Αναζήτηση
Η μορφή της Αντιγόνης διασχίζει τους αιώνες. Είναι μια από τις πιο παλιές ιστορίες του κόσμου, που συνεχίζουμε ν’ αγαπάμε και να παραμένει νέα. Η απλή ανυπάκουη πολίτις που, μπροστά στον αυθαίρετο, άδικο στρατιωτικό νόμο του Κρέοντα που καταργούσε ακόμα και το δικαίωμα των νεκρών στην ταφή, πιστή στις παραδόσεις της και υπακούοντας μόνο στη συνείδησή της, έθαψε τον αδελφό της.
Ο Γιάννης Σταματίου στην ομώνυμη παράσταση που θα παρουσιαστεί το Σάββατο 21 Ιουλίου στις 21.00 στο Άλσος Βεϊκου προσεγγίζει την τραγωδία της Αντιγόνης επιστρατεύοντας την φυσική της γλώσσα. Δηλαδή τα αρχαία ελληνικά! Με την παράλληλη χρήση υπερτίτλων στα νέα ελληνικά.
Ο Σταματίου, επανέρχεται στην πρωτότυπη μορφή του μύθου για ν’ «αγγίξει» τη συνείδηση των ηρώων μέσα από τη δικιά τους γλώσσα. Δεν πιστεύει ότι είναι εντελώς «ακαταλαβίστικη», μιλάει στο υποσυνείδητό μας, σημειώνει… Πόσες λέξεις δεν μας είναι γνωστές; Λέξεις, όπως μέτρον, ύβρις, δίκη, φρόνημα, νόμος, δικαιοσύνη, έρως, μίσος, φιλώ, ελπίς, ευτυχώ… λέξεις μέσα από τις οποίες εκφράζονται οι ήρωες της Αντιγόνης προσδιορίζοντας τις αρχές και τις αξίες στη ζωή τους, λέξεις που μας συνοδεύουν μέχρι τις μέρες μας!
Η σκηνοθεσία έχει αρνηθεί σκηνικά εφέ, στόμφους και ιερατικές πομπές στον λόγο και την κίνηση. Μας διηγείται την ιστορία απλά.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σταματίου που κρατάει το ρόλο του Κρέοντα, επί σκηνής θα πασχίσει να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην αυστηρότητα, την ευθύτητα και την απλότητα του έργου. Αυτή η αντιμετώπιση του έργου στην εξαιρετική απλότητά του, από τη μια, και η ανάδειξη της σκληρής πλευράς του στους έντονους σχεδόν ανακριτικούς διαλόγους, από την άλλη, –- Να είναι η χρήση του λόγου «στ’ αρχαία» που έκανε πιο αισθητή αυτή την σκληρότητα;– είναι τα στοιχεία που καθιέρωσαν την επιτυχία της παράστασης και τη διάδοσή της.
Πρωταγωνίστρια είναι η Μαρίτα Βλασσοπούλου ενώ το ρόλο της Ισμήνης θα έχει η Μίνα Καθέρη. Αίμονας θα είναι ο Μάριος Τσαμαντιώτης.
Η «Αντιγόνη» του θεάτρου Εκστάν, ουσιαστικά διανύει την τρίτη σαιζόν της διαδρομής της. Έχει γίνει γνωστή για την επιτυχημένη σύνδεση της παράστασης με την αρχαία ελληνική γλώσσα, τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες που καταφέρνουν να έχουν άμεση απήχηση στο κοινό, να το συγκινούν και να αποκαλύπτουν την ουσία του έργου. Την αναζήτηση και τη βασανιστική αίσθηση του πράττειν το δίκαιο, την άρνηση στον τρόμο και τη βία της εξουσίας, το παιχνίδι με το πεπρωμένο.
