Και καλή τύχη μάγκες, έλεγε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ο Γιώργος Βασιλειάδης σχεδόν τον αντέγραψε. Στην επωδό του τελεσιγράφου προς τη Σούπερ Λίγκα: «Σε κάθε άλλη περίπτωση, καλή τύχη και καλό καλοκαίρι». Και δεν θα κάνω αναφορά για εκβιασμό. Είναι η ψευτομαγκιά και η δήθεν εξυπνάδα που περισσεύουν. Ετσι πάει. Οταν πρώτος και καλύτερος το ρίχνει στην τρελή ο Πρωθυπουργός. Ερωτηθείς ο Αλέξης, εξερχόμενος του Πολιτικού Γραφείου, για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, έδωσε την εξής αφοπλιστική απάντηση: «Κάντε κανένα μπάνιο. Είστε πολύ άσπροι». Λογικό ν’ ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι στην πλάκα και στο καλαμπούρι. Αν κάποτε οι νοικοκυρές ήταν κεφάτες επειδή γύριζαν από του Βερόπουλου, οι σύντροφοι υπουργοί είναι κεφάτοι επειδή η χώρα βγαίνει (με το στόμα) από τα Μνημόνια.

ΚΙ αν δεν κάνω λάθος πλιζ, όλη αυτή η φασαρία γίνεται για δύο ομάδες. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του αμετακίνητου υπουργού και του Συνεταιρισμού. Ο Βασιλειάδης θέλει από το 2020-21 δώδεκα τις ομάδες της Σούπερ Λίγκας. Ο Συνεταιρισμός δεν κατεβαίνει με τίποτα κάτω από τις δεκατέσσερις. Εξού και το αδιέξοδο. Λες και θα υπάρχει Βασιλειάδης στον Αθλητισμό το 2020. Θα υπάρχει, όσο υπάρχουν σήμερα ο Γερουλάνος και ο Μπιτσαξής, που επίσης θεωρούσαν το ποδόσφαιρο ιδιοκτησία τους. Το έχουν αυτό το χούι οι πολιτικοί. Ενώ είναι αναλώσιμοι, μιας χρήσεως, έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι αιώνιοι. Ολο αυτό το ανακάτεμα, το μπέρδεμα, λοιπόν, για το πώς θα διεξαχθεί το πρωτάθλημα ύστερα από δύο χρόνια. Τη σεζόν 2020-21. Με 12 ομάδες δηλαδή τα 250 εκατομμύρια, που διατείνεται ότι έχει σε βάθος πενταετίας ο επί του Αθλητισμού υφυπουργός, φτάνουν. Είναι αρκετά. Με 14 ομάδες δεν φτάνουν. Είναι λίγα.

Κατηφόρα

Κι επειδή όταν ο Βασιλειάδης παίρνει φόρα – κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν τον σταματά, επανήλθε την επομένη δριμύτερος. Με συνέντευξη – ποταμό. Οπου παρά τα προβλήματα και τις σοβαρές εκκρεμότητες που ταλανίζουν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δεν έχασε το χιούμορ του. Αναφερόμενος, λοιπόν, στο τι μέλλει γενέσθαι, την αμόλησε: «Θα κλαίμε πάλι τον μακαρίτη». Από κει πέρα, όταν μιλάς συνέχεια και ακατάπαυστα, ένα είναι το βέβαιο: θα εκτεθείς. Αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία του, ο εν λόγω Βασιλειάδης, έκανε την εξής συνταρακτική αποκάλυψη: «Με βάση καταγγελίες, άλλος είναι ιδιοκτήτης σε μία ομάδα κι άλλος φαίνεται». Μάλιστα. Και δεν τα λέει αυτά κάποιος στο καφενείο του χωρίου του, στο Αμπελοχώρι, έξω από τα Γιάννινα. Τα λέει ο αρμόδιος υπουργός. Που η δουλειά του είναι να διερευνήσει καταγγελία. Οχι να τη σχολιάζει. Αντ’ αυτού, έρχεται και σου λέει, αν σε δύο χρόνια από σήμερα γίνουν 12 οι ομάδες, όλα καλά κι όλα ωραία.

Νταραβεριτζής

Είναι προφανές ότι έχουμε μπλέξει. Και άσχημα μάλιστα. Ο Κοντονής την είχε δει νταραβερτζής. Να ορίζει διαιτητές και βοηθούς. Ο Βασιλειάδης την έχει δει Μέγας Ναπολέων Βοναπάρτης του ποδοσφαίρου. Ντε και καλά Σούπερ Λίγκα και Φούτμπολ Λιγκ να έχουν από 12 ομάδες. Κι αν μιλήσουμε για την ουσία του θέματος, η μείωση των ομάδων, δεν είναι κάτι παράλογο. Με ποιον τρόπο όμως; Είναι η αγορά που ρυθμίζει τους κανόνες του παιχνιδιού σχετικά με τα τηλεοπτικά συμβόλαια των ΠΑΕ. Κι όχι ο υπουργός. Είναι οι γενικές συνελεύσεις των ποδοσφαιρικών οργάνων που αποφασίζουν τον αριθμό των ομάδων. Οχι ο υπουργός. Δεν τα έχει φέρει τα λεφτά από το σπίτι του, ο (αριστερός) υπουργός για να λέει με 12 ομάδες τα δίνω, με 14 δεν τα δίνω. Κι αν κάποτε κάποιοι απ’ αυτούς τους συριζαίους είχαν υπάρξει κομμουνιστές, καταλαβαίνεις τη νοοτροπία και την πρακτική τους. Τι θα είχαν κάνει αν είχαν στα χέρια τους, την απόλυτη εξουσία. Αν οι Κοντονήδες κι οι Πολάκηδες, κυβερνούσαν σε καθεστώς Σοβιέτ.