Εχει γίνει viral στο Διαδίκτυο τον τελευταίο καιρό –τουλάχιστον τώρα το είδα εγώ -, την εποχή της αποθέωσης των σωμάτων. Η φωτογραφία μιας γυμνής γυναίκας που πλησιάζει, αν δεν έχει πατήσει, τα ογδόντα. Χωρίς καμία αισθητική επέμβαση, ίσως ούτε καν τη συντήρηση της εντατικής γυμναστικής. Το γλυκό, χαμογελαστό της πρόσωπο σε κάνει να νομίζεις ότι ακούς τα λόγια της λεζάντας: «… Μη φοβάσαι, μη ντρέπεσαι, έτσι είναι ο χρόνος. Κοίταξε στον καθρέφτη σου. Τι βλέπεις; Οχι, δεν βλέπεις μια ζαρωμένη κοιλιά. Αγγιξέ την. Εχει γεννήσει ζωή. (…) Οχι, δεν βλέπεις ένα πεσμένο στήθος. Χάιδεψέ το, έχει ποτίσει με γάλα τη ζωή που γέννησες και την έχει συντηρήσει. Δεν βλέπεις δύο ζαρωμένα χέρια. Κάποτε ήταν η πιο γλυκιά και ζεστή αγκαλιά. (…) Να είσαι ευγνώμων για το ότι το σώμα σου πρόσφερε ζωή. Ποια θάλασσα σε έχει φοβίσει μέχρι τώρα για να σε φοβίσει ο κόσμος; Εχεις δημιουργήσει εσύ. Είσαι ένας μικρός θεός». Σε κάθε ηλεκτρονική αναδημοσίευση, άνδρες και γυναίκες «χειροκροτούν» ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι. Βλέπετε, το ποστ είναι η επιτομή της πολιτικής ορθότητας όσον αφορά τη δικτατορία της τελειότητας, μια αντίσταση τρυφερότητας στον αισθητικό δικαιωματισμό της νιότης που διατρανώνεται μέσα από το Instagram.
Ας δούμε όμως λίγο πίσω από τις γραμμές τι θέλει να πει ο ποιητής. Οτι μία γυναίκα ολοκληρώνεται μόνο αν έχει γεννήσει, ότι μόνο με αυτήν την αρματωσιά μπορεί να συμφιλιωθεί με τις φθορές του χρόνου. Συγγνώμη κιόλας, αλλά αυτή η (σωστή κατά τα άλλα) απενοχοποίηση της γυμνότητας της ώριμης ηλικίας κρύβει έναν ύπουλο ρατσισμό, την απαξίωση των γυναικών που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να κάνουν παιδί. Πετώντας έξω από το κάδρο ακόμη και τις μανάδες των υιοθετημένων παιδιών επειδή δεν γέννησαν ή δεν θήλασαν. Σαν κάτι πολύ βικτωριανό μου κάνει όλο αυτό. Η ηλικιωμένη κυρία της φωτογραφίας δικαιούται να βλέπει στον καθρέφτη της όχι μόνο τη μαμά και τη γιαγιά αλλά και την ερωμένη που υπήρξε κάποτε. Το σώμα αυτό, πριν γεννήσει, αγαπήθηκε. Η «ιερότητά» του προκύπτει όχι μόνο από τη μητρότητα αλλά και από το ότι κάποιος ή κάποιοι το πόθησαν και, όταν το αγκάλιαζαν, προφανώς δεν το έκαναν με πρωτεύοντα στόχο την τεκνοποίηση. Αλλιώς, η γυναίκα θα ήταν απλώς μηχανή αναπαραγωγής. Η πληρότητα μιας γυναίκας στο πέρασμα του χρόνου δεν προκύπτει μόνο από το αν έγινε μάνα αλλά από το κατά πόσον είναι συμφιλιωμένη και υποστηρίζει τις επιλογές της.
Τα τελευταία χρόνια, ύστερα από την επέλαση των δικών μας γενεών που διεκδίκησαν και κέρδισαν το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή και την αυτοδιάθεση, παρατηρώ μια έξαρση της υπεραξίας του ζευγαριού. Και του κατ’ επιταγήν ζευγαρώματος. Από τα βλακώδη τηλεπαιχνίδα και τηλεριάλιτι ώς την πρεμούρα των νέων ανθρώπων να κάνουν οικογένεια και παιδιά. Η δυάδα τεκμαίρεται ως ισχυρή μονάδα και η μονάδα θεωρείται πλήρης και ολοκληρωμένη ως δυάδα. Αυτό με μελαγχολεί κάπως. Ισως διότι μου λένε ότι έτσι γινόταν και επί χούντας.
Τελευταία Νέα