Να αρχίσουμε με μια θετική διαπίστωση. Οταν εγώ πήγαινα στο γυμνάσιο (μιλάμε για τη δεκαετία του 1970) τις πολύ μελετηρές μαθήτριες (πήγαινα σε Θηλέων), και δη στα θετικά μαθήματα, τις κοροϊδεύαμε. Οι καλές επιδόσεις και η επιμέλεια ήταν η αφορμή για το bullying της εποχής. Κόβαμε και ράβαμε τα ονόματά τους ώστε να κάνουν ρίμα με το «σπασίκλα», «σπασικλάκι», «σπασικλάρα». Αντίθετα, υπήρχε κάποιος στοιχειώδης σεβασμός για όσες διακρίνονταν στα κλασικά μαθήματα. Διότι σε αυτά, αν ήσουν καλή στο «μπλα μπλα», μπορούσες να ξεγελάσεις τους καθηγητές, τουλάχιστον στην προφορική εξέταση. Λίγο αν τα μπουρδούκλωνες –και ειδικά μετά τη Μεταπολίτευση που διεκδικούσαμε το δικαίωμα της προσωπικής άποψης –κουτσοπέρναγες στην Ιστορία ή στα Αρχαία κι ας μην θυμόσουν ακριβείς χρονολογίες ή παρίστανες τη Βουγιουκλάκη στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο» με το «Ναυσικάααααα». Αλλά με τα Μαθηματικά πώς να προσποιηθείς ότι έχεις διαβάσει;
Ευτυχώς σήμερα αυτή η νοοτροπία έχει αλλάξει. (Και δυστυχώς, το bullying το υφίστανται οι αδύναμοι μαθητές). Επιδόσεις όπως του φίλου μας του Ορέστη θωρακίζουν το παιδί και δημιουργούν γύρω του έναν κύκλο θαυμασμού και εμπιστοσύνης. Η εξωστρέφειά μας ως χώρας των τελευταίων δεκαετιών άλλαξε τους όρους και δημιούργησε νέα πρότυπα που κάνουν εκείνο το απίστευτο «η αριστεία είναι ρετσινιά» του τότε υπουργού Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά να ακούγεται όχι μόνο παράδοξο αλλά και θλιβερά εκτός δεδομένων της εποχής.
Θα μου επιστρέψετε όμως να αναφερθώ και στη γοητεία των Μαθηματικών που την ανακάλυψα πολλά χρόνια, αφού τέλειωσα το σχολείο και αρκετά αργά ώστε να τα σπουδάσω. Στην ποίηση αυτού του αμείλικτου «ένα κι ένα κάνουν δύο», την ποίηση των λογικών ιδεών όπως την έχει περιγράψει ο Αϊνστάιν. Στη «μελωδία» των μαθηματικών πράξεων που τους κανόνες τους, κατά κάποιον τρόπο, μιμείται η μουσική. Γιατί όπως έχει πει και ο γάλλος πολιτικός Εντουάρ Εριό, η μουσική είναι μαθηματικά με ήχο, τα μαθηματικά βουβή μουσική.
