδοξες προοπτικές της χώρας; Ανησυχεί για την πιθανότητα να πάρουν χαμπάρι και οι τελευταίοι πιστοί της, και οι αποδέκτες των ρουσφετιών της, τη μεγάλη εικόνα και τη ζημιά που φέρνει για όλους. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, η χώρα μπαίνει σε νέα πολιτική τρικυμία. Και η μόνη ελπίδα να οδηγηθούμε σε απάνεμο λιμάνι είναι να αποκτήσουμε σταθερή, μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, που θα διαθέτει ισχυρή κοινοβουλευτική στήριξη τουλάχιστον των 3/5 της Βουλής, για να αποφευχθούν τα παιχνίδια με τους θεσμούς.

ΥΓ: Κλείνοντας, είδα την προπαγανδιστική κωμωδία του Μαξίμου για τη συμφωνία των Πρεσπών. Ο τύπος που υποδύεται τον Πρωθυπουργό νομίζει ότι παίζει Αγγελόπουλο, αλλά είναι σε περιβάλλον Τζαίημς Πάρις.

Τελευταία Νέα