Κλαρίνα

Του Αγίου… «Ιλιντεν» σήμερα, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, μεγάλη η χάρη Του. Δεν ξέρω πώς θα το γιορτάσουν στα Σκόπια ή οι απανταχού της γης «Βορειομακεδόνες», οι οποίοι δεν τα ξεχνούν κάτι τέτοια, αλλά εμείς στην εύανδρο Ηπειρο, που τον Αγιο τον έχουμε σε μεγάλη υπόληψη, τον έχουμε που λέει ο λόγος, περί πολλού ως Αϊ Λια, ήτοι Ηλία, τον Προφήτη. Και τον γιορτάζουμε, όπως του πρέπει, με κλαρίνα –κανονικά, όχι σαν τα άλλα, τα «ντιριντάχτα». Κλαρίνα βαριά, ασήκωτα, σκληρά, που κουβαλάνε μέσα τους χαρές και λύπες, έρωτες και μοιρολόγια, τον πόνο της ξενιτιάς και το φαρμάκι του αποχωρισμού. Κλαρίνα να τα ακούς και να ραγίζουν οι βράχοι –ίδια με την ψυχή σου…

Κωλοτούμπα

Οι από πάνω, οι «Βορειομακεδόνες», δεν έχουν κλαρίνα, έχουν «χάλκινα». Που μοιάζουν με τα δικά μας, αλλά έχουν ένα ήχο πιο οξύ, και πιο χορευτικό. Προσωπικά δεν με τρελαίνει (αυτός ο ήχος), αλλά μπορώ να τον καταλάβω –γιατί «εδώ είναι Βαλκάνια». Βαλκάνια. Ολα μοιάζουν. Ολα. Παντού. Και στην πολιτική.

Δεν πέρασαν ούτε δύο 24ωρα από τις ανοησίες περί ανάμειξης φιλορώσων ελλήνων επιχειρηματιών στην απόπειρα πρόκλησης επεισοδίων στα Σκόπια, και ανατροπής της συμφωνίας των Πρεσπών, και ο Ζόραν Ζάεφ, ο πρωθυπουργός τους, έκανε μια θεαματική κωλοτούμπα σαν κι αυτές που κάνει ο Λευτεράκης ο Πετρούνιας ολοκληρώνοντας το πρόγραμμά του στους κρίκους. Οι αναφορές του, είπε, βασίζονταν –αντιγράφω –«σε μη επιβεβαιωμένες καταγγελίες που έγιναν στην αστυνομία από κάποια άτομα, μετά τις επιθέσεις που σημειώθηκαν εναντίον αστυνομικών δυνάμεων μπροστά από το Κοινοβούλιο των Σκοπίων».

Τουτέστιν «να ‘χαμε να λέγαμε, και να ‘χουμε να πούμε». Οποία σοβαρότης, έχω να σημειώσω. Ιδιος ο Τσίπρας έχει γίνει ο μπαγάσας ο Ζάεφ. Τελικά με όποιον δάσκαλο καθίσεις, αυτά τα γράμματα θα μάθεις. Αλλα, όχι.

Ακόμα να απαντήσει

Τα θέματα των σκανδάλων, και ειδικότερα των κατηγοριών που αφορούν την οικογένειά του δεν ξέρω πώς τα αντιμετωπίζει ο Ζάεφ. Δεν έχω δηλαδή κάποια ειδικότερη ενημέρωση τι κάνει αν η αντιπολίτευση κατηγορήσει κάποιο από τα αδέλφια του ή τα ξαδέλφια του. Βλέπω όμως πώς αντιμετωπίζει ο Τσίπρας τις αποκαλύψεις για τα δικά του αδέλφια. Εμφανίζεται δημοσίως ως ασίγαστος μαχητής υπέρ της διαφάνειας στον δημόσιο βίο, κατακεραυνώνει το «σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα» το οποίο είναι βουτηγμένο στη διαφθορά, αλλά όταν έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσει μια κατηγορία που αφορά τη δική του οικογένεια, τους δικούς του ανθρώπους, αντί των εξηγήσεων που θα λύσουν απορίες και ενδεχομένως θα αποστόμωναν τους επικριτές του, προτιμάει την τακτική τού «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους;». Παγίως.

Ο Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να απαντήσει για το πόθεν έσχες του, αλλά εκείνος δεν αισθάνεται την υποχρέωση να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν η κατασκευαστική των συγγενών του να χρησιμοποιεί πλαστές ενημερότητες για να κερδίσει ένα δημόσιο έργο ή γιατί πετυχαίνει ρύθμιση δανείων με τόσο ευνοϊκούς όρους;

Ο Μητσοτάκης οφείλει εξηγήσεις, αλλά ο Πρωθυπουργός όχι. Νομίζει ότι «καθαρίζει» επικαλούμενος, το «για πάσα νόσο» περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Ή επειδή βάζει τους υποτακτικούς του να απαντήσουν –τα παρακρατικά μέσα ενημέρωσης που ελέγχει ή τον κάθε Παρασκευόπουλο που αισθάνεται ότι συκοφαντείται όταν του λένε ότι ο νόμος του, ανάμεσα στους χιλιάδες υπόδικους ή καταδικασμένους που ωφέλησε, συμπεριέλαβε όλως… τυχαίως και τους συγγενείς του Τσίπρα.

Μου λένε, μου το έλεγε χθες το μεσημέρι κυβερνητικό στέλεχος, ότι οι αποκαλύψεις για τα αδέρφια του έχουν προκαλέσει μεγάλο εκνευρισμό στον Πρωθυπουργό Τσίπρα. Και δυσθυμία. Λογικό. Αλλά το ζήτημα υπάρχει. Και απαιτεί απαντήσεις. Πρέπει να τις δώσει. Είναι υποχρεωμένος να τις δώσει.

Πλημμύρα

Είχα μια μικρή συζήτηση χθες το μεσημέρι με τον Γρηγόρη Ψαριανό περί αυτού του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς». Δεν θα μεταφέρω τίποτε, ώστε να ενημερωθούν εκείνοι που πιθανώς θα ενδιαφέρονταν –υποθέτω αυτή τη δουλειά θα την κάνουν αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με το συγκεκριμένο αντικείμενο, οπότε περιττεύει οιαδήποτε δική μου αναφορά. Ούτως πως η συζήτηση θα μείνει μεταξύ Ψαριανού, εμού και εκείνων.

Προτιμώ να αναφερθώ στα πάθη στον βάλτο του Ποταμιού. Ο Γρηγόρης δεν μπορεί με τίποτε τα σούρτα φέρτα του επικεφαλής ηγέτη Σταύρου με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος τον θεωρεί τον Γρηγόρη ήδη ξένο σώμα, ο Ψαριανός που αποχαιρέτησε προσφάτως την Κεντροαριστερά δηλώνει αδυναμία να εξηγήσει τη στάση του επικεφαλής ηγέτη Σταύρου –ένας μύλος. Τα χαρτιά για το διαζύγιο απομένει να υπογράφουν.

–Ενα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω, μου έλεγε χθες.

–Ποιο; ρώτησα όλος απορία.

–Υπάρχει κάποια εξήγηση;

– Εξήγηση δεν υπάρχει, θεωρίες υπάρχουν, αλλά να ξέρεις ότι αυτή η ιστορία δεν θα του βγει σε καλό του Σταύρου.

Δεν τον «είδα» να στενοχωριέται και πολύ…

Θέατρο σκιών

Επιτέλους, και άλλοι πρωταγωνιστές στο θέατρο (σκιών) «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ». Επιτέλους, διότι απηυδήσαμε πια παρακολουθώντας τον ίδιο πρωταγωνιστή –τον γνωστό καρατερίστα Αλέξη Τσίπρα. Κυκλοφόρησε βίντεο που μας δείχνει τον υπουργό Σκουρλέτη πάνω από έναν χάρτη της Αττικής να σχεδιάζει την κατάτμηση της Β΄Αθήνας. Τι βλέμμα, τι κίνηση, τι εμφαντικότητα στην παρουσία. Υπέροχο δείγμα υποκριτικής έχω να σημειώσω.

Μια (ευχάριστη) έκπληξη ήταν όλο αυτό. Τόσο που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αξιοποιήθηκε νωρίτερα αυτό το ταλέντο. Σε κάθε περίπτωση εύχομαι και ελπίζω, να δοθεί η δυνατότητα και σε άλλα αστέρια ΣΥΡΙΖΑ να δείξουν το ταλέντο τους. Να δούμε, ας πούμε, την κυρά Τασία να δείχνει πώς «λιάζονταν» οι μετανάστες. Ο φίλος μου ο Κατρούγκαλος πώς κατάφερε με τον περίφημο νόμο του να διαλύσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Ο Κοτζιάς, να μη λέει τίποτε. Μόνο να φοράει καπέλα ή παραδοσιακές στολές –όπως αυτή την τόσο εντυπωσιακή των Ινκας (θα μας πει ποτέ, τι διάολο έγινε με εκείνους τους πολιτισμούς που χάθηκαν στην πορεία της ανθρωπότητας;).

Ο Βούτσης, ο Κουρουμπλής, ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης, ο Σπίρτζης –τόσα ταλέντα. Κρίμα δεν είναι να τρώμε στη μάπα κάθε τόσο μόνο Τσίπρα;

Επίσης, γιατί μόνο βίντεο. Γιατί δεν οργανώνουν μια περιοδεία να τους απολαύσει ο λαός, και να τους αποθεώσει, όπως τους αρμόζει;

Απώλεια

Ενας σημαντικός πολίτης αυτής της χώρας έφυγε χθες, και αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στην περίπτωσή του: πρόκειται για τον Νίκο Κουρή, αρχηγό του ΓΕΕΘΑ την περίοδο της κρίσης του 1987 με την Τουρκία. Σπουδαίος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, δημοκράτης, διατέλεσε επί σειρά ετών στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου. Τιμήθηκε από αυτόν και τίμησε το αξίωμά του όσο λίγοι. Και όσοι τον γνώρισαν, όπως και εγώ, έχουν να λένε για τον ακέραιο χαρακτήρα του…