Δεν χρειάζονται και πολλά. Κάποιος να ρίξει την ιδέα, κάποιος να γράψει το σενάριο, κάποιος να τραβήξει τα πλάνα και κάποιος πρόθυμος να παίξει τον εαυτό του. Να τον παίξει όχι ακριβώς όπως είναι στην πραγματική ζωή, αλλά όπως θα τον υποδυόταν στον κινηματογράφο –έναν εαυτό όχι μόνο μακιγιαρισμένο, αλλά και κάπως εξωραϊσμένο, έναν ιδανικό εαυτό. Και ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρόθυμος να προπαγανδίσει αυτό που θα ήθελε να είναι: ένας ηγέτης που δεν συνομιλεί απλώς με τον «Ζόραν», αλλά με την ίδια την Ιστορία.
Η τελευταία υπερπαραγωγή του Μαξίμου υπακούει σε αυτή την ανάγκη. Από αυτή την άποψη, έχουν ελάχιστη σημασία τα πλάνα των Πρεσπών που μαζί με το μουσικό χαλί θυμίζουν σποτάκι του ΕΟΤ, οι κάνα δυο αστοχίες στα αγγλικά, το μακιγιάζ που κάπως ξέφυγε. Δεν έχει τόση σημασία ούτε η προθυμία του Τσίπρα να υποδυθεί τον ιδανικό εαυτό του ξανά και ξανά σε μία και δύο και δέκα υπερπαραγωγές του Μαξίμου, κλείνοντας το φινάλε με το λογότυπο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Σημασία έχει η ίδια η συμφωνία. Μια υπερπαραγωγή που αντίθετα από εκείνες του Μαξίμου χρειάζεται πολλά για να ολοκληρωθεί: κάποιος να πείσει τους πολίτες της ΠΓΔΜ να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα υπέρ της συμφωνίας, κάποιος να πείσει τους βουλευτές της χώρας να ψηφίσουν υπέρ της συνταγματικής μεταρρύθμισης και κάποιος πρόθυμος να πείσει τους έλληνες βουλευτές να κυρώσουν τη συμφωνία.
Αυτή είναι η ιδέα. Αλλά είναι μια ιδέα χωρίς σενάριο. Είναι ένας αυτοσχεδιασμός, ο οποίος επιβάλλει στον Ζόραν Ζάεφ να πασπαλίζει μια σειρά από ουσιαστικά με το επίθετο «μακεδονικός» σε όλα τα γένη και τους αριθμούς –γλώσσα, ταυτότητα, έθνος, πολίτες –και να δηλώνει «Μακεδόνας erga omnes» για να πείσει τους δικούς του ότι εκείνη η προσθήκη ενός άλλου επιθέτου, του «Βόρεια», δεν σημαίνει στην ουσία τίποτα γι’ αυτούς.
Αλλά είναι και ένας αυτοσχεδιασμός που δεν κάνει μόνο τον Αλέξη Τσίπρα να γυρίζει υπερπαραγωγές για να ρωτήσει τον Ζάεφ αν ξέρει πού πέφτουν οι Πρέσπες και να τον ενθαρρύνει λέγοντάς του ότι θα τους δικαιώσει και τους δύο η Ιστορία. Είναι ένας αυτοσχεδιασμός στον οποίο ο Τσίπρας δεν ξέρει πού θα είναι ο ίδιος ο Τσίπρας. Δεν ξέρει αν θα βρεθεί στο γύρισμα της κύρωσης από την ελληνική Βουλή ως πρωταγωνιστής ή ως κομπάρσος, ως κάποιος που κάποτε στήθηκε στην κάμερα για να συνομιλήσει με την Ιστορία ή ως κάποιος που πέρασε ξυστά από την Ιστορία και χάθηκε.
Ολα αυτά δεν κάνουν μόνο την υπερπαραγωγή της συμφωνίας των Πρεσπών θρίλερ. Κάνουν και την υπερπαραγωγή του Μαξίμου κάπως κωμική. Μια κωμική σκηνή σε ένα ατελείωτο δράμα.
