Ο Αριστοφάνης και το θέατρο του γυρολόγου

Τα καλοκαίρια τον Αριστοφάνη τον αποφεύγω –όχι ότι έχω προσωπικά με τον άνθρωπο. Ομως, είναι πολλές οι θεατρικές παραγωγές που τον αντιμετωπίζουν όχι ως συγγραφέα αλλά ως φέτα με καρπούζι –μάπα κατά προτίμησιν. Τον σέρνουν στην αγνή ελληνική ύπαιθρο μαζί μ’ έναν φαλλό και μια μερίδα μπινελίκια στη μέση έτσι για να τσιμπάει η παρέα. Συνεπώς, αντί για το θέατρο του παραλόγου –εδώ έχουμε το θέατρο του γυρολόγου.

Ορισμένοι (σαν) σκηνοθέτες (ένα πράμα) τον βρίσκουν επίκαιρο και τον πατάνε κάτω. Είναι βλέπεις αυτό το πρωτότυπο, αυτό το ευφάνταστο, ο πολιτικός με τη ζαρτιέρα, ο Γιούνκερ να τρεκλίζει, η Βίκυ Σταμάτη με τον κότσο. Λαϊκίστικα συνθήματα και «πατριωτικές» κορόνες κι οι μονόλογοι του κάθε πικραμένου. Εμβόλιμοι. Ως υπόθετο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες δυο εξαιρετικοί «Αριστοφάνηδες» απανωτά είναι ευλογία αλλά όχι έκπληξη –όταν γνωρίζεις τους συντελεστές. Ο «Πλούτος» την Παρασκευή στην Επίδαυρο, οι «Αχαρνής» το Σάββατο στο Κηποθέατρο Παπάγου υπογράφονται από δημιουργούς όχι αστεία. Ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον «Πλούτο». Ο Κώστας Τσιάνος με τον Πέτρο Φιλιππίδη, αλλά και τον Παύλο Χαϊκάλη και τον Κώστα Κόκλα στους «Αχαρνής». Δυο παραστάσεις διαφορετικές μεταξύ τους με κοινή συνισταμένη την ποιότητα, τη γνώση και την αισθητική. Α, και το χιούμορ: αυτό που γελάς, όχι που ξερνάς.

Και στον «Πλούτο» και πολύ περισσότερο στους «Αχαρνής» ως θεατής θέλεις να μπεις κι εσύ στον «χορό», να ενσωματωθείς στο γλέντι, αυτό το γλέντι το καθαρό, το ατόφιο. Οταν ο θεατής έχει την τάση να συμμετάσχει στη δράση, τότε κάτι έχει γίνει πολύ σωστά, χίλια συγγνώμη κύριε Μπρεχτ.

Πολλές δεκαετίες τώρα, μεγάλες μορφές υποκριτών υπηρέτησαν εξαίσια τον Αριστοφάνη. Από τον Χριστόφορο Νέζερ στη Μαίρη Αρώνη, πολύ αργότερα στον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Θύμιο Καρακατσάνη. Σήμερα στο τιμόνι ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Γιάννης Μπέζος, ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Κι ακολουθεί μια χαρισματική νεότερη γενιά –ειδική μνεία στην εξαιρετική Γαλήνη Χατζηπασχάλη στον «Πλούτο». Δείτε τους «Αχαρνής», δείτε τον «Πλούτο» –δείτε τα κι απολαύστε τα, αν κι εσείς όπως εγώ, αποστρέφεστε το θέατρο του γυρολόγου.