Ιστορίες φρίκης και φαντασμάτων κυκλοφορούν τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα για την Αριστερά. Είναι νεκρή η Αριστερά. Η Αριστερά ξαναχτυπά. Η Αριστερά πίνει το αίμα των συνταξιούχων. Μεταλλαγμένη η Αριστερά. Η Αριστερά είναι παρένθεση. Δυστυχώς οι παράδοξες αυτές κουβέντες έχουν βάση. Ενα κόμμα που προέρχεται από την Αριστερά, ως κυβέρνηση πια, εφαρμόζει με κυνισμό το εντελώς αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκε. Βλέπει «κορόνα» όταν το νόμισμα της Αριστεράς δείχνει «γράμματα».

Στα 1204 οι σταυροφόροι της Δύσης, με έμβλημά τους το ύψιστο σύμβολο του χριστιανισμού, καταλαμβάνουν τη Βασιλεύουσα και κατασφάζουν τους ομόθρησκους κατοίκους της. Οι Ρωμιοί, όμως, δεν παύουν να σταυροκοπιούνται. Ενα πολιτικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό ρεύμα δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί συλλογικά από τις ανομίες ατόμων που εκμεταλλεύονται την επωνυμία ή την ιστορία του ή τα σύμβολά του. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η συντηρητική κοινοβουλευτική παράταξη συνολικά είναι χούντα, γιατί ο Μεταξάς προέρχεται από τις γραμμές της. Οπως κάθε παράταξη, η Αριστερά προσδιορίζεται πρώτα από όλα από την ταξική αναφορά της –δεν επιλέγει τον κόσμο του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά της εργασίας και της ανεργίας, αυτούς που με τον ΣΥΡΙΖΑ κατέληξαν να είναι κυριολεκτικά «της γης οι κολασμένοι».

Προσδιορίζεται από τη θεωρητική βάση της πολιτικής της –η Αριστερά δεν επιλέγει τον Φρίντμαν ή τον Πινοτσέτ με τον ασύδοτο για τους καπιταλιστές νεοφιλελευθερισμό τους, αλλά τον και σήμερα επίκαιρο Μαρξ ή ακόμα τον μάρτυρα Αλιέντε.

Προσδιορίζεται από το πρόγραμμά της –η κυβέρνηση επιβάλλει υψηλούς φορολογικούς συντελεστές και ΕΝΦΙΑ, η Αριστερά επιδιώκει χαμηλούς συντελεστές και υψηλό αφορολόγητο για τα χαμηλά εισοδήματα. Είναι άστοχο έως γελοίο, λοιπόν, να ονομάζουμε «αριστερή παρένθεση» την περίοδο του τρίτου Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο δεύτερο Μνημόνιο και το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως παρένθεση στη δεκαετή καταστροφική πολιτική της τρόικας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερή παρένθεση για την Ελλάδα. Είναι μαύρη παρένθεση για την Αριστερά. Και η παρένθεση αυτή κλείνει. Και θα κλείσει πιο γρήγορα αν οι ενωτικές διαδικασίες που έχουν αρχίσει προχωρήσουν σε εύρος και σε βάθος.

Αν η Αριστερά κατανοήσει ότι δεν έχει ούτε τις δυνάμεις ούτε τις γνώσεις να προχωρήσει μόνη της, αλλά χρειάζεται συμμάχους. Αν συνενώσει τις πολυάριθμες μικρές εστίες αντίστασης, δημιουργίας, αξιοπρέπειας, οράματος, πολιτισμού που βλασταίνουν παντού. Αν μπορέσει να ξαναχτίσει το γεφύρι που την ενώνει με τη νεολαία και γκρεμίστηκε όταν το «όχι» έγινε «ναι». Αν εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε όλους τους απλούς πολίτες που η ψήφος, ενάντια στις παραδόσεις τους, υπέρ της «Αριστεράς» το 2015 ήταν γενναία και σήμερα έχουν μετανοήσει πικρά.

Αυτό επιδιώκει η ενωτική πρωτοβουλία 114. Η Αριστερά θα μιλήσει. Και η φωνή της θα είναι σοβαρή, σταθερή και αποφασισμένη απέναντι στους ξένους. Στηρικτική, μητρική και οραματική απέναντι σε έναν πληγωμένο λαό. Το κυριότερο όμως δεν είναι η φωνή. Είναι τα έργα. Είναι η συνέπεια. Είναι το ήθος.

Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι επικεφαλής του Σχεδίου Β

Τελευταία Νέα