Υπάρχουν κάποιες μέταλ μπάντες που προϊόντος του χρόνου αποκτούν όρεξη μεγαλύτερη από όση επιτρέπει εκείνο το συγκαταβατικό «καλά κρατιούνται». Που τα τραγούδια τους, ακόμα κι αν απέχουν δεκαετίες από τις συνθήκες που τα γέννησαν, αποδεικνύονται κλασικά (και όχι με τη μουσειακή έννοια). Που η ατμόσφαιρα των ζωντανών εμφανίσεών τους βελτιώνεται βοηθούσης της τεχνολογίας, χωρίς ωστόσο να καπελώνει τον πυρήνα της συναυλίας. Κι υπάρχουν και κάποιες μέταλ μπάντες, που όλα τα παραπάνω τα επιτυγχάνουν στο πολλαπλάσιο: υπάρχουν οι Iron Maiden.
Οπαδικές υπερβολές θα πει κανείς και δικαίως, μόνο που η συναυλία των Βρετανών στη Μαλακάσα την περασμένη Παρασκευή, ήδη χαρακτηρίζεται ως πιθανότατα η καλύτερή τους στην Ελλάδα. Ισως έφταιγε το πρόγραμμα, που περιλαμβάνοντας κομμάτια αφενός σπάνια σαν το «Flight of Icarus» (ανεκτέλεστο εδώ και 32 χρόνια) και αφετέρου αδιαλείπτως λατρεμένα όπως το «The Number of the Beast», προκαλούσε κάθε τόσο ντελίριο στο κοινό. Κάτι τέτοια βέβαια αφορούν τους πιστούς, εκείνους λ.χ. που σχολίαζαν ικανοποιημένοι την επιλογή του Μπρους Ντίκινσον να ερμηνεύσει (και να «ανεβάσει») το «Sign of the Cross», κομμάτι από τα χρόνια που στο μικρόφωνο της μπάντας καθόταν ο φιλότιμος Μπλέιζ Μπέιλι.
Πέραν της μικροπολιτικής πάντως, το ενδιαφέρον ήταν ότι ο αδιαμφισβήτητος τραγουδιστής των Maiden, ακάματος, θεατρικός και πνευματώδης, έδινε καινούργια ζωή στο χιλιοπαιγμένο «Fear of the Dark», φορώντας απλώς μια βενετσιάνικη μάσκα και κρατώντας έναν φανό θυέλλης που υποδαύλιζαν τις γηπεδικές ιαχές στη διάρκεια του τραγουδιού· οι ξιφουλκήσεις του με τον Εντι, τη μασκότ της μπάντας που, ντυμένος βρετανός στρατιώτης, έκανε την εμφάνισή του στο «The Trooper», έριχναν λάδι στην άσβεστη φωτιά του κομματιού· τα σκηνικά –ο Ικαρος που γκρεμιζόταν από τον ουρανό ή εκείνο το Spitfire που προσγειώθηκε επί σκηνής –πρόσφεραν ένα σόου που μόνο μια μεγάλη (και οπωσδήποτε κερδοφόρα) μπάντα μπορεί να προσφέρει· και τα υπόλοιπα μέλη της –ο ιθύνων νους Στιβ Χάρις, ο μπουρλοτιέρης Νίκο ΜακΜπρέιν, οι ταχείς στα δάχτυλα Ντέιβ Μάρεϊ, Αντριαν Σμιθ και Τζάνικ Γκερς –φαινόταν να το διασκεδάζουν όπως τον παλιό καλό καιρό.
36.000 ΘΕΑΤΕΣ. Το πλήθος που βρέθηκε την Παρασκευή στη Μαλακάσα, κυκλοφοριακά μιλώντας, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά, δύσκολα διαχειρίσιμο. Οπως και να ‘χει, άπαξ και έφταναν στον χώρο, κάποιοι θα απολάμβαναν τους Volbeat, Tremonti, The Raven Age, Monument, Web και Rollin’ Dice και κάποιοι άλλοι θα φρόντιζαν να πιάσουν πρώτη θέση στη σκηνή των Maiden, ήδη από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες του Terra Vibe. Ολοι πάντως, 36.000 τον αριθμό σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ίδιου του Ντίκινσον, θα άκουγαν από τον βρετανό λόγια για την ελευθερία ή για τη δημοκρατία (που θα ήταν ανόητο να την εκθειάσει στη γενέτειρά της).
Μια ακόμα ελληνική πινελιά μπήκε στο τέλος της βραδιάς, αμέσως μετά το αποχαιρετιστήριο «Run to the Hills». Ηταν οι πρώτοι στίχοι του «Alexander the Great», που οι Maiden δεν έχουν παίξει ποτέ ζωντανά και που ο Ντίκινσον σαν να ήξερε ότι αποζητιέται από μερίδα του ελληνικού κοινού. Μερικοί όντως πίστεψαν ότι το κομμάτι μπορεί να ακουστεί. Μερικοί άλλοι όμως είχαν ήδη στραφεί προς την έξοδο.
