Το Προσφυγικό είναι ένα από τα πολλά προβλήματα που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το διαχειρίστηκαν ως μέσο ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων (με επαγγελματίες ανθρωπιστές των ΜΚΟ) και ως εργαλείο ψευδαισθήσεων για τους πιστούς οπαδούς τους. Πούλησαν ανθρωπισμό με ξένα κόλλυβα, πούλησαν έλεγχο των μεταναστευτικών ροών μέσω του ΝΑΤΟ και παχυλών ευρωπαϊκών επιδοτήσεων στην Τουρκία –αλλά κατά τα άλλα τα επιτεύγματά τους ήταν οι άνθρωποι που «λιάζονταν» στις πλατείες της Αθήνας, που συνωστίζονταν σε υπαίθρια στρατόπεδα όπως η Ειδομένη όπου προσδοκούσαν να «εξαφανιστούν» (πόσο παραστατικές οι εκφράσεις της Τασίας Χριστοδουλοπούλου!), εσχάτως στα «κέντρα υποδοχής» των νησιών όπου συνωστίζονται χιλιάδες για μήνες σε άθλιες συνθήκες μη γνωρίζοντας ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.
Το επόμενο βήμα, προφανώς, βρίσκεται στη συμφωνία Μέρκελ – Τσίπρα, που προβλέπει επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα και κλειστά στρατόπεδα τύπου Αμυγδαλέζας –τα παλαιά κολαστήρια θα μετατραπούν, στην οργουελιανή γλώσσα που μιλούν οι συριζαίοι για να διαστρέφουν την πραγματικότητα, σε ριζόρτ. Ο παλαιός υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας προφανώς δεν άντεξε τη διαχείριση τόσων ψεμάτων, αλλά ο νέος, ο Δημήτρης Βίτσας, δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα. Ηδη ετοιμάζεται να μεταμφιέσει τη συμφωνία της Ελλάδας με τη Γερμανία, που τείνει, ελαφρύνοντας την Ευρώπη από το βασικό πρόβλημά της, την πρακτική αλλά πρωτίστως την πολιτική διαχείριση του προσφυγικού ρεύματος, να μετατρέψει την Ελλάδα (που χάνει τα καλύτερα μυαλά της) όχι πλέον σε ενδιάμεση αλλά σε μόνιμη αποθήκη ψυχών.
Τι σκαρφίστηκαν οι συριζαίοι για να χρυσώσουν το χάπι; Τα κλισέ του δήθεν ανθρωπισμού. Η κυβέρνηση, ανακοινώθηκε προχθές, δίνει βαρύτητα στην ένταξη του προσφυγικού και μεταναστευτικού πληθυσμού στην ελληνική κοινωνία. Ο μέγας οικονομικός εγκέφαλος, μάλιστα, Γιάννης Δραγασάκης, γενναιόδωρος, τόνισε ότι οι άνθρωποι αυτοί «έχουν δικαίωμα στην εργασία, τη μόρφωση, την υγεία, στα πολιτιστικά αγαθά». Λες και περισσεύουν οι εργασίες, λες και οι υποδομές μόρφωσης είναι ιδανικές, λες και τα νοσοκομεία λειτουργούν ρολόι.
Στην ουσία οι συριζαίοι χρυσώνουν το χάπι ενός ακόμα προβλήματος που κληροδοτούν στην ελληνική κοινωνία, το οποίο θα οξυνθεί όπως πολλά ακόμα μετά απ’ αυτούς –εκείνοι όμως, τότε, κουνώντας το δάχτυλο θα επικρίνουν ως ρατσιστική την ελληνική κοινωνία, που θα γίνει νομοτελειακά καχύποπτη και εχθρική, όπως έγιναν και οι ευρωπαϊκές.
Δεν ήταν πάντως η άνοδος της Ακροδεξιάς για την τροφοδότηση στην Ευρώπη εκτεταμένων συζητήσεων για τις πολιτικές ενσωμάτωσης των προσφύγων, τις πολιτικές της ταυτότητας, τις διαφορές πολυπολιτισμικότητας και πλουραλισμού, την ανάγκη συμμόρφωσης των εισερχομένων στο νομικό πλαίσιο και τις συνήθειες της χώρας που τους υποδέχεται. Στην Ελλάδα, με σχεδόν μηδενική αποδοχή της πολιτισμικής διαφοράς, όπου ακόμα δεν λειτουργεί τζαμί στην Αθήνα, οι συριζαίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι συμμετοχή των προσφύγων και των μεταναστών στα πολιτιστικά αγαθά είναι η ανάγνωση του Μπρεχτ ή, έστω, η ανακάλυψη της ενοποιού κουλτούρας του σκυλάδικου.
Το Προσφυγικό και το Μεταναστευτικό, όπως το διαχειρίζεται η κυβέρνηση, ο δήθεν αντιρατσισμός της είναι, στην ουσία, τα οχήματα για το ξέσπασμα ενός άγριου ρατσισμού –μια ακόμα θρυαλλίδα ανεύθυνων ανθρώπων στην κοινωνική συνοχή. Η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο Προσφυγικό, μακροπρόθεσμα, είναι περισσότερο επιζήμια κι από τις επιδόσεις τους στην οικονομία.
