Δεν είναι λίγες οι γυναίκες της πολιτικής και της καλλιτεχνίας που μνημονεύονται καθημερινά στον Τύπο για το σπουδαίο τους έργο και, όπως ο καθένας ξέρει ή φαντάζεται, δεν είναι οι μόνες για να τροφοδοτείται η καθημερινότητα με τα απαραίτητα για την ουσιαστική συντήρησή της καύσιμα.
Γυναίκες που συνέβη να μην εκδηλωθούν οι ίδιες ως δημιουργοί αν και ο τρόπος με τον οποίο έζησαν τη ζωή τους δίπλα σε αναγνωρισμένους δημιουργούς δεν διαφέρει στο ελάχιστο με τον τρόπο που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί ένα έργο τέχνης. Δεν εννοούμε την παρουσία τους όπως μνημειώνεται μέσα από μαρτυρίες των συζύγων τους ή φίλων τους. Εννοούμε τη συμβολή τους ώστε μέσα σε αντίξοες συχνά συνθήκες να μπορεί να συντηρηθεί το μίνιμουμ μιας ατμόσφαιρας που είναι απαραίτητη προκειμένου να γίνει κάτι δημιουργικό τόσο στο χώρο της τέχνης όσο και της ζωής (στην περίπτωση το «θνησιγενές» είναι τόσο ουσιαστικό όσο και το «αιώνιο», συχνά μάλιστα το πρώτο πολύ περισσότερο).
Μας επανήλθαν όλα αυτά με την πρόσφατη αποδημία της Νίνας Τέτση, συζύγου για δεκαετίες του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση, μιας πραγματικά αξιέραστης φυσιογνωμίας, που η συνοίκηση μαζί της για μερικά καλοκαίρια, ενώ η ίδια είχε «αποσυρθεί» πνευματικά λόγω της τρομερής νόσου του Αλτσχάιμερ, μας είχε κάνει να σκεφτούμε πως όταν η ευγένεια ενός ανθρώπου είναι πηγαία και πραγματική, δεν τον εγκαταλείπει ακόμα και για όσα χρόνια δεν αναγνωρίζει κανέναν και τίποτα.
Οπως έγινε κατανοητό, μιλάμε για γυναίκες που υπήρξαν δημιουργοί όχι με την καθιερωμένη έννοια της συγγραφέως, της ζωγράφου, της μουσικού ή της σκηνοθέτριας, αλλά δημιουργοί με την έννοια της συμπαράστασης στην κυοφορία μιας άλλοτε μεγάλης και άλλοτε λιγότερο γνωστής αλλά πολύ σημαντικής δημιουργίας.
Γυναίκες όπως η Μαρία του Κωστή Παλαμά, η Μαρώ του Γιώργου Σεφέρη, η Σταυρίτσα του Ηλία Βενέζη, η Λουίζα του Αγγελου Τερζάκη, η Μαρία του Τάσου Λειβαδείτη, η Σούλα του Γ. Θ. Βαφόπουλου, η Μαρία του Τάκη Σινόπουλου.
