Η λογοδοσία για τους πολιτικούς δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι κατά κύριο λόγο κοινωνική. Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί δεν υποχρεούνται να απαντούν μόνο στις αιτιάσεις των κομμάτων. Οφείλουν να απαντούν στην ίδια την κοινωνία για όσα τους προσάπτονται. Και να το κάνουν απευθυνόμενοι στους πολίτες, στους οποίους εξάλλου οφείλουν θέσεις και αξιώματα που καταλαμβάνουν.
Στους πολίτες λοιπόν καλείται να απαντήσει και ο οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού, ο οποίος τυγχάνει να είναι και συγγενής του. Και να απαντήσει χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα. Να απαντήσει επί της ουσίας και όχι πολιτικά, δηλαδή με τον συνήθη τρόπο των πολιτικών που όταν εμπλέκονται σε κομματικές διαμάχες συνηθίζουν να πετάνε την μπάλα στην κερκίδα –μα τι σημασία έχει εάν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πάσχει από «ιδεοληπτικό νεοφιλελευθερισμό» όπως είπε;
Δεν είναι απάντηση του οικονομικού συμβούλου του Πρωθυπουργού ούτε ότι το μόνο του αδίκημα είναι πως έχει το ίδιο επίθετο με τον Πρωθυπουργό. Ή μάλλον θα ήταν εάν το ερώτημα αφορούσε την κακή πρακτική του νεποτισμού στην πολιτική. Το ερώτημα εδώ όμως είναι πολύ διαφορετικό. Αφορά μια συγκεκριμένη και επιλήψιμη από κάθε άποψη πράξη, την πλαστογράφηση ασφαλιστικής ενημερότητας. Επ’ αυτού και μόνο επ’ αυτού, όχι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ούτε στον Τύπο που είναι μέρος της δουλειάς του να εντοπίζει επιλήψιμες πράξεις, αλλά στους πολίτες, η απάντηση ποια είναι;
