Τώρα που ξεσάλωσαν όλοι με το Μουντιάλ, να πω κι εγώ την παρόλα μου «δι’ όση αξία έχει».
Μερικά συμπεράσματα λοιπόν.
Πρώτον, το ποδόσφαιρο είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία θεάματος στον πλανήτη και δικαίως. Το ξέραμε. Επιβεβαιώθηκε. Και το θέαμα βελτιώνεται συνεχώς.
Δεύτερον, η Ευρώπη ήταν η πατρίδα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Τώρα είναι και η πρωτεύουσα.
Τους υπόλοιπους τους καλούμε κάθε τέσσερα χρόνια επειδή βαριόμαστε να παίζουμε συνεχώς μεταξύ μας Euro και Τσάμπιονς Λιγκ. Για τιμητικούς λόγους καλούνται και ομάδες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή.
Τρίτον, το Μουντιάλ ήταν ίσως το καλύτερο που έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες με πολλές ισοδύναμες ομάδες, ανατροπές, εκπλήξεις και ωραία μπάλα.
Τέταρτον, η Γαλλία ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα και το πήρε δίκαια. Το αν ήταν «κυνική» ή «συγκρατημένη» ή «ρεαλιστική» θα το κουβεντιάσουν οι αργόσχολοι στα καφενεία κι οι παραθεριστές στα μπαράκια.
Οι ομάδες χωρίζονται καταρχήν σε εκείνες που κερδίζουν και σε εκείνες που χάνουν. Τα υπόλοιπα είναι για τους χαμένους.
Πέμπτον, η Γαλλία ήταν η καλύτερη ομάδα όχι επειδή έπαιζαν έγχρωμοι ή λευκοί, μετανάστες ή ιθαγενείς, αυτόχθονες ή ετερόχθονες, αλλά επειδή έπαιξε την πιο σοβαρή μπάλα και έχει βγάλει μια εξαιρετική γενιά παιχταράδων.
Ανεξαρτήτως χρώματος ή καταγωγής.
Μετά τα συμπεράσματα να πούμε και μια μεγάλη αλήθεια. Τα πλήθη που ξεχύθηκαν με σημαίες να πανηγυρίσουν στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες ή στην Κροατία δεν είναι στίφη ακροδεξιών, σοβινιστών κι εθνικιστών –όπως θα έλεγε ένας συριζαίος…
Είναι απλοί άνθρωποι που τους ενώνει μια φανέλα, ένα εθνόσημο, μια εθνική ομάδα, ένας εθνικός ύμνος. Και που δεν θέλουν απαραιτήτως να κερδίσει ο καλύτερος. Θέλουν να κερδίσουν οι δικοί τους.
Οι ίδιοι Γάλλοι που αποθεώνουν τον Εμπαπέ, τον Πογκμπά και τον Καντέ εξακολουθούν να πιστεύουν σε ποσοστό 66% ότι «υπάρχουν υπερβολικά πολλοί ξένοι στη Γαλλία» και σε ποσοστό 62% ότι «οι μετανάστες δεν προσπαθούν να ενσωματωθούν» στη γαλλική κοινωνία (IPSOS, «Le Monde», 10/7).
Φυσικά θα ήταν ευχής έργο να λύναμε όλα τα προβλήματα όπως η μετανάστευση, η ασφάλεια, η ενσωμάτωση των ξένων ή ο καθημερινός ρατσισμός σε ένα γήπεδο με τη βοήθεια του VAR. Αλλά δεν γίνεται.
Γι’ αυτό πρέπει πρώτα να τα αντιληφθούμε, μετά να τα καταλάβουμε και ύστερα να τα αντιμετωπίσουμε σοβαρά.
Χωρίς να κουνάμε απαραιτήτως σημαίες γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου. Αλλά και χωρίς να παραμυθιαζόμαστε ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, ούτε σημαίες.
