«Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι και αυτό γίνεται όλο και πιο εμφανές». Ηταν το πρώτο σχόλιο του δημοσιογράφου της «Globo Esporte» Μαρτίν Φερνάντες μετά τον αποκλεισμό της Σελεσάο από το Βέλγιο στα προημιτελικά του Μουντιάλ της Ρωσίας.
Για τρίτη φορά από το 2006 ο τελικός εξελίχθηκε σε ευρωπαϊκή υπόθεση και για τέταρτη συνεχόμενη –ρεκόρ –το τρόπαιο καταλήγει στον Παλαιό Κόσμο. Μόνο η Αργεντινή, το 2014, κατάφερε να σπάσει την απόλυτη κυριαρχία των Ευρωπαίων μέχρι τα ημιτελικά, αλλά η Αλμπισελέστε ηττήθηκε από τους Γερμανούς στον τελικό.
Εύλογο λοιπόν είναι το ερώτημα που τίθεται: βελτιώθηκαν τόσο πολύ οι ευρωπαϊκές ομάδες ή έπεσε το επίπεδο των εκπροσώπων της Λατινικής Αμερικής; Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Η οικονομική δύναμη της Ευρώπης σε σχέση με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που θεωρούνται, ιστορικά, οι αντίπαλοί της στη διεκδίκηση του τροπαίου είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν τα αποτελέσματα.
Με εξαίρεση τη Βραζιλία, όλες οι υπόλοιπες χώρες της Νότιας Αμερικής υποφέρουν από οικονομική δυσπραγία.
Η αξία της πρόσφατης συμφωνίας της δις παγκόσμιας πρωταθλήτριας Αργεντινής με την Adidas θα αποφέρει στην ομοσπονδία των Γκαούτσος 11 εκατ. δολάρια. Το ίδιο ποσό θα εισπράξει πάνω – κάτω και η Ρωσία που δεν έχει κατακτήσει ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο και φυσικά δεν διαθέτει Μέσι για να διαφημίσει τη φανέλα της.
Την ίδια στιγμή, οι συμφωνίες της Γερμανίας και της Ισπανίας με την ίδια εταιρεία αθλητικών ειδών θα τους αποφέρουν 58 και 47 εκατ. δολάρια αντίστοιχα.
Η Βραζιλία έπαψε να είναι το αγαπημένο παιδί της Nike. Η Γαλλία εισπράττει από την αμερικανική εταιρεία 40 εκατ. δολάρια, η Αγγλία 50 εκατ. δολάρια, ενώ η πεντάκις πρωταθλήτρια κόσμου «μόλις» 36 εκατ. δολάρια.
Το χρήμα ωστόσο δεν φέρνει πάντοτε την ευτυχία –και τις επιτυχίες, ειδικά στο ποδόσφαιρο.
Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν πως η Ευρώπη ευνοείται από το γεγονός ότι εκπροσωπείται με 13 ομάδες στα τελικά, όταν η Αφρική και η Λατινική Αμερική στέλνουν από πέντε ομάδες. Στη Ρωσία η Γηραιά Ηπειρος εκπροσωπήθηκε με 14 ομάδες, καθώς η διοργανώτρια δεν έδωσε αγώνες στα προκριματικά.
Παραμονή του τελικού, ο αποπεμφθείς πρόεδρος της FIFA Γιόζεφ Μπλάτερ έσπευσε να θυμίσει τον αριθμό των ευρωπαϊκών φιναλίστ. Ο Ελβετός ήταν αυτός που αύξησε τις ομάδες από 24 σε 32 στο Μουντιάλ της Γαλλίας και ο διάδοχός του, ο Τζιάνι Ινφαντίνο, σε 48 από το μεθεπόμενο Μουντιάλ.
Η Ευρώπη ωστόσο πάντοτε είχε πολλές εκπροσώπους λόγω της ποδοσφαιρικής ισχύος της.
Επενδύσεις εκατομμυρίων
Η διαφορά στη σημερινή εποχή είναι η επένδυση που κάνουν πια οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Το Βέλγιο, η Αγγλία, η Γερμανία και η Γαλλία αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Εχουν διαθέσει τεράστια χρηματικά ποσά για να δημιουργήσουν υπερσύγχρονες υποδομές για την εξέλιξη των ταλαντούχων παικτών τους, ενώ κάθε χώρα ακολουθεί το δικό της μονοπάτι όσον αφορά την τακτική.
Το Βέλγιο, για παράδειγμα, απαιτεί από όλες τις ακαδημίες να υιοθετούν την ίδια αγωνιστική τακτική, στην οποία θα πρέπει να προσαρμοστούν οι μελλοντικοί αστέρες.
Στη Βραζιλία, αντίθετα, η ανάδειξη και η εξέλιξη των παικτών αποτελούν προσωπικό στοίχημα των προπονητών που συμμετέχουν σε ένα χαοτικό σύστημα, στο οποίο τον πρώτο λόγο έχουν οι σύλλογοι.
«Εξι δυτικοευρωπαϊκές ομάδες κατετάγησαν στην πρώτη τετράδα στα τελευταία τρία Παγκόσμια Κύπελλα. Οταν κάποιες αναπόφευκτα αποτυγχάνουν, υπάρχει πάντοτε ένας γείτονας που νικά, παρά το γεγονός πως μόνο το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στη Δυτική Ευρώπη» παρατηρεί ο Στέφαν Σιμάνσκι, συγγραφέας του βιβλίου «Soccernomics», το οποίο αποτελεί τη βίβλο των φιλάθλων για τη στατιστική του ποδοσφαίρου.
Ο Σιμάνσκι και ο επίσης συγγραφέας Σάιμον Κούπερ πιστεύουν πως το μυστικό της επιτυχίας των Ευρωπαίων κρύβεται στη μεταξύ τους ανταλλαγή πληροφοριών. Ως παράδειγμα επικαλούνται την περίπτωση του Γιόχαν Κρόιφ και τη μετάγγιση των γνώσεών του στο ισπανικό ποδόσφαιρο.
Η κυριαρχία των Ευρωπαίων δεν περιορίζεται στις εθνικές ομάδες των ανδρών. Η Γαλλία, η Σερβία και η Αγγλία κατέκτησαν τους τρεις τελευταίους παγκόσμιους τίτλους στην Κ-20.
Ο Μαρτίν Φερνάντες προβλέπει πως στο Μουντιάλ του 2022 η διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Λατινικής Αμερικής θα αυξηθεί.
Η «βάση» της Αργεντινής
Την ίδια άποψη φαίνεται πως έχει και ο πρόεδρος της αργεντίνικης ομοσπονδίας Κλάουντιο Τάπια, γι’ αυτό αποφάσισε να δημιουργήσει «βάση» στην Ευρώπη. Τη Δευτέρα ταξίδεψε στη Μαρμπέγια και ήρθε σε συμφωνία με το προπονητικό κέντρο High Performance Center. Κύριος στόχος είναι η αναζήτηση του διαδόχου του Μέσι από τα περίπου 800-1.000 παιδιά που προπονούνται στην Ευρώπη αλλά μπορούν να φορέσουν τη φανέλα της Αλμπισελέστε.
Η επένδυση της Αργεντινής φαίνεται να είναι σοβαρή, καθώς μεταξύ άλλων θα κατασκευαστούν υποδομές για να μένουν τα παιδιά.
Παράλληλα, ο Τάπια βρίσκεται σε αναζήτηση νέου προπονητή, για τον οποίο άνθρωπος του περιβάλλοντός του είπε πως θα βρίσκεται περισσότερες ημέρες στην Ευρώπη παρά στην Αργεντινή.
Η αντεπίθεση των Λατίνων ξεκίνησε με χτύπημα στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου.
