Από την αρχή της διακυβέρνησής του ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να κατασκευάσει μια «ζώνη αγνότητας» γύρω από την πολιτική τής «πρώτης φοράς Αριστεράς» και να προβάλει το δικό του καθαρό «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι της φθαρμένης ηθικής των πολιτικών του αντιπάλων. Το ηθικό πλεονέκτημα προέβαλλε μεθοδευμένα στους πολίτες την εικόνα της ιερής μυθολογίας μιας Αριστεράς η οποία προσερχόταν άμεμπτη στη διαχείριση της εξουσίας για να θέσει τις νέες διαχωριστικές μεταξύ του καλού και του κακού, του νέου και του παλιού, της ηθικής υπεροχής έναντι κάθε φύσεως πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας. Για καιρό το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» επιστρατεύτηκε για να δικαιολογήσει την τυχοδιωκτική οικονομική πολιτική του πρώτου εξαμήνου του 2015, βαπτίζοντάς την ως «λανθασμένη πολιτική εκτίμηση», τις βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για το τρίτο Μνημόνιο και τις συνέπειές του ως απλές ενδείξεις «απειρίας», την υπονόμευση των θεσμών και ιδιαίτερα της Δικαιοσύνης ως επιχείρηση κάθαρσης έναντι της διαφθοράς και της διαπλοκής, την καθεστωτική επιβολή του κομματικού συμφέροντος και τη διαπόμπευση των πολιτικών αντιπάλων, ακόμα και με ανύπαρκτες κατηγορίες, ως νέα πολιτική ηθική. Το ηθικό πλεονέκτημα εξελίχθηκε έτσι σε ένα επιθετικό όπλο της κυβέρνησης και σε ένα μέσο διαρκούς εξαπάτησης των πολιτών ως προς τις αντιφατικές πολιτικές της επιλογές, τις συνεχείς κυβιστήσεις της, τις κυνικές μεταμορφώσεις της, τις επικίνδυνες υποχωρήσεις της, τα τεχνάσματα και τα συνειδητά ψέματα.

Ολα αυτά είχαν κάποιο ακροατήριο μέχρι που η πληθωρική ηθικιστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να συγκρούεται εξόφθαλμα με πρόσωπα και καταστάσεις της δικής του πραγματικότητας. Από τις υπαρκτές δοσοληψίες με εκπροσώπους της παλιάς και νέας διαπλοκής, στις ξεχασμένες offshore εταιρείες, στις ωμές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στις αδιάκριτες καταθέσεις υπουργών στο εξωτερικό και τα διακριτικά διακανονισμένα δάνεια του στενού περιβάλλοντος, το «ηθικό πλεονέκτημα» βρέθηκε στα απολεσθέντα της πολιτικής, αποκαλύπτοντας τον κυνισμό μιας τυχοδιωκτικής αντίληψης για την εξουσία.

Για την άσκηση αυτής της εξουσίας, στο επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης απομένει μόνο η αμυντική, αλλά υπό κατάρρευση πλέον, τακτική της χειραγώγησης, της άρνησης των γεγονότων που έρχονται συνεχώς στη δημοσιότητα και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Χαμένος κόπος. Ο ηθικισμός είναι το όπλο των ανίσχυρων που προσπαθούν να γαντζωθούν από τα τελευταία υπολείμματα μιας απερχόμενης εξουσίας. Οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει πλέον ότι το πολυδιαφημισμένο «ηθικό πλεονέκτημα» ήταν ένα άλλοθι για την καλύτερη εξυπηρέτηση «ημετέρων» συμφερόντων, μια πλαστή αγιογραφία πολιτικών τακτικών και διευθετήσεων. Πράγματι, κανείς στην πολιτική δεν μπορεί να εξαπάτα τους πολλούς, για πολύ καιρό.

Τελευταία Νέα