Η εκλογή Κώστα Ζουράρι στο προεδρείο της Ελληνικής Βουλής κορυφώνει ανορθόδοξα την πορεία παραδοξοτήτων της ελληνικής δημόσιας ζωής. Ανθρωπος με μια ιδιαίτερη εκκεντρικότητα, που όμως σηματοδοτεί παράταιρα τη συνολική εικόνα του Κοινοβουλίου, προβληματίζει για τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξει στην καινούργια του θέση.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι του κ. Ζουράρι. Αφορά περισσότερο όσους αποφάσισαν να τον επιλέξουν για τη θέση αυτή. Πρόεδρος της Βουλής σημαίνει, πέρα από σημαντικότατο πολιτικό ρόλο, και εξαιρετικά σπουδαία συμβολική παρουσία σχεδόν στην απόλυτη κορυφή του πολιτεύματος. Στην πολύπαθη χώρα μας έχουν ήδη συνυπάρξει τραγικά συμβάντα στη συγκεκριμένη θέση. Φοβάμαι μήπως γίνουμε μάρτυρες και ιλαροτραγικών καταστάσεων!
Τι ακριβώς θα συνεισφέρει ο καινούργιος αντιπρόεδρος στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία; Εχοντας εκφρασθεί με τελείως ανορθόδοξο τρόπο για σωρεία θεμάτων –από εθνοεδαφικά και παιδείας μέχρι πολιτιστικά και… ποδοσφαιρικά -, θα συμβάλει στη λαϊκή αναψυχή που θα περιμένει κάθε συνεδρίαση που αυτός θα προεδρεύει για να σταχυολογεί ακατανόητους νεολογισμούς και σχεδόν να διασκεδάζει!
Το ερώτημα είναι σε τι στοχεύει το σύνολο του πολιτικού συστήματος μέσω μιας τέτοιας επιλογής. Και ποια είναι ιδιαίτερα η επιδίωξη του κόμματός του που τον πρότεινε για τη θέση. Αν η εκτίμηση είναι πως η πολιτική έχει προ πολλού χάσει πλέον την αξιοπιστία και τη σοβαρότητά της, η επιλογή απλά συνεχίζει την πορεία αυτή απαξίωσης. Αν πάλι στόχος είναι να φανεί πως ο κυβερνητικός εταίρος εξακολουθεί να διατηρεί ερείσματα στη Βόρεια Ελλάδα, ο τρόπος που επιλέχθηκε για κάτι τέτοιο είναι μάλλον ατυχής. Με προκλητικές δηλώσεις συμπαράστασης σε ό,τι αποφασίσει η κυβέρνηση για το θέμα, δεν νομίζω ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο διατηρεί ερείσματα πλέον στον υπό συζήτηση γεωγραφικό χώρο.
Κοντολογίς, η εξέλιξη που ολοκληρώθηκε με την επιλογή αυτή δεν υπήρξε σε κανένα επίπεδο ευτυχής. Σε μια περίοδο απανωτών προβλημάτων για την κυβέρνηση και χτυπημάτων για τη σοβαρότητα και αξιοπιστία της πολιτικής συνιστά μία ακόμη οπισθοδρόμηση.