Δεν έχω αξιωθεί να ταξιδέψω στη Φινλανδία, που μου γλίστρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν το Ελσίνκι φιλοξένησε έναν όμιλο της πρώτης φάσης του Ευρωμπάσκετ, στον οποίο μάλιστα αγωνιζόταν η Εθνική…
Εάν πάντως κάποτε με οδηγούσαν εκεί τα βήματά μου, θα ήθελα να πεταχτώ μια βόλτα μέχρι το Τάμπερε και να ζητήσω από τον δήμαρχό του να ανεγείρει ένα μνημείο ελλήνων ηρώων!
Δεν είναι βεβαίως χίλιοι, όπως οι λίμνες της χώρας, αλλά με τη φόρα που έχουμε πάρει ως ελληνικό αθλητικό έθνος, κοντεύουμε να πιάσουμε αυτό το νούμερο!
Το περασμένο Σάββατο ο Αντώνης Μέρλος κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις ύψος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κάτω των 20 ετών, που διεξήχθη στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Φινλανδίας. Είχε προηγηθεί στην ίδια διοργάνωση το χάλκινο μετάλλιο του Οδυσσέα Μουζενίδη στη σφαιροβολία και –όσο μακάβριο κι αν ακούγεται –δεν θα τρίζουν τα κόκαλα δύο ηρώων από άλλα (αθλητικά) ανέκδοτα, οι οποίοι έγραψαν χρυσές σελίδες σε αυτή την πόλη.
Το λαμπρόν πεδίον δόξης το διάνοιξε στο γήπεδο Ρατίνα του Τάμπερε ο Νίκος Πεντζαρόπουλος στις 15 Ιουλίου του 1952, όταν στον αγώνα της Εθνικής με τη Δανία, στο πλαίσιο του Ολυμπιακού Τουρνουά, κατέβασε τα ρολά. Οι Δανοί σφυροκοπούσαν ανελέητα την ελληνική εστία, ωστόσο ο τερματοφύλακας του Πανιωνίου έμοιαζε με αίλουρο και μετέτρεψε τη διαφαινόμενη συντριβή σε ήττα με 2-1, ενώ αποθεώθηκε από τον ελληνικό και τον διεθνή Τύπο, που του επιδαψίλευσαν κομπλιμέντα όπως «Ο ήρωας του Τάμπερε» και «Ο νέος Θαμόρα».
Τον Οκτώβριο του 1967 η σκυτάλη πέρασε στα χέρια του Γιώργου Κολοκυθά, ο οποίος αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του Ευρωμπάσκετ το οποίο διεξήχθη στο Τάμπερε και στο Ελσίνκι, με μέσο όρο 25,4 πόντους.
Και να τώρα που ύστερα από πενήντα ένα χρόνια το Τάμπερε, καθοδηγούμενο από το ελληνικό πεπρωμένο του, ντύθηκε ξανά στα γαλανόλευκα!
