Είναι γνωστό από την εμπειρία και τη θεωρία ότι κάθε άνθρωπος διαλέγει αυτό που είναι καλύτερο για τον ίδιο. Ο καταναλωτής διαλέγει τα καλύτερα προϊόντα, ο επιχειρηματίας διαλέγει τον κλάδο που προσδοκά ότι θα του αποφέρει το μεγαλύτερο κέρδος, ο δημοσιογράφος διαλέγει τον καλύτερο εργοδότη, ο καθηγητής το καλύτερο πανεπιστήμιο κ.τ.λ. Ολα αυτά είναι παραδεκτά εφόσον πίσω από τις επιλογές αυτές δεν υπάρχει δόλος, υστεροβουλία, προσπάθεια παραπλάνησης και γενικά πράξεις τις οποίες ο νόμος ή η ηθική καταδικάζουν.
Υπάρχει όμως μια κατηγορία οιονεί επαγγελματιών των οποίων οι εκάστοτε επιλογές προξενούν απορία, ερωτηματικά, υποψίες και πολλές φορές γέλια. Αναφέρομαι σε μια μερίδα, σημαντική ως προς τον αριθμό, των ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι προσαρμόζουν τις κομματικές και ιδεολογικές τους επιλογές ανάλογα με την πιθανότητα εκλογής τους στις επερχόμενες κάθε φορά εκλογές. Ορισμένοι, πιο τολμηροί ή πιο θρασείς, αγνοώντας τη γελοιοποίηση ή εμφανίζοντάς την ως ηρωισμό για το καλό της χώρας, κάνουν δικό τους κόμμα, ήγουν πολιτικό παράπηγμα, για να αποφύγουν την πολιτική εξαφάνιση και να επιδιώξουν κάποιο πλασάρισμα σε κάποιο άλλο κόμμα, ελπίζοντας να επιβιώσουν στην πολιτική σκηνή έστω κι αν ο ρόλος που του δίδεται να παίξουν είναι αυτός του καραγκιόζη.
Αυτό το οποίο κάνει εντύπωση στον ανύποπτο απλό πολίτη είναι ότι η κατηγορία αυτών των πολιτικών είναι πολυπληθής. Δεν τους έχω μετρήσει αλλά στοιχηματίζω ότι ο αριθμός τους υπερβαίνει τον αριθμό των λέξεων αυτού του άρθρου αν αρχίσετε να μετράτε από το 1974 και μετά. Σε κάθε περίπτωση είναι τόσοι πολλοί που η συμπεριφορά τους τείνει να γίνει η νόρμα. Οι δημοσιογράφοι, όταν καταγράφουν αυτές τις «κωλοτουμπαρίες», όπως έλεγε ο Γιάννης Σκαρίμπας, δεν τις επικρίνουν καν, παρότι μέσα τους μπορεί να γελούν ή να δαιμονίζονται.
Θα αναρωτηθεί κανείς: και γιατί είναι κακό ν’ αλλάζει κάποιος βουλευτής κόμμα; Και η απάντηση είναι ότι οι μετακινήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αποτέλεσμα ιδεολογικών διαφορών ή διαφορών ως προς την ακολουθούμενη πολιτική αλλά φθηνοί τρόποι επιβίωσης, έστω και για λίγο. Οταν ένα κόμμα χάνει, πολλοί το εγκαταλείπουν και τρέχουν να προσκυνήσουν τον αρχηγό του ανερχομένου. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει ολοφάνερα με τους πασόκους να τρέχουν να προσκυνήσουν τον Τσίπρα και τώρα, βλέποντας την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, να ξαναψάχνουν για στέγη. Το ίδιο συμβαίνει και με το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ των οποίων οι λίγοι βουλευτές τρέχουν να προλάβουν. Φυσικά, οι περί ων ο λόγος δεν είναι πολιτικοί άνδρες. Είναι πονηρούληδες πολιτικοί γυρολόγοι, που μόνο κακό κάνουν στη χώρα.
Ο Θεόδωρος Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. E-mail: tplianos@aueb.gr
