Η γενιά μου μεγάλωσε με τις «προοδευτικές» προκαταλήψεις της Μεταπολίτευσης: οι αστυνομικοί είναι εκεί για να προασπίζονται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και όχι να προστατεύουν τους πολίτες, ανεξαρτήτως εισοδήματος και πεποιθήσεων, από εγκληματικές ενέργειες κάθε τύπου ή την παραβίαση των νόμιμων δικαιωμάτων τους. Μεγάλωσα με την κακόηχη και απάνθρωπη έκφραση «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι».
Μου ήρθαν όλες αυτές οι σκέψεις μέσα στο νέο κτίριο της Ασφαλείας Ηρακλείου που πήγα για την ανανέωση διαβατηρίου. Με υποδέχθηκαν νέα παιδιά αστυνομικοί, ευγενέστατοι, καλαίσθητοι, εξυπηρετικοί, με εντυπωσιακή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Επικοινωνιακοί, δεν με γνώριζαν, αλλά στο χρονικό διάστημα που έμεινα μαζί τους ενδιαφέρθηκαν να μάθουν περισσότερα για τις ασχολίες μου. Περίμενα στη σειρά μου και όταν ήρθε με ευγένεια με κάλεσαν στο γραφείο τους. Τα αγόρια και τα κορίτσια της Αστυνομίας με έκαναν να νιώσω Πολίτης! Ποιοτικοί αντιπρόσωποι μιας ποιοτικής και αποτελεσματικής Δημόσιας Διοίκησης που τόση ανάγκη έχει η χώρα μας από δεκαετίες.
Σπάνια έχω συναντήσει αυτήν την ευγένεια, όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Ποια είναι άραγε αυτά τα παιδιά; Είναι συνήθως από φτωχές, στερημένες οικογένειες της επαρχίας. Είναι αυτά που για 800 ευρώ, τις περισσότερες φορές αγόγγυστα, παίζουν την ζωή τους κορόνα – γράμματα να προστατεύσουν τους πολίτες. Τα παιδιά των ΜΑΤ, των ειδικών σωμάτων της Αστυνομίας. Είναι αυτά που δεν έχουν ωράριο, που αναπνέουν δίπλα στους θολωμένους εξαρτημένους, στους φοβισμένους μετανάστες, στους αγχωμένους κλέφτες, έτοιμους για το κακό. Ναι, είναι αυτά που καίγονται κάθε βδομάδα στα Εξάρχεια. Αυτά που μάταια προσπαθούν να προστατεύσουν τις περιουσίες των δύσμοιρων επαγγελματικών στο κέντρο των πόλεων από τους ανισόρροπους προοδευτικούς καταστροφείς τύπου Ρουβίκωνα και άλλων αυτόκλητων προστατών. Ναι, και κάποιων κανακάρηδων των βορείων προαστίων ή των αριστερών δημοκρατών που εκτονώνουν την επαναστατική μανία στα Εξάρχεια. Και όλα αυτά με την ανημποριά τους τις περισσότερες φορές να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, γιατί η πολύ «προοδευτική» κοινωνία μας τα θέλει άοπλα ή ουσιαστικά δίχως τη δυνατότητα χρήσης όπλου. Ναι, η υποκριτική αυτή κοινωνία που πολλές φορές ανέχεται αυτόν τον ρόλο στους φασίστες και στους ναζιστές γιατί είναι πολύ αριστερή και ευαίσθητη να τον αφήσει στους καθ’ ύλην αρμόδιους αστυνομικούς.
Τα παιδιά αυτά της Αστυνομίας είναι πολίτες της προσφοράς, του καθήκοντος, της αυταπάρνησης. αυτών δηλαδή των χαρακτηριστικών που έχει χάσει η εσωστρεφής ελληνική κοινωνία. Και είναι κρίμα κι άδικο από κάποιους ελάχιστους επίορκους ή ανισόρροπους στις τάξεις τους να απαξιώνεται η προσφορά τους. Μία από τις παθογένειες που έφερε η υπερβολή της άκριτης και ανεύθυνης αριστεροσύνης της Μεταπολίτευσης είναι και η απαξίωση των Σωμάτων Ασφαλείας. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει αντιληφθεί αυτήν την αστοχία της κοινωνίας μας. Η δυστυχία είναι ότι «διαφεύγει» από την αντίληψη των κυβερνητικών αρμοδίων, βυθισμένων στις πολλαπλές και επικίνδυνες ιδεοληψίες τους.
Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής Φαρμακολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης και ερευνητής ΙΜΒΒ-ΙΤΕ
