Το backward books είναι μια νέα τάση στην Ευρώπη όπου οι άνθρωποι τοποθετούν ανάποδα τα βιβλία στις βιβλιοθήκες των σπιτιών τους. Δηλαδή δεν φαίνονται πια το όνομα του συγγραφέα ή ο τίτλος του βιβλίου. Απλώς εμφανίζονται αποχρώσεις κίτρινων ή λευκών σελίδων. Πώς εξηγείται μια τέτοια τάση; Μάλλον επειδή αγοράζουν βιβλία σωρηδόν για το φαίνεσθαι, με μια τάση «μπιζιμποντισμού» και στο διάβασμα, που μένει στην επιφάνεια.
Είναι προφανές ότι ο έλληνας Πρωθυπουργός πάσχει απ’ αυτήν την τάση. Οχι σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαχείριση της βιβλιοθήκης του, αλλά σε ό,τι αφορά την περίφημη πολιτική των ίσων αποστάσεων, που παραδοσιακά τηρούσε η χώρα μας σε διπλωματικό επίπεδο. Πλέον, τη γύρισε –κι αυτήν –ανάποδα, εξαιτίας τού εν πολλοίς ανεξήγητου άγχους του να ανοίξει –αντί να κλείσει, όπως νομίζει –πολλά μέτωπα ταυτόχρονα. Το αποτέλεσμα; Να φαίνονται μόνο άσπρες σελίδες και στην ελληνική διπλωματία. Προσέξτε:
Μια ισχυρή φιλία με τη Ρωσία διαλύθηκε. Υποτίθεται ότι η Αθήνα μοιραζόταν μέχρι πρότινος πολλές κοινές θέσεις με τη Μόσχα για το μέλλον των βαλκανικών χωρών. Εχοντας «απέναντι» την Αγκυρα. Τώρα περνά η ίδια απέναντι στον άξονα Μόσχας – Αγκυρας.
Με την Αλβανία: αντί να ξεκινήσει ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, διατείνεται ότι έχει ήδη βρει τη λύση. Τι σημαίνει αυτό; Οτι πιθανότατα θα παραχωρήσει στη γειτονική χώρα ό,τι επιθυμεί.
Ακόμα και με τις ΗΠΑ, με τις οποίες θεωρεί ότι διατηρεί προνομιακές σχέσεις, η κατάσταση στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς όπως νομίζει. Η διακυβέρνηση Τραμπ πόρρω απέχει από εκείνη του προκατόχου του. Δεν είναι και τόσο μακριά η εποχή που ο υπουργός Οικονομικών του Ομπάμα τηλεφωνούσε στην Ανγκελα Μερκελ για να ηρεμήσει το ελληνικό ζήτημα. Πόσοι είναι βέβαιοι αυτή τη στιγμή στην Αθήνα ότι σε μια ανάλογη περίσταση θα έκανε κάτι ανάλογο και ο υπουργός Οικονομικών του Τραμπ;
Την ίδια ώρα, Γαλλία και Ολλανδία δεν βλέπουν με καλό μάτι την υπερβολική υποστήριξη της Ελλάδας στην ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και παίρνουν αποστάσεις από τη χώρα μας σε γεωστρατηγικό επίπεδο.
Το συμπέρασμα; Λόγω της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, καταλήξαμε να μην έχουμε τους πολλούς συμμάχους που νομίζουμε, την ώρα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε σοβαρές απειλές.
Η Ελλάδα ταπεινώθηκε από την Τουρκία στην περίπτωση των δύο φυλακισμένων στρατιωτικών μας και στο Μέγαρο Μαξίμου αλλά και στο υπουργείο Εξωτερικών περισσεύουν τα χαμόγελα από τις «εθνικές επιτυχίες». Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η ερασιτεχνική αντιμετώπιση κρίσιμων θεμάτων; Μπορεί η κυβέρνηση να έχει μνήμη χρυσόψαρου και να προτιμάει να γράψει τη δική της Ιστορία, αλλά οι συνέπειες μπορεί επίσης να αποδειχθούν επικίνδυνες.
Τελευταία Νέα