Επιμένει ο Παναγιώτης Κουρουμπλής να συγχέει απερίγραπτα τα πράγματα. Επανήλθε χθες λέγοντας ότι αυτός δεν έχει στραφεί εναντίον κανενός στο ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου κακώς τού την «πέφτουν» και εκείνοι. Και επικαλείται… περγαμηνές, όπως ότι αυτός είχε υπερασπιστεί τον Ανδρέα την περίοδο… Σημίτη και να ρωτήσουμε τον Κρεμαστινό και τον Καρχιμάκη για να επαληθεύσουμε ό,τι λέει.
Χθες μας είπε πάλι ότι δεν έφυγε αυτός από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ότι τον διέγραψαν από το ΠΑΣΟΚ. Μόνο που ξεχνάει, ή θέλει να ξεχνάει γιατί δεν τον συμφέρει, γιατί τον διέγραψαν. Θα το πω εγώ λοιπόν διότι παραέγινε πια το πράγμα με την κοντή μνήμη που επιδεικνύει. Στις 29 Ιουνίου του 2011, η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου ψηφίζει το «μεσοπρόθεσμο» σε συνέχεια του Μνημονίου. Η χώρα κινείται στο όριο της χρεοκοπίας και η ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου» προγράμματος έχει επιβληθεί από τους δανειστές ως η μόνη διέξοδος από την κρίση. Ο Κουρουμπλής καταψηφίζει. Εχει ψηφίσει το Μνημόνιο, του προηγούμενου χρόνου, αλλά καταψηφίζει το «μεσοπρόθεσμο». Ο Γιώργος (Παπανδρέου) τον διαγράφει αμέσως μετά την ψηφοφορία. Και ο Κουρουμπλής μας, διανέμει στον Τύπο την ακόλουθη δήλωση (την παραθέτω ολόκληρη για να καταλάβουμε τι ψέματα μετέρχεται ο άνθρωπος):
«Πατριωτισμός κατά την αντίληψή μου είναι η σύγκρουση με την κοινωνική αδικία που δημιουργείται από την άνιση κατανομή των βαρών της κρίσης. Η απαξίωση των βουλευτών στη συνείδηση του λαού είναι αποτέλεσμα μιας στυγνής λογικής της περίφημης κομματικής πειθαρχίας που στραγγαλίζει την ουσία της πολιτικής. Το πατριωτικό και κοινωνικό καθήκον απέναντι στον τόπο και την κοινωνία είναι η στάση μου αυτή».
Πρόκειται για τον ίδιο αυτόν Κουρουμπλή, ο οποίος, απολύτως… πατριωτικά, ψήφισε τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2015, το 3ο και στυγνότερο Μνημόνιο, εξίσου… πατριωτικά φέτος ψήφισε υπέρ στο 4ο Μνημόνιο και ψήφισε και εντελώς… πατριωτικά επίσης –εξηγώντας μας τι τελικά σημαίνει πατριωτισμός –και το πλήθος των μέτρων σκληρής λιτότητας που επέβαλε αυτή η κυβέρνηση.
Θα ολοκληρώσω όπως και χθες την αναφορά μου στο άτομο αυτό και ζητώ την κατανόησή σου, αναγνώστη μου: αν δεν με συγκρατούσαν οι καλοί μου τρόποι, θα του έλεγα «ρε Παναγιώτη, άσε μας ήσυχους πια με την περίπτωσή σου –όσο μιλάς εκτίθεσαι περισσότερο»…

Ξέρει τα συμπτώματα
Στον αντίποδα τώρα, ο καλός ο άνθρωπος, ο Καμμένος υπουργός Αμυνας εμφανίσθηκε χθες, μετά τα μεσάνυχτα δε (μεσάνυχτα Κυριακής προς Δευτέρα…), αυτόκλητος υπερασπιστής του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος –διάχυτο το παράπονο, δάκρυσα –του έχει επιτεθεί και μάλιστα πολλές φορές, άδικα. Δυστυχώς χωρίς να μας δίνει περισσότερες πληροφορίες επ’ αυτού.
Επειδή προσωπικά μού έχει διαφύγει ως γεγονός, αυτό, γιατί δεν το κάνει πιο λιανά; Πότε του έχει επιτεθεί, με ποια αφορμή και σε ποιον τον έχει κατηγορήσει; Στον Τσίπρα; Στον Παυλόπουλο; Σε άλλον, ξένο, ηγέτη; Πολύ θα ήθελα να γνώριζα. Υποθέτω και το φιλοθέαμον κοινό…
Δεν ήταν μεθυσμένος, μας ανακοίνωσε λοιπόν μέσω Τwitter ο Καμμένος υπουργός, ο Ζαν-Κλοντ «βαδίζω και παραμιλώ» Γιούνκερ, αλλά έπασχε από οσφυαλγία εξού και το «βάρκα γιαλό» περπάτημα. Παρακάμπτω εντελώς ότι ο Καμμένος υπουργός πιάστηκε (πάλι;) αδιάβαστος. Και δεν εννοώ την ορθογραφία της οσφυαλγίας, την οποία «σκότωσε» εν ψυχρώ –τι τις θέλει τις δύσκολες λέξεις; Ας έγραφε ότι έπασχε από τη μέση του. Θα του έλεγε κανείς τίποτε; Οχι.
Εννοώ ότι ήδη το γραφείο του προέδρου της ΕΕ έχει ανακοινώσει ότι από ισχιαλγία πάσχει ο πρόεδρος και τα περί οσφυαλγίας είναι καμμένη (μακροσκοπικά) ιατρική γνωμάτευση, διότι να τον εξέτασε αποκλείεται.
Το δεύτερο όμως το οποίο οφείλουμε να δεχθούμε, άνευ οιουδήποτε σχολιασμού, είναι η διαβεβαίωση Καμμένου ως «αυτόπτη μάρτυρα» ότι ο πρόεδρος Γιούνκερ δεν ήταν μεθυσμένος. Διότι αν δεν ξέρει ο Καμμένος ποιος και πότε βρίσκεται σε κατάσταση μέθης, ποια είναι τα συμπτώματα δηλαδή που εμφανίζει, διερωτώμαι, αληθινά, ποιος άλλος μπορεί.

«Επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία»
Η στήλη είναι υποχρεωμένη, αισθάνεται την ανάγκη δηλαδή, να υποκλιθεί σε δύο κυρίες του έντεχνου τραγουδιού, την κυρία Νένα Βενετσάνου και την κυρία Λένα Αλκαίου, οι οποίες, σε μια εποχή όπου τα πάντα στον πολιτισμό τα «σκιάζει η φοβέρα» και το ιδιότυπο φασιστικού χαρακτήρα μότο «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας», σήκωσαν το ανάστημά τους και είπαν «όχι» στη βιομηχανία συλλογής υπογραφών από τον ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών για το Σκοπιανό.
Οι δύο αυτές κυρίες αψήφησαν τον κίνδυνο να μποϊκοτάρει το κράτος ΣΥΡΙΖΑ τις συναυλίες τους, να τους κόψει τις επιχορηγήσεις, να τους απαγορεύσει την πρόσβαση στην κρατική ραδιοτηλεόραση κ.λπ. κ.λπ., και ξεκαθάρισαν ότι παράνομα, και χωρίς να ερωτηθούν από κανέναν, μπήκε το όνομά τους κάτω από κείμενο υποστήριξης της συμφωνίας που είχαν συντάξει στην Κουμουνδούρου φιλοσυριζαίοι άνθρωποι του «πολιτισμού».
Από τις δηλώσεις τους απομόνωσα μια – δυο φράσεις από την ηχηρή διάψευση της κυρίας Βενετσάνου, η οποία, προφανώς κάτι γνωρίζει, καλεί και άλλους που εμφανίζονται να προσυπογράφουν το κείμενο χωρίς τη θέλησή τους να το κοινολογήσουν. Και προσθέτει:
«Και παρακαλώ να εκλάβουν τη δημοσίευση του ονόματός μου ως συκοφαντία και βαθιά προσβολή της ακεραιότητάς μου. Οποιοι κι αν εμπνεύστηκαν αυτή τη φάρσα είναι επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία».
Επικίνδυνοι, όπως το λέει!

Απουσίες και διπλές συμμετοχές
Η περιπέτεια των κυριών Βενετσάνου και Αλκαίου με τις υπογραφές που δεν έβαλαν σε ένα κείμενο καταφανώς στημένο για να στηρίξει την κυβέρνηση και τον κύριο Τσίπρα αυτοπροσώπως, με παρακίνησε να μελετήσω ένα προς ένα τα 250 ονόματα καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών αλλά και δημοσιογράφων που το προσυπογράφουν ως «αριστεροί, δημοκράτες, προοδευτικοί πολίτες», οι οποίοι, όπως αναφέρεται, «στηρίζουμε τη Συμφωνία, γιατί είμαστε κατά των εθνικισμών και των αναθεωρητισμών, γιατί είμαστε υπέρ μιας ειρηνικής, αλληλέγγυας ευρωπαϊκής, βαλκανικής γειτονιάς, γιατί η Συμφωνία υπερβαίνει τις εθνικιστικές και θρησκευτικές εντάσεις».
Πρώτη διαπίστωση: απουσιάζουν ολοκληρωτικά τα βαριά συριζοονόματα στον χώρο του πολιτισμού: ούτε Λαζόπουλος ούτε Ζουγανέλης, λ.χ.
Τι εντόπισα; Οτι υπάρχουν δύο με το ίδιο σχεδόν επώνυμο (αλλάζει η ορθογραφία και ο τονισμός), την ίδια ιδιότητα, σκηνοθέτης, αλλά διαφορετικό μικρό όνομα. Αναφέρεται ας πούμε ο Μιχάλης Μηλίσης σκηνοθέτης και ο Θανάσης Μίλησης σκηνοθέτης. Είναι το ίδιο πρόσωπο; Είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα; Εκεί πάντως που δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο είναι στην περίπτωση του πανεπιστημιακού, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γιώργου Μαυρογιώρου. Αναφέρεται και ως Μαυρογιώργος και ως… Μαυρωγιώργος!
Τέλος, θέλω να κάνω μια ειδική μνεία: μέσα σε αυτό τον κατάλογο εντόπισα και το όνομα του φίλου μου Παναγιώτη Παναγιώτου, του άλλοτε σχολιογράφου του «Εθνους» Παν. Παν. Και λυπήθηκα που έφτασε ύστερα από μια τέτοια πορεία στη δημοσιογραφία να υπογράφει κείμενα που δεν του ανήκουν, μαζί με άλλους 250 που όσο να πεις, οι περισσότεροι τουλάχιστον, όλο και κάποιον, ιδιαίτερο, λόγο έχουν να βάζουν την υπογραφή τους. Κρίμα, αλήθεια…
Τελευταία Νέα