Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Και ο μεγάλος πανικός πολύ κακός. Υπό το κράτος αυτού βρίσκεται όμως πλέον η κυβέρνηση, υπό την πίεση μιας ζοφερής πραγματικότητας σε όλα τα επίπεδα την οποία η ίδια δημιούργησε και τώρα στρέφεται όλο και πιο πολύ εις βάρος της. Ετσι καταφεύγει στο έσχατο των μέσων, ειδικά για μια κυβέρνηση της λεγόμενης Αριστεράς: δαιμονοποιεί και στοχοποιεί πια ευθέως τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Στρέφεται εναντίον του.
Η γκεμπελική αυτή τακτική είχε πρωτοεμφανιστεί, πιο δειλά είναι η αλήθεια, αμέσως μετά το μεγάλο συλλαλητήριο του Συντάγματος για τη Μακεδονία τον περασμένο Φεβρουάριο. Τότε, στις παραμονές του συλλαλητηρίου, η κυβέρνηση βάφτιζε εκ προοιμίου ακροδεξιούς εκείνους που θα πήγαιναν σε αυτό. Μετά, όταν είδε έκπληκτη τόσες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων να μαζεύονται και να διαδηλώνουν, χωρίς κόμμα πίσω τους, κατάλαβε ότι η ρητορική της είχε αυτόχρημα καταστεί γελοία και άρχισε λίγο να μαζεύεται.
Ομως τώρα επανήλθε. Και πολύ χειρότερα από πριν. Επενδύοντας όπως πάντα στη σύντομη μνήμη και στην άνευ ορίων δημαγωγική αλλοίωση της πραγματικότητας, ξεπέρασε πια τη ρητορική της δήθεν Ακροδεξιάς (που αν ήταν αληθής αυτή θα έπαιρνε πάνω από… 50% στην Ελλάδα) και κατέβηκε ένα ακόμα σκαλοπάτι: άρχισε να μιλά μέχρι και για διαδηλωτές που… τα παίρνουν! Επινόησε ιστορίες για επιχειρηματικές παρεμβάσεις στο… λαό για να διαδηλώσει για τη Μακεδονία και να αντισταθεί στην εκτρωματική συμφωνία Ζάεφ – Τσίπρα – Καμμένου. Ποινικοποίησε δηλαδή ευθέως τόσο τον ελληνικό λαό όσο και την πολιτική διαμαρτυρία. Και, φυσικά, όπως κάνει πάντα, το έκανε με τη μέθοδο της λάσπης, με εξόφθαλμα γελοίες κατηγορίες.
Τους λαούς τους δαιμονοποιούν μόνον οι δικτατορίες. Αυτές είναι που ποινικοποιούν και τη λαϊκή έκφραση και τον ελεύθερο πολιτικό λόγο που δεν τους βολεύει. Αυτές βάζουν στο στόχαστρο την πολιτική ελευθερία και, ενίοτε, χωρίς και την πρωτοφανή υποκρισία της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, οι οποίοι, όπως πάνε, θα αρχίσουν να στήνουν και… λαϊκά δικαστήρια για εκείνους που διαφωνούν με τις αποφάσεις τους.
Οσο στριμώχνεται η κυβέρνηση ακροβατεί πλέον όλο και πιο ανοιχτά με τον ολοκληρωτισμό στη σκληρή μορφή του. Ασκεί πολιτική βία και επιχειρεί διαρκώς να επιβάλει εκφοβιστική κατασταλτική αλλά, τώρα πια, και προληπτική λογοκρισία. Αφανείς παραφυάδες της φτάνουν δε στο σημείο να δημοσιεύουν κείμενα στήριξης στην πολιτική της στα οποία θέτουν υπογραφές ανθρώπων που την επομένη δηλώνουν ότι ούτε ιδέα είχαν, ούτε τους ρώτησε κανείς ποτέ, ούτε συμφωνούν με αυτά τα κείμενα και, πολύ περισσότερο, με αυτές τις μεθόδους. Αυτά είναι όλα πράγματα πρωτοφανή και κινούνται ξεκάθαρα εκτός των ορίων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και δεν είναι τα μόνα πρωτοφανή: η κυβέρνηση φτάνει στις εσχατιές της αθλιότητας την ώρα που όχι μόνον παράγει η ίδια, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει και καλοδέχεται τέτοιου είδους αθλιότητες ακόμα και από τον Ζάεφ, τον πρωθυπουργό μιας άλλης χώρας!
Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει εντελώς. Πιθανόν δεν τους έχει ενημερώσει κανείς ότι πέθαναν και ο Γκέμπελς και ο Στάλιν, που ο Καμμένος και ο Τσίπρας τούς έχουν κάνει πια “δύο σε ένα”. Και ότι οι ίδιοι, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι παρά καρικατούρες τους…