Ενα μουσείο των αντιευρημάτων

Σε ξεγελάνε με την πρώτη ματιά: ένας κορμός σμιλεμένος στο μάρμαρο. Ενας ήλιος έχει αφήσει το αποτύπωμά του στον ορείχαλκο. Ενα πρόσωπο – μάσκα σκαλισμένο στη σκληρή και άχρονη επιφάνεια της ηφαιστειακής πέτρας. Θα μπορούσε να είναι πιθανόν η φρέσκια «σοδειά» ενός αρχαιολόγου που έχει βρει τη θέση της προσωρινά σε έναν εκθεσιακό χώρο. Μια προσεκτική ματιά όμως αποκαλύπτει ότι τα 15 έργα που θα φιλοξενηθούν στην γκαλερί Αντί της Αντιπάρου δεν είναι αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά όλα μαζί συνθέτουν ένα μουσείο αντιευρημάτων απέναντι από το σπουδαίο ιερό του Απόλλωνα στο γειτονικό νησάκι Δεσποτικό και αποτελούν τον πυρήνα της νέας έκθεσης της εικαστικού Βένιας Δημητρακοπούλου. «Αρχικά είχα σκοπό να παρουσιάσω στην Αντίπαρο ένα σημαντικό μέρος της διαδρομής μου στον χώρο της τέχνης, αλλά όταν βρέθηκα εδώ λειτούργησα διαδραστικά με την ανασκαφή στο Δεσποτικό κι έτσι γεννήθηκαν καινούργια έργα» λέει στο «Νσυν» η Βένια Δημητρακοπούλου και μας δείχνει μεταξύ άλλων τον κορμό που σμίλεψε μαζί με τους μαρμαροτεχνίτες που εργάζονται στο Δεσποτικό και τον ορειχάλκινο φαλλό, έργο που προέκυψε όταν εντόπισε μια πέτρα στην παραλία με πανομοιότυπο σχήμα.

«Η τύχη, η φύση και το μάτι να εντοπίσεις κάτι που υπάρχει γύρω σου και να το μεταφέρεις σε άλλο υλικό είναι τα τρία βασικά κλειδιά αυτής της έκθεσης» συνεχίζει η δημιουργός των «Προμαχώνων» που βρίσκονται μπροστά από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

«Μέσα από τα έργα αυτά θέλησα να διαπιστώσω το πώς αποκόπτεται ο σύγχρονος άνθρωπος από τη μνήμη και την Ιστορία και πώς μπορεί να επανασυνδεθεί ώστε να μη χαθεί, να μην πάψει να υπάρχει. Με ενδιαφέρει να μην αισθάνομαι ξεκομμένη από το παρελθόν. Δεν θέλω να αντιπαρατεθώ μαζί του ούτε να συγκριθώ, αλλά να αποτελεί μέρος του κόσμου μου».

ΠΗΛΟΣ ΚΑΙ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ. Σε τούτο το ιδιαίτερο «μουσείο» θα βρουν χώρο πολλά διαφορετικά υλικά (μάρμαρο, ορείχαλκος, ηφαιστειακά πετρώματα, πηλός, ψηφιακές εκτυπώσεις, φωτογραφία) που έχουν αποκτήσει μορφή μέσα από το χέρι της Βένιας Δημητρακοπούλου. Τα επέλεξε άραγε με το σκεπτικό της αντοχής τους στον χρόνο; «Κάθε άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι κάποιο από τα έργα μου θα αντέξει στον χρόνο. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι μέσα από την αντίθεση εφήμερου – αιώνιου να ερευνήσω γενικώς τα αντίθετα ζεύγη: το ελαφρύ και το βαρύ, το φως και τη σκιά… Μέσα από τα δίπολα αισθάνομαι ότι αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, ότι χαρτογραφώ την ύπαρξη. Γι’ αυτό και θα ήθελα η έκθεση αυτή να λειτουργήσει ως μια κάψουλα του άχρονου, στην οποία θα μπει ο θεατής και θα έρθει αντιμέτωπος με τη μεγάλη εικόνα και μέσα από αυτή μπορεί να ξεπεράσει τον φόβο του φθαρτού και του θανάτου».