Διαβάζοντας το θέμα της Ελένης Ευαγγελοδήμου, κόλλησα με τον κύριο Σπιρτοκούτη. Ζωή σαν σύγχρονο παραμύθι που αντί για νεράιδες και μάγισσες έχει ιδέες και στοιχήματα ευρηματικότητας και στις ΗΠΑ θα γινόταν σίγουρα ταινία. Ωραία ταινία, γιατί είναι ωραίες οι ιστορίες των ανθρώπων που κάνουν εφικτό αυτό που όλοι οι άλλοι θεωρούν ανέφικτο. Προσπαθώ να φανταστώ, λοιπόν, εκείνο το παλικαράκι, γιο παπά και ορφανό από μάνα, που έφηβος ακόμη φτάνει στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 1880 για να τελειοποιήσει τις τεχνικές του ικανότητες. Σε μια Αθήνα που προσπαθεί να μοιάσει με πρωτεύουσα και όσο κι αν κάποια πράγματα σήμερα μας φαίνονται πρωτόγονα ευνοεί τους νεωτερισμούς ακόμη κι αν πρόκειται περί απλών πειραμάτων.
Oύτε είκοσι χρονώ δεν ήταν όταν επιστρέφοντας στο Λασίθι επινόησε τον αντλητικό ανεμόμυλο. Και αν σήμερα αυτό μπορεί να μη μας λέει πολλά, εκείνη την εποχή το να δώσεις στους αγρότες τη δυνατότητα να κάνουν τα κτήματά τους ποτιστικά σήμαινε ότι τους σώζεις από την εξαθλίωση, ότι τους δίνεις τη δυνατότητα της προοπτικής και την πολυτέλεια να μπορούν να σχεδιάζουν τη ζωή τους, χωρίς να εξαρτάται η τύχη και το βιος τους από τις κουζουλάδες του καιρού.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι Σπιρτοκούτηδες που έχουν αλλάξει την καθημερινότητά μας. Μπορεί να μην έχουν την επιστημονική αίγλη του Εντισον, του Μπελ ή του Τέσλα, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις οι σύγχρονοί τους να τους θεωρούσαν «παιδιά που παίζουν» αλλά ας σκεφτούμε πόσο άλλαξε, για παράδειγμα, τη ζωή μας ο κύριος Μπικ που επινόησε το στιλό με μπίλια; Ή ο άλλος που σκέφτηκε να φτιάξει το πρώτο ξυραφάκι ξυρίσματος προς αντικατάσταση των λεπίδων. Κι αυτός που σκαρφίστηκε το φερμουάρ. Ή τον αναπτήρα. Το μίξερ ή το πλυντήριο που απελευθέρωσε τη ζωή των γυναικών πολύ περισσότερο από διάφορα φεμινιστικά κινήματα. Ας εμπιστευτούμε, λοιπόν, και τους σύγχρονους Σπιρτοκούτηδες. Κάτι καλό θα προκύψει από τα «παιχνίδια» τους.
Τελευταία Νέα