Ανοχύρωτη πόλη

Πολίτες υπό διωγμό. Εκδηλώσεις στο στόχαστρο. Επιθέσεις άνευ λόγου, έτσι, διότι τα «παιδιά» δεν γουστάρουν. Ο απόλυτος φασισμός κρύβεται στις γωνιές της πόλης, στα υπό κατάληψη κτίρια, στα πάρκα της. Βγαίνει, σπάει, ρίχνει βόμβες, κάνει σαματά και ξαναγυρνάει να λουφάξει στα λαγούμια του. Δεν ξέρω ποιον βολεύει αυτή η κατάσταση και τη συντηρεί, καθώς είμαι πια αρκετά μεγάλη για να χάψω το παραμύθι των «γνωστών αγνώστων» ή να πιστέψω ότι οι Αρχές δεν μπορούν να μαζέψουν μια χούφτα τραμπούκους. Αλλά κι έτσι να ‘ναι, πάλι δεν ξέρω αν είναι χειρότερη η ανοχή, η αδιαφορία ή η ανικανότητα. Ενα μόνο ξέρω. Οτι στην Αθήνα βασικές συνιστώσες της δημοκρατίας έχουν καταλυθεί. Διότι δεν νοείται δημοκρατία χωρίς ασφάλεια. Ούτε χωρίς το δικαίωμα του πολίτη να επιλέγει ελεύθερα πώς θα κινηθεί, τι θα τραγουδήσει, τι θα δει. Μόνο επί χούντας γίνονταν «ντου» σε προβολές και συναυλίες.

Την περασμένη Τετάρτη γίνεται μουσική εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στον Λόφο του Στρέφη. Ενώ η συναυλία έχει αρχίσει, μπουκάρουν οι τζάμπα μάγκες. Καταστρέφουν, προκαλούν, απειλούν. Γιατί τζάμπα; Διότι η Αστυνομία προτρέπει τους θεατές να αποχωρήσουν για να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Ομως ο ρόλος της δεν είναι αυτός. Να επιβεβαιώνει, δηλαδή, το «κάνε με τρελό να με φοβάται ο κόσμος».

Την ίδια μέρα, λίγο πιο μακριά. Στον κήπο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Περίπου χίλια άτομα παρακολουθούν την εξαιρετική ταινία «Τα απομεινάρια μιας μέρας». Αθηναϊκό καλοκαίρι reloaded. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα αρχίζει το μπάχαλο. Η «εμπόλεμη ζώνη» της Πατησίων έχει πάρει, και πάλι, φωτιά. Εκρήξεις, δακρυγόνα, σαματάς. Δεν είναι περισσότερα από είκοσι άτομα. Πλησιάζουν προς το μουσείο. Οι θεατές τρέπονται σε φυγή.

Αθήνα, 2018. Ουδεμία σχέση με ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Και αλίμονο στους κατοίκους της, δηλαδή εμάς, που πρέπει να υπερασπιστούμε το αυτονόητο.

Ποιος πήγε κι έβγαλε τα ρούχα στην ταράτσα;

Ως είδηση έκανε περισσότερο εντύπωση απ’ ό,τι θα έκανε ως γεγονός. Τόσο που πολλοί νόμιζαν ότι ήδη έχει γίνει. Αλλά πραγματοποιείται σήμερα. Το πρότζεκτ του Χιλιανού Ραούλ Χοτ «Η μεγάλη διέγερση» με φόντο τον ευρωπαϊκό Νότο και επίκεντρο τα Εξάρχεια. Που μας καλεί να γυμνωθούμε και να αγαπηθούμε σε μια ταράτσα επί της Θεμιστοκλέους 52. Γιατί, σύμφωνα με τους οπαδούς του κινήματος Ξαναμμένες Ταράτσες, η αρχιτεκτονική βοηθά να ενισχυθεί η επιθυμία.

Οχι, δεν είναι από ταινία του Ζερβού. Είναι μια σαχλαμάρα, φαινόμενο της αντιερωτικής εποχής μας. Γιατί όταν το σεξ γίνεται πρότζεκτ, απεμπολεί τον ερωτισμό. Στην προκειμένη περίπτωση δε, δεν είναι ούτε καν πορνογραφία.