Οι οπαδοί της αντιμνημονιακής ισοπέδωσης όπως ο υπ. Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς (βλ. βιβλίο του, «Aποικία Χρέους», εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2013) συνήθιζαν να συσκοτίζουν τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας μας, που κατέληξε στη χρεοκοπία. Τα θεωρούσαν δηλ. αποτέλεσμα δήθεν φαυλότητας των ηγετικών ελίτ της χώρας. Η Ελλάδα γίνεται σκόπιμα, υποστήριζαν, «αποικία χρέους» και μετατρέπεται έτσι σε κατώτερης βαθμίδας μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Με την Ευρώπη «αυτοκρατορία» και την Γερμανία «ηγέτιδα δύναμη» εμείς, η Κύπρος και άλλες χώρες του Νότου μετατρεπόμαστε σε ταπεινούς υπηκόους πανίσχυρων αφεντικών.
Η εκδοχή αυτή παραγνωρίζει τα πραγματικά αίτια σχηματισμού του δημόσιου χρέους της χώρας, που υπήρξαν οι λογής παροχές και οι εκτός οικονομικού ρεαλισμού αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και ο πολλαπλασιασμός φορέων του δημόσιου τομέα. Επιμένει δε πως υπεύθυνη για όλα είναι η «διαπλεκόμενη ολιγαρχία». Με αναφορές στην εισφοροδιαφυγή, την φοροδιαφυγή, την φούσκα του χρηματιστηρίου και άλλες παρόμοιες αιτιάσεις ρουτίνας, θολώνει τα νερά αποκρύπτοντας την ουσία.
Τα νούμερα όμως είναι αδυσώπητα. Με βάση ανακοίνωση του ΔΝΤ του Μαΐου 2010, το 75% των ετήσιων δαπανών του ελληνικού κράτους κάλυπτε μισθούς του δημόσιου τομέα και συντάξεις. Μέσα σε 3 δεκαετίες οι δημόσιοι υπάλληλοι τριπλασιάστηκαν, ενώ όσοι εργάζονταν στον ιδιωτικό τομέα έμειναν οι μισοί. Στην ανέμελη πενταετία 2004-2009 οι πρωτογενείς δαπάνες του κράτους εκτοξεύτηκαν από τα 30,4 δισ. στα 57,9 δισ. Μέσα σε μια δεκαετία, τη μοιραία δεκαετία του 2000, οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις διπλασιάστηκαν. Το κόστος του κράτους από 43% περίπου του ΑΕΠ ανέβηκε στο 55%. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση (το κράτος) να μην χρεοκοπήσει.
Τα περισσότερα από αυτά ξεχάστηκαν κατόπιν των ευρωπαϊκών συγχαρητηρίων για την προσωρινή (;) επίτευξη των δημοσιονομικών μας στόχων. Μας ξεμυάλισαν τα ευρωπαϊκά σαλόνια! Ο κρατισμός όμως μας βούλιαξε. Δεν υπάρχει περίπτωση ο κρατισμός και πάλι –δίχως δηλ. επίπονες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις –να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη και τη σωτηρία.
