Στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν από την κατάκτηση του πέμπτου τίτλου τους, μπορεί να στέγνωσε η σαμπάνια από τα ρούχα τους αλλά όχι και το μελάνι από τους διθυράμβους για την ομάδα στην οποία όλες ήθελαν να μοιάσουν!
Αυτοί ήταν κάποτε οι Σπερς!
Η ομάδα που αποτελούσε τον (μπασκετικό) εγκυκλοπαιδικό ορισμό στα λήμματα της ομοιογένειας, της διαχρονικότητας και της προσήλωσης στις σταθερές και απαράβατες αρχές σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Πρώτος το καλοκαίρι του 2015 αποχώρησε ο Μάρκο Μπελινέλι, εν συνεχεία κατέβηκε από τη σκηνή ύστερα από 19 χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας ο Τιμ Ντάνκαν, ύστερα κούνησε μαντίλι ο Μπορίς Ντιο και αίφνης τις τελευταίες ημέρες από την αποβάθρα του Σαν Αντόνιο πέρασε ξανά –και μάλιστα σαν εξπρές –το τρένο της μεγάλης φυγής!
Στα βαγόνια του «Runaway Τrain» που γυρίστηκε όχι από τον Αντρέι Κοντσαλόφσκι αλλά από τον Γκρεγκ Πόποβιτς στοιβάχτηκαν ο Τόνι Πάρκερ που κατέβηκε στη Σάρλοτ και ο Καουάι Λέοναρντ με τον Ντάνι Γκριν οι οποίοι αποβιβάσθηκαν στο Τορόντο.
Πλέον από τους πρωταθλητές του 2014 ξέμειναν –για να φυλάνε Θερμοπύλες –ο Αργεντινός Μανού Τζινόμπιλι ο οποίος σε πέντε ημέρες θα κλείσει τα σαράντα του χρόνια και ο Αυστραλός Πάτι Μιλς. Αυτοί έμελλε να φιγουράρουν ως οι τελευταίοι των Μοϊκανών, σαν τα απομεινάρια μιας αξιοζήλευτης ομάδας η οποία ασφαλώς δεν θα μπορούσε να πάει κόντρα στο κύμα και να διαφύγει από τη νομοτέλεια της ακμής και της παρακμής.
Και τώρα; Εδώ σε θέλω μάστορα, που λένε!
Περπατώντας στα εβδομήντα του ο (μακροβιότερος εν ενεργεία προπονητής στα τέσσερα μεγάλα ομαδικά σπορ των ΗΠΑ) Γκρεγκ Πόποβιτς είναι υποχρεωμένος να κτίσει από την αρχή ή έστω να βάλει τα θεμέλια μιας νέας ομάδας κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της προηγουμένης. Εχει άραγε το κουράγιο;
